Summer 2011 – snapshots

Ποσα καλοκαιρια περασαν απο τοτε που αρχισαμε εγω κι εσυ να κανουμε παρεα; Ποσο γρηγορα περασαν ολα και ποσες φορες δε μας επιασαν οι γλυκες μελαγχολιες του φθινοπωρου!  Μου ελειψες -μπλογκακι -φιλε -φιλη- περαστικε.  Τωρα το συνειδητοποιω.  Τωρα που αδειασαν οι καλοκαιρινες βαλιτσες και  η μαρκιζα του μυαλου γραφει τελος εποχης.  Καλως σε ξαναβρηκα.

το παπορι Νησος Χιος που με πηγε στην Ανατολη

the boat Nissos Chios

Θα σου φερω ολες μου τις αναμνησεις εικονογραφημενες αυτο το Σεπτεμβρη.  Ολες τις ομορφιες που εζησα τον Αυγουστο.  Για να τρεναρει το καλοκαιρακι και να κρατησει οσο αντεξουμε. Ελα λοιπον να σου δειξω καλοκαιριατικες στιγμες, ετσι για να σου ανοιξει η ορεξη για τις επομενες αναρτησεις.  Κατι σαν “προσεχως στις οθονες σας”.   Ελα λιγο να δεις.

… τους διψασμενους ηλιανθους στην αμμουδια της Κωμης

thirsty sunflowers at Komi beach

… την πανσεληνο (φεγγαρος ) οπως μας φανερωθηκε στα χωραφια στη μεση του πουθενα

August’s full moon in a desert street of the island

… ενα μπουλουκο ευχαριστημενο απο την ζωη του

happy camper

πετρες, πευκα, ουρανος.  Το απολυτο καλοκαιρινο σκηνικο.

stones, pine trees, sky. The absolute summer background.

μερες που περασαν σε παραλιες

days bygone in beaches

τελειο χρωμα, τελεια γευση

perfect color, perfect taste

μα ποιος αγαπαει ποιον; Η Κατερινα; η Κικη; ο Κωστας;

who loves who? Karen? Kate? Kevin? 

(μεταφραση εεεε!)

τελικα μονο στην Ελλαδα το μπλε παιζει τετοια τρελλα παιχνιδια με το φως.

Only in Greece the blue color plays wild games with the light.

Πως το λεει εκεινο το τραγουδακι; Σε περιμενωωω τ’αλλο καλοκαιρι, κι εχω κρυμμενο στην αμμουδια εν’αστεριιι.  Ετσι.  Τιποτε αλλο για σημερα. Μεχρι να παρουν μπροστα τα γραναζια του μυαλου, σας φιλω γλυκα!

summer fin-fon (top 10)

Το καλοκαιρι πλησιαζει στο τελος του.  Μ’αυτη την δηλωση δεν συνηγορουν οι καυσωνες που αλωνιζουν την Ευρωπαϊκη ηπειρο, ουτε οι τροπικες καταιγιδες που εχουν ξεσπασει στις δικες μας αυλες.  Καλοκαιρι του 2010.  Φερνω δεκα φωτογραφιες και θυμαμαι πραγματα που εκαναν το καλοκαιρακι ξεχωριστο.  Χωρις ιδιεταιρη σειρα,  το πρωτο ειναι η καινουργια Panasonic LUMIX που μου επιτρεπει να βγαζω φωτογραφιες σαν αυτη επανω.

Το δευτερο ειναι η επισκεψη μου στη Μυτιληνη στις αρχες του Ιουνη.  Καταπρασινο και πανεμορφο νησι.  Η παρουσιαση του νησιου σ’αυτο το μπλογκ δεν εχει τελειωσει ακομα.  Τα αφηνω για το φθινοπωρο αργοτερα, για στιγμες που θα εχω αναγκη να επιστρεφω.

Το τριτο ειναι το καπελο που το εχουμε δει τοσες φορες πια φετος.  Ειναι γνησιο Παναμαδεζικο (βλεπε προηγουμενη γκλομπαλ αναρτηση).  Ταξιδεψε στην Ελλαδα και ξαναγυρισε πισω.  Το αγαπησα τοσο, ωστε δε ξερω αν θα παρω αλλο του χρονου.

Τεταρτο ειναι ενα ζευγαρι σανδαλακια που (σχεδον) δεν εβγαλα απο πανω μου φετος το καλοκαιρι.  Το πρωτο ζευγαρι σανδαλια που δεν διαλυθηκε στους Αθηναϊκους δρομους.

Πεμπτο. Eau Tendre.  Βλεπετε, μια σταλια εχει μεινει.  Φς Φς Φς

Εκτο, τα μολυβια ματιων του Yves St Laurent και ιδιεταιρα το μπλε. Γραφει απαλα, ειναι καλοκαιρινο χρωμα και σε συνδιασμο με την μασκαρα του ιδιου κανει τα ματια απιστευτα!

