εφ ολης της υλης το πρωϊ μιας Κυριακης που θελω να ειναι υπεροχη.

Σημειωση: Οι φωτογραφιες σημερα ειναι εικονες   απο τον μοναχικο μου Οκτωβρη  που τελειωσε χτες.

 

Ξημερωσε Κυριακη.  Ξημερωσε με πλατυ χαμογελο και ευχομαι στο τελος της το χαμογελο να ειναι ακομα πλατυτερο.  Ειναι μερικα πραγματα που δεν μπορω να τα μοιραστω πια ουτε στο μπλογκ, ουτε στο φμπ. Γιατι οσο κι αν η αναγκη να μοιραζομαι την χαρα μου ειναι μεγαλη, η υποχρεωση να κρατω μερικα πραγματα μονο για μενα, και για τους ανθρωπους που συμβαλλουν σε αυτα, ειναι ακομα μεγαλυτερη. Ειναι σεβασμος.

φθινοπωρινα λουλουδια

Στην προηγουμενη αναρτηση κολλησα σε μια φραση που εγραψε σε σχολιο ο αγαπημενος φιλος Γαβριηλ. Λεει, “να αρχισω ενα καινουργιο μπλογκ, ολα απο την αρχη!”.  Τελος!  ειμαστε επωνυμοι πλεον κι αυτο δεν αλλαζει.  Οτι γραψουμε, οτι πουμε, ειναι πια επωνυμη γνωμη, εχει βαρος, και μπορει να αποτελεσει μοχλο για αντιδρασεις απο ανθρωπους που εκτιμουμε και μας εκτιμουν, αλλα και απο ανθρωπους που δεν μας εκτιμουν. Σιγουρα υπαρχουν και αυτοι, ας μην γελιομαστε.

farmland

Ειχα λοιπον σκεφτει προ καιρου να αρχισω κι εγω απο την αρχη και μαλιστα ειχα φιαξει μια σελιδα στον blogger.   Ομως φυσικο ηταν να μην ευδοκιμησει ουτε καν σα σκεψη.  Γιατι ο χαρακτηρας μου ειναι τετοιος ωστε παλι εδω θα κατεληγα.   Ο αυθορμητισμος μεχρις ενος σημειου χαλιναγωγειται.  Οπως και στην ζωη, η πορεια χαρασσεται και αφηνει πισω αποτυπωματα, ετσι και στο διαδυκτιο.  Η ανωνυμια ειναι μεν δικαιωμα αλλα το τελικο αποτελεσμα μπορει να ειναι οτι αντιπαθουμε εναν ανωνυμο.  Αν αυτο θεωρειται απο μερικους προστασια,  απο μενα θεωρειται δειλια.

στην εισοδο του χωριου

Υπαρχει τοση πληροφορια εκει εξω στο διαδυκτιο, ωστε  οταν θελεις να μαθεις κατι το μαθαινεις, αρκει να ξερεις πως.  Οποτε ειτε ανωνυμος ειναι καποιος, ειτε επωνυμος,  καποια στοιχειωδης ευπρεπεια δε βλαφτει.  Αρχισα τις γενικοτητες (οπως παντα), αλλα ετσι καλυπτω πολλα θεματα.

Ξαναγυρνω στα ενταυθα και ομολογω οτι δεν ειμαι πια συνεπης ως μπλογκερ οπως ημουν παλια.  Η συνεπεια μου πλεον εγκειεται στο γεγονος οτι θα απαντησω σε ολα τα σχολια.  Καποτε επισκεπτομουν συχνα ολους  τους φιλους συνμπλογκερς, τουλαχιστο μια φορα την εβδομαδα.  Τωρα πια με λυπη μου δεν μπορω να το κανω.   Οι λογοι ειναι πολλοι.  Ο κυριωτερος ειναι οτι δεν εχω χρονο.   Τους τελευταιους εξι μηνες οι επαγγελματικες μου δραστηριοτητες ειναι τετοιες που απαιτουν μεγαλυτερη συγκεντρωση και προσοχη.  Και αυτη η συγκεντρωση ειναι κατα μεγαλο ποσοστο μπροστα στο MAC μου.  Ποσο πια μπορει κανεις να στραβωθει μπροστα σε μια οθονη;  Αλλος ενας λογος ειναι οτι με κουρασε η ενταση του μπλογκ.  Αυτο το ειχα ξαναγραψει περσυ που σκεφτομουν να το σταματησω, αλλα τελικα το ξεπερασα. Ομως ειναι αληθεια οτι μερικα πραγματα με κουραζουν.   Σπανια πια θα επισκεφτω και θα αφησω σχολιο σε καινουργιο μπλογκ εκτος αν μου κανει ιδιεταιρη εντυπωση και βρω κατι ενδιαφερον.  Στην τελικη ολα αυτα ειναι υποκειμενικα.  Κατι που αρεσει πολυ σε μενα μπορει να το απορριπτουν αλλοι και το αντιστροφο.

