Πεμπτη πρωϊ περιπου εντεκα η ωρα. Ακουω τον Νικιτα να μου φωναζει απο το διπλανο γραφειο:
“Despina what is going on out there?” Γυριζω το κεφαλι και βλεπω την εξης σκηνη. Αστυνομοα μαζεμενη στο παρκινγκ, περιπολικα εχουν κλεισει την προσβαση σε ολους τους παραδρομους, και μια κιτρινη ταινια εχει περικλεισει τον χωρο γυρω απο ενα μαυρο βαν. Εγκλημα! ηταν η πρωτη μου σκεψη. Πραγματικα μεχρι εκεινη τη στιγμη δεν εχω παρει χαμπαρι γιατι εχω την πλατη στο παραθυρο και το παραθυρο εχει απολυτη ηχομονωση.
Μαρτυριες αλλων συναδελφων αναφερουν οτι ηδη ειχε ερθει ενα ασθενοφορο και οτι εφυγε χωρις να παρει κανενα. Σε λιγο ερχεται καποιος με φωτογραφικη μηχανη και παιρνουν δεκαδες φωτογραφιες. Εξω, μεσα ανοιγοντας με προσοχη τις πορτες και χωρις να αγγιζουν τιποτα.
Ο ηλιος εχει γυρισει και φαινεται μεσα στο βαν καθαρα οτι υπαρχει ενας ανθρωπος. Ενας ανθρωπος που δεν υπαρχει πια.
Περνουν περιπου τρεις ωρες ετσι με προσεκτικη ερευνα, μεχρι που φτανει το αυτοκινητο του ιατροδικαστη. Ο νεκρος μεταφερεται με προσοχη κι ενα τεραστιο σεντονι τον προστατευει απο τα δικα μας περιεργα ματια.
Μηνυμα απο τον υπευθυνο του κτιριου πληροφορει ολους εμας οτι οντως στο βαν υπηρχε ενας νεκρος. Δεν εργαζοταν εδω, αλλα ηταν πελατης μιας πιστωτικης τραπεζας που στεγαζεται στον πεμπτο οροφο. Ο ανθρωπος επισκεφτηκε την τραπεζα, βγηκε, πηγε στο αυτοκινητο του και εθεσε τερμα στη ζωη του.
Εκει ηρθε το πρωτο σοκ. Πριν λιγες ωρες, ενας ανθρωπος εκατο μετρα πισω απο την πλατη μου, αφαιρεσε την ιδια του την ζωη. Τι εγινε, τι του ειπαν στην τραπεζα; Ηταν μονος του; Τον περιμενε καποια οικογενεια; Οτι κι αν εμαθε ηταν τοσο ασχημο; Δεν μπορουσε να το αντιμετωπισει; Πως αισθανεται ο ανθρωπος που του μιλησε για τελευταια φορα; Νομιζω οτι αν καποιος αυτοκτονουσε μετα απο συνομιλια μαζι μου, θα το ειχα βαρος σε ολη μου τη ζωη. Ηταν ψυχολογικα καλα; Οτι κι αν αναρωτιεμαι εγω, δε θα μαθω ποτε τις απαντησεις. Ουτε κανεις θα μας πει κατι παραπανω. Ουτε θελω.
Ισως να ηταν αυτη η μικρη αποσταση, να εισαι τοσο κοντα και να μη μπορεις να κανεις κατι. Δεν τον γνωριζα τον ανθρωπο που εβαλε τερμα στη ζωη του τοσο κοντα μου το πρωϊ της Πεμπτης. Τις εικονες θα τις θυμαμαι για παντα. Θα ευχομαι να ειναι ελαφρυ το χωμα που τονν σκεπαζει και καλη δυναμη σε αυτους που αφησε πισω. Ισως να αντιμετωπισουν τα προβληματα.
Επιλογος: Ενα μπουκετο λουλουδια κι ενα αδειο παρκινγκ.