Εβδομο και φινφονεστατο. 509 Paradoxal.   Το πιο ομορφο χρωμα του φετεινου καλοκαιριου.

Ογδοο, και δε λεω να το βγαλω απο πανω μου.  Το τεραστιο γκρι αρζαν ρολοϊ μου που αγορασα στην Γκολντεν Μωλ και το φορω παντα με το ιδιο βραχιολι.

Εννατο.  Το βιβλιο της Φιλομηλας Λαπατα “η ξυπολητη των Αθηνων” .   Απο το πρωτο βιβλιο της ” Lacrima Cristi”  που επεσε τυχαια στα χερια μου παρακολουθω την πορεια της Φιλομηλας Λαπατα.  Η περιγραφικη της δυναμη ειναι καθηλωτικη και τα θεματα της με ιστορικο φοντο παντα  προσεγμενα στην αληθεια της ιστορικης λεπτομερειας.  Η ξυπολητη των Αθηνων αναφερεται στην απογονο μιας αξιολογης οικογενειας στην αρχη του εικοστου αιωνα και εξελισσεται στην Αθηνα και στην Σικελια.  Τα ηθη και τα εθιμα των αρχοντων της παλιας  Αθηνας περιγραφονται με τα πιο ζωντανα  χρωματα.   Το παραμυθι της Φιλομηλας τελειωνει με μια υποσχεση  στην τροπη της ιστοριας, αλλα και με ενα παραπονο για το σημερα.  Αντιγραφω τον επιλογο.

Και ζησανε αυτοι καλα κι εμεις οι υπολοιποι χειροτερα γιατι

χασαμε την υπομονη μας,

λησμονησαμε τις ριζες μας,

εξουθενωθηκαμε σε ασκοπες συγκρισεις,

αμφισβητησαμε την αξιοπιστια των λεξεων,

απορριψαμε το αυτονοητο,

εξαντληθηκαμε σε περιγραφες διχως σημασια,

μνημονευσαμε τα ματαια,

χασαμε το φιλοτιμο μας,

δικαιολογησαμε τις συμφορες μας,

αρνηθηκαμε τα θαυματα, και

ξεχασαμε πως στην Αθηνα ολα αλλαζουν..

και ολα παραμενουν τα ιδια…

Το δεκατο και το νοστιμο ειναι μια σαλατα καλοκαιρινη με Farro.  Ειναι δροσερη, θρεπτικη και συνοδευει ωραια οτιδηποτε κρεατικο.  Βραζω ενα φλυτζανι farro που στο τελος θα εχει διπλασιαστει σε ογκο.  Προσθετω εναμισυ φλυτζανι φαβα φρεσκια,  ενα φλυτζανι κατσικισιο τυρι τριμμενο (ξερομυζηθρο επισης θα πηγαινε πολυ!)  δεκα λεπτα πρασινα σπαραγγια ελαχιστα βρασμενα και κομμενα σε μικρα κομματια. Ψιλοκομμενος δυοσμος και βασιλικος προσθετουν τα δικα τους αρωματα στη σαλατα.  Τελος λιγο  αρωματικο αγγουρελαιο και η σαλατα ειναι ετοιμη.

Δεκα λογοι για να θυμαμαι το καλοκαιρι του 2010.  Κι ενας ακομα που θα σας τον αποκαλυψω οταν επιστρεψω απο το ταξιδι μου.  🙂

Ως τοτε, σας φιλω γλυκα.

time out

Σήμερα το μπλογκάκι αυτό κλείνει τρία χρόνια, τρείς μήνες, τρείς εβδομάδες, καί τρείς ημέρες από το “grand opening”  τής  Πρωτοχρονιάς του 2007.

Όχι, όχι μή περιμένετε απολογισμούς μέ τήν ευκαιρία αυτής τής τρελλής επαιτείου.  Διαλέγω αυτή τή μἐρα γιά νά κλείσω λίγο τά πατζούρια στήν μπλογκόσφαιρα.  Αφήνω μερικές φωτογραφίες από παλιά καλοκαίρια.

Δέν βιάζομαι νά έρθει τό καλοκαίρι. Δέ μέ παίρνει νά βιάζομαι πιά. Τό καλοκαίρι , οπως ολα τα αλλα που περασαν, θά έρθει καί θα περάσει χωρίς νἀ τὀ καταλἀβω πάλι.   Θέλω νά χαρώ τήν άνοιξη που όπως φαίνεται  είναι από τίς πιό όμορφες που είχαμε ποτέ, εδώ στήν “πρωτεύουσα” . Θέλω νά τελειώσω μερικά πράγματα πού έχω βάλει στό πρόγραμμα μου, καί απαιτούν τήν αμέριστη προσοχή μου..    Φαντάζομαι πώς κάποια στιγμή θά ξανάρθω   Γι αύτο δεν λέω αντίο αλλά  αριβεντέρτσι.