τα γερανια καλα κρατουν

Λεει η αγαπητη μου e-diva  οτι το μπλογκ δεν πρεπει να ειναι παρεουλα.  Συμφωνω απολυτα.  Οχι παρεουλα με την κλειστη εννοια.  Ομως να που σε ενα μπλογκ ερχονται συνηθως οι ιδιοι και οι ιδιοι και δημιουργειται καποιο κλιμα οικειοτητας.  Προσπαθω να μην δημιουργω στεγανα αλλα να κρατω την one to one σχεση με τους διαδικτιακους φιλους.

Ας αναφερθω τωρα στους λογους που με κανουν να επισκεπτομαι ωρισμενα μπλογκς και οχι αλλα.

Η προσωπικη μου σχεση (αυτο που ανεφερε ως ενα προς ενα) με τον/την μπλογκερ ξεκινησε καλα και συνεχιστηκε καλυτερα.  Αυτο θα μπορουσε να γινει με πολλους ακομα,  αφου η μπλογκοσφαιρα ειναι γεματη ενδιαφεροντες ανθρωπους με καλη διαθεση για επικοινωνια. Ομως δεν εγινε, δεν ετυχε,  δεν εκατσε.  Και το βρισκω πολυ φυσικο.  Οι ισορροπιες στο διαδυκτιο ειναι περιεργες.

from the sunroof with sunshine

Το γεγονος οτι βρισκω να διαβασω κατι που με ενδιαφερει, ασχετα αν ειναι η κριτικη ενος  βιβλιου,  η συνταγη για ενα σουπερ μπιφτεκι,  μια εμπεριστατωμενη γνωμη ,  μια καταθεση ψυχης,   οποιαδηποτε αναφορα σε οποιοδηποτε θεμα αρκει να παρουσιαζεται με αισθητικη (οπτικη και εκφραστικη).

Στην πορεια μου στην μπλογκοσφαιρα εμαθα οτι το να τα βρεις με ενα μπλογκερ,  δεν ειναι θεμα ηλικιας, πολιτικων αποψεων (εξαιρουνται τα ακρα)  η  κοινης θεματολογιας.  Το τελευταιο παιζει τον μικροτερο ρολο !  Ειναι το διαφορετικο που μας ενωνει, ειναι το συμπληρωμα.  Ειναι η διαθεση,  οι στοχοι,  η κουβεντα που ρεει.  Οταν η γραφη κολλωνει, οταν η διαθεση γινεται προκλητικη,  οταν μεσα απο την εκφραση διαγραφεται η απαξιωση ντε φακτο,  οταν οι ιστοριες επαναλαμβανονται τοτε παμε παρακατω. Οταν μπαινω σε ενα μπλογκ και μου θυμιζει το δικο μου,  τι να με κρατησει εκει;  Και μη το παρετε στραβα, δεν διεκδικω αποκλειστικοτητες,  απλα .. βαριεμαι.

from the sunroof  with rain

Αν διαβασω κατι που γραφεται με υπονοουμενα, εκει ειναι που βγαζω αναφυλαξια.  Κειμενα διφορουμενα, με ατελειωτες μισες προτασεις, με αποσιωπητικα. Τα αποσιωπητικα δεν τα αντεχω.  Ουτε και τα αλλα σημεια στιξεως σε υπερβολη, αλλα με τα αποσιωπητικα διαολιζομαι.   Η ατελειωτη προταση ειναι δειγμα αναποφασιστικοτητας αλλα και προκλησης. Η γραφη με υπονοουμενα δεν ειναι τεχνη.  Σε κανενα κειμενο αναγνωρισμενου συγγραφεα δε βρισκουμε υπονοουμενα, απαξιωση η αποσιωπητικα.  Ας μη μπερδευουμε την παρομοιωση με το υπονοουμενο, τον αρνητικο παραλληλισμο με την απαξιωση.

Δεν ειναι τυχαιο λοιπον οτι τα μπλογκς που μου αρεσουν ειναι διαφορετικα απο τα δικα μου.  Μενω εκει που συζητω, προβληματιζομαι,  διασκεδαζω,  ξερω οτι με συμπαθουν και καταλαβαινω  τι γραφουν, εκει που η ευγενεια με σκλαβωνει.  Τι αλλο να κανω, η μπλογκοζωη ειναι μικρη για να μενουμε εκει που δεν μας αρεσει.

Τα αγαπημενα μου καλισον που ηρθαν πριν δυο εβδομαδες αλλα δεν υπαρχουν πια.

Απο αλλου αρχισα και αλλου κατεληξα.

Ξημερωσε Κυριακη.  Θελω να πιστευω, μια χαρουμενη, σημαδιακη, υπεροχη Κυριακη.  Θα κανω κατι τελειως διαφορετικο.  Κατι το οποιο δεν θα περιγραψω εδω γιατι στην τελικη αυτο το “one to one”  στη ζωη μας ειναι μοναδικο.  Καλη εβδομαδα σε ολους, εδω η Κυριακη μολις ξεκινησε.

Σας φιλω γλυκα.