Σας φιλω γλυκα
ασπρο - 1 
Καλημέρα Δεσποινάκι
Πράγματι δεν είναι ότι καλύτερο να μιλήσεις σε κάποιον, και μετά αυτός να τινάξει τα μυαλά του στον αέρα. Όμως μπορεί να μην ήταν αυτό που άκουσε η αιτία. Σίγουρα δεν ήταν η αιτία, η αφορμή ήταν, αλλά εννοώ μπορεί να μην ήταν καν η αφορμή. Απλά να πήγε στην τράπεζα να κανονίσει τις εκκρεμότητες, πριν κάνει αυτό που ήταν να κάνει. Η ουσία είναι ότι εμένα αυτό το γεγονός με κάνει να σκεφτώ, είμαι αρκετά κοντά στους ανθρώπους που είναι κοντά μου; Βλέπουμε κάτι τέτοιο τυχαία να συμβαίνει δίπλα μας και συγλονιζόμαστε. Αλλά πόσο αλήθεια μπορούμε να επηρεάσουμε τον τρόπο που σκέφτονται πραγματικά κοντινοί μας άνθρωποι; Μπορούμε να τους βοηθήσουμε να έχουν μια καλύτερη ζωή;
Λιλακο. Σωστά, αν δεν ξέρεις τον άνθρωπο δεν μπορείς να δώσεις απαντήσεις. Σίγουρα ομως δικούς μας ανθρωπους που ξέρουμε, μπορούμε να τους επηρρεασουμε θετικά στη στεναχώρια! Σε μεγάλο ποσοστό. Εξαιρούνται βέβαια οι παθολογικες καταστάσεις!
Με τρομάζει η αυτοκτονία… είναι μια πράξη που δεν κατανοώ και δεν έχω αποφασίσει ακόμα αν υποδεικνύει αδυναμία ή μεγάλη δύναμη… είσαι σδύναμος γιατί δεν μπόρεσες να αντιμετωπίσεις το όποιο πρόβλημά σου ή είσαι απίστευτα δυνατός γιατί βρήκες τη δύναμη να πάρεις την ίδια σου τη ζωή;
Οτι και να είναι, είναι κρίμα… είθε ο άνθρωπος αυτός να βρήκε την ηρεμία που του έλειπε…
Μακάρι Πεννυ μου, κι εμένα με τρομάζει και μάλιστα φανταζομαιαν συνέβαινε σε γνωστό μου άνθρωπο. Δεν ξέρω προσωπικά κάποιον ομως μονο με τη σκέψη τρομαζψω
Ζούμε σε περίεργους καιρούς και παράξενες εποχές σε όλο τον κόσμο.. Και νομίζω πως η απελπισία είναι ο χειρότερος σύμβουλος γι΄αυτό πάντα πρέπει να (προσπαθούμε να) έχουμε στο μυαλό μας πως υπάρχουν λύσεις ακόμα και όταν νομίζουμε ή νοιώθουμε πως έχει φτάσει το τέρμα.. Πάντως, όπως λένε και οι κινέζοι να μας φυλάει ο Θεός από αυτά που μπορούμε να αντέξουμε.. Φιλιά Δεσποινάκι μου..
Οι Κινέζοι σωστά τα λένε. Όλα τα αλλα εξαρτώνται κι απο την ψυχική υγεία του καθενός νομίζω. Φιλακια. αισιόδοξα Ευακι!
φρίκη!
Άσχημο, παρατηρουσα και τις αντιδράσεις συναδέλφων. Άλλοι φρικαρισμενοι, άλλοι αδιάφοροι, φαινομενικά τουλάχιστο.
μην προαπαθεις να βρεις αιτιες και αφορμες.. ειναι μια φρικτη εμπειρια .. κι ας μην τον ξερεις τον ανθρωπο.. στο πολυ στενο μας φιλικο περιβαλλον ειχαμε – δθστυχως – αρκετες περιπτωσεις.. μια ζωη μας ακολουθει η ιδια σκεψη.. γιατι δεν υποψιαστηκαμε τιποτα? ειναι αβυσος η ψυχη οταν βραχυκυκλωνεται..
Οπως και να το κάνουμε, οι άνθρωποι συμπασχουμε. Αναπόφευκτο το να μην αναρωτιέσαι έστω μια δεν υπάρχουν απαντήσεις!
……
Καλωστηνε! Τι μου κανείς? αφοσίωσης κι εσυ.
Σωπαινεις κι εσυ ήθελα να γράψω, το iPad αποφασίζει μόνο του και μου τα αλλάζει.
Αγαπημένη μου,
Καταλαβαίνω το σόκ σου, αλλά να ξέρεις πως κανείς δεν αυτοκτονεί αν δεν πειραγμένο το DNA του. Η ανθρώπινη φύση είναι φιλόζωη, δες τα γερόντια που ζητούν μιά ευκαιρία ακόμη στη ζωή.
Απλώς, υπάρχουν άνθρωποι με ψυχική νόσο, που μερικές φορές οδηγεί στην αυτοκτονία.
Πρέπει να είμαστε ρεαλιστές. Εχω διαβάσει τόσα βιβλία επί του θέματος εσχάτως.