Σας φιλω πιο γλυκα απο ποτε!

Παιχνιδιαρης με ιστιοσανιδα στον Ευβοϊκο (επαναδημοσιευση)

μπλε, γαλαζιο, τυρκουαζ , ασπρο, η χρωματικη ακολουθια του καλοκαιριου

στη σκια (η φωτογραφια στα Μαυρα Βολια της Χιου, επαναδημοσιευση)

Θελω να γινω αστακος (Κωνσταντινος πριν μερικα χρονια)

ασπρο (Θερισσο Κρητη)

παγωμενος καφες (Βιεννη, επαναδημοσιευση)

the living is easy

“Drinks in Venice” ,  photographer:  My friend Margarita

Header:  “Coffee with caramelized orange peel”  Photographer: My friend Margarita

Το καλοκαιρααακιιιι στην ακρογιαλιααα… μεσα στο νερααακι πλεουμ’ αγκαλιααααα..
Βαζω το ipod στο shuffle. Το κακο με το shuffle ειναι οτι μετα το καλοκαιρινο παραλιακο αγαπησιαρικο τραγουδακι σου πεταει Λακη Παπαδοπουλο να ωρυεται.. ¨εφυγε η γυναικα μου απο το σπιτι, δε ξερω τι να κανω.. εφυγε η γυναικα μου απο το σπιτιι, απ τη χαρα μου κοντευω να πεθανω”  και αμεσως μετα καπακι Μαντλεϊν Πεϋρου.  Περναω ολη την ωρα της διαδρομης σπιτι-γραφειο με το δαχτυλο στο forward.  Σκεφτομαι ομως οτι πρεπει να υπαρχει και καποια  intelligence artificielle  σε ολο αυτο το κατασκευασμα, γιατι οταν αφησεις ενα τραγουδι να τελειωσει,  σου ριχνει μετα ενα απολυτα παρομοιο.

Μπηκε για τα καλα το καλοκαιρακι στην πρωτευουσα. Η Ανοιξη η ντελικατη,  η πλανευτρα , η πολλα υποσχομενη ανοιξη παιρνει μαζι τα ξεραμενα λουλουδια της αζαλεας,  τα μαραμενα φυλλα απο τις τουλιπες, και καθεται κι αυτη σε μιαν ακρη χαλαρα να ξεϊδρωσει.  Μια ζουγκλα γυρω μου.

Το καλοκαιρακι μικρο ακομα, αρχισε τα γνωστα του κολπα.  Καταιγιδες τα απογευματα, μπορες τα βραδυα, χλιαρες ομιχλες τα πρωϊνα, υγρη ζεστη τα μεσημερια. Αυτη η χλιαρη υγρασια (οσοι εχετε ερθει καλοκαιρι στο αμερικα ξερετε τι εννοω)  ειναι θανατος. Ολος ο υγρος αερας στα πλεμονια σου.  Θα παραφυλαξω να σταματησει η βροχη να βγω να περπατησω και να τρεξω.  Εδω και δυο εβδομαδες περπατω και τρεχω στην γειτονια.  Κανεις δε με παιρνει χαμπαρι. Ολοι μεσα ειναι.  Γυριζω ανανεωμενη και ευχαριστημενη που επι τελους τα καταφερα να χωρεσω μιση ωρα ασκησης στη ζωη μου.

Ανοιγω τα παραθυρα και ολους τους ανεμιστηρες οροφης στο σπιτι,  κι ερχεται ο αερας και κυκλοφορει σε ολα τα δωματια.  Θα το καθυστερησω το κλιματιστικο οσο μπορεσω,  αυτος ο αερας που στροβιλιζεται αορατος και φουσκωνει τις κουρτινες, με κανει να νοιωθω τοσο ομορφα.  Φιαχνω το συνηθισμενο.  Πελεγκρινο με λαϊμ.

Κανω σχεδια για τις προγραμματισμενες διακοπες.  Οχι που θα παω, αλλα τι θα κανω.  Ασκοπο κι αυτο γιατι τελικα παντα καταληγω να κανω αλλα.  Αλλα με τα σχεδια αποκτα λιγο ενδιαφερον η ζωη.  Ποτε δεν αφηνουμε τιποτα στην τυχη, κι ομως η τυχη αποφασιζει για μας.  Κι αν δεν την προκαλεσουμε,  η δεν ανταποκριθουμε στις προκλησεις της, τοτε κακο του κεφαλιου μας.

Ουφ πολυλογιες,  τα λεω για να τα ακουω.  Αντε παμε καπου!