Σε γλυκοφιλώ και σου στέλνω ένα ρόζ τριαντάφυλλο να το βάλεις στα άλλα για έναν ακόμη αλύτρωτο.
Φιλί του κρύου
Ρεαλιστές σωστά, ομως η ανθρώπινη μας φύση τα βλέπει άδυτα με συναίσθημα ιδίως όταν συμβαίνουν δίπλα μας. Χτες ήταν πιο πολλα α μπουκεττα! Φιλι
Με ενοχλεί σαν σκέψη και μόνο ότι κάποιος από “απελπισία” αφαιρεί τη ζωή του.
Στο Πανεπιστήμιο μας “μάθαιναν” ότι ο άνθρωπος είναι το μόνο γνωστό είδος στον κόσμο που αυτοκτονεί… αυτό που λένε για τον “σκορπιό” είναι κοινωνικός θρύλος. Η αυτοκτονία είναι μια πολυπαραγοντική συμπεριφορά και μπορεί να προέρχεται από βιολογικούς, ψυχολογικούς και κοινωνικούς παράγοντες.
Αυτό που βίωσες σε κάθε περίπτωση σε κάνει να νιώθεις ανήμπορος και μικρός.
Φιλί φιλί
Έτσι, άλλη η ψυχολογία του πασχοντος, άλλη του θεατή! Φιλακια!
Τραγικό!
Να πω πως τον τελευταίο καιρό οι αυτοκτονίες στην Ελλάδα έχουν διπλασιαστεί, αυτό λένε τα επίσημα στοιχεία και παραδόξως δεν επικοινωνείται από τα μέσα.
Πάντως σε περιόδους οικονομικής κρίσης υπάρχει αύξηση αυτοκτονιών …δυστυχώς.
Καλημέρα!!!
Λογικό Μαρκ, κυρίως όταν πάμε απο μια εποχή ευφορίας έστω και πλασματικης σε μια εποχή στέρησης.
Πάει ο ανθρωπάκος…
Παει Παναγιώτα μου.
Από χθες το διάβασα Δεσποινάκι και απ τη μία πραγματικά σκέφτομαι πόσο δύναμη θέλει για να φθάσει κανείς σε αυτό το σημείο, το δυσάρεστο για τον ίδιο, και απ την άλλη πόσο δειλία και ατομισμό κρύβει. Αντιφατικά συναισθήματα.
Και για τη μία και για την άλλη περίπτωση δεν παύει να έχει χαθεί ένας άνθρωπος, και αυτό με λυπεί. Ένα τριανταφυλλάκι και από μένα.
Σε φιλώ
Δε ξερουμε τι κανει τον καθενα να φτασει εκει που φτανει. Σημερα εμαθα οτι αυτοπθροβοληθηκε. Και σε ρωτω, γιατι ειχε οπλο μαζι? Ε;Ε; Σε φιλω κι εγω αλλα δε μου φαινεται νορμαλ κατασταση. ΧΧΧ
Ότι πιο τραγικό. Αλλά γι αυτούς που το κάνουν είναι η μοναδική διέξοδος.
Η κόρη μου στα 16 της είδε κάποιον να πεφτει από το μπαλκόνι στα 100 μετρα μπροστά της. Ευτυχώς είναι σκληρό και δυνατό παιδι.
Α πα πα το παιδι,οσο δυνατο κι αν ειναι, ασχημη εικονα.
Δεσποινακι μου πολυ τραγικο.Ακουμε ομως και εδω τον τελευταιο καιρο αναλογα περιστατικα.Ειναι αληθεια οτι ο κοσμος περναει δυσκολα πια και υπαρχουν πολλες τραγικες ιστοριες που ισως και να μην τις μαθουμε ποτε.
Η αυτοκτονια ειναι πολυ σκληρο πραγμα.Εμενα ειλικρινα δεν το χωραει ο νους μου.
Ουτε κι εμενα Γιαννα μου. Και με ταραξε ετσι που συνειδητοποιησα ποσο κοντα μου εγινε κατι τετοιο.
Είναι λυπηρά γεγονότα, που όμως κατά καιρούς συμβαίνουν… παγκόσμιο φαινόμενο, τραγική οικονομική κατάσταση που οδηγεί στην έσχατη λύση, την αφαίρεση της ίδιας της ζωής…
και διάβαζα χθες ότι η τρίτη Δευτέρα κάθε χρόνου, είναι η πιο επικίνδυνη για αυτοκτονίες… υψηλά νούμερα κάθε χρόνο…
καλησπέρα δεσποινάκι
Καλως το Ναταλακι. Τι παραξενοκι αυτο μετην τριτη Δευτερα του χρονου!