Earth Day 2009 – Atacama Northern Chile

Απο το 1970 και μετα οπου εκατομυρια αμερικανοι βγηκαν στους δρομους διαδηλωνοντας την ανησυχια τους για το μελλον του πλανητη μας, εχει καθιερωθει να γιορταζεται η 22α του Απριλη σαν παγκοσμια ημερα της γης.  Σημερα περιπου σαραντα χρονια αργοτερα τα πραγματα δεν ειναι ουτε καλυτερα ουτε ευοiωνα.  Ο πλανητης μεσα κι εξω εχει διαταραχτει απο την παρεμβαση του ανθρωπου σε συνδιασμο με την φυσικη του γηρανση.   Τα μεγαλυτερα προβληματα που αντιμετωπιζουμε σημερα ειναι η συνεχως αυξανομενη λειψυδρια,  η αυξηση το διοξειδιου του ανθρακα, και η απορρυθμιση οικοσυστηματων με θλιβερες συνεπειες στη χλωριδα και την πανιδα.

Το προβλημα πρεπει πλεον (και ηδη εχει αρχισει) να αντιμετωπιζεται σε παγκοσμιο επιπεδο και σε επιπεδα κυβερνησεων κατεβαινοντας προς τα κατω στις συνειδησεις των πολιτων.  Δυστυχως και αυτο το προβλημα (και η αντιμετωπιση του) αγεται και φερεται απο την κατασταση της παγκοσμιας οικονομιας που ουσιαστικα  ειναι και  η δικαιολογια που χρησιμοποιει η Αμερικη για να μην υπογραψει την συνθηκη-πρωτοκολλο του  Κυοτο.  Η ιδια Αμερικη που ευθυνεται για το μεγαλυτερο ποσοστο στην μολυνση της ατμοσφαιρας.  Θα ηθελα να δω ποια θα ειναι η αντιμετωπιση της καινουργιας  κυβερνησης στο φλεγον αυτο προβλημα, αν και δεν ειμαι ιδιεταιρα αισιοδοξη.  Απο την αλλη η εναλλακτικη κυβερνηση θα ηταν καταδικη της προσπαθειας ουτως η αλλως.

Στην ιδια Αμερικη ξοδευονται δισεκατομμυρια δολλαρια για περιβαλλοντικες μελετες.  Η μελετη του διαστηματος, αλλων πλανητων αλλα και η εντατικη παρακολουθηση του δικου μας πλανητη οχι μονο εντοπιζει τα σημαντικα προβληματα, αλλα μας κανει να κατανοουμε καλυτερα την αιτια και τα αποτελεσματα των μεταβολων.  Οπως ακριβως σε μικρη κλμακα ο καθενας απο σας γνωριζοντας τι καιρο θα κανει το Πασχα κανονιζει πως θα γιορτασει, ετσι σε μεγαλυτερη κλιμακα οι μακροχρονιες κλιματικες μεταβολες καθοριζουν το πως θα κινηθει η βιομηχανια, ο τουρισμος, η παραγωγη καθε χωρας.   Με λιγα λογια το κλιμα και η οικονομια ειναι  αλληλενδετα και αλληλοεξαρτωμενα.   Θα ηταν ευχης εργον αν οι επιστημονες σ’ αυτο τον πλανητη μπορουσαν να πεισουν τους πολιτικους για τη σημασια των ευρηματων τους.

Σαν κατι ξεχωριστο πανω σ’ αυτο τον πλανητη φερνω σημερα μια φωτογραφια απο την ερημο Atacama στην Βορρεια Χιλη. Ειναι μια ερημος με την μεγαλυτερη ξηρασια στον κοσμο.  Παρ’ ολο που βρισκεται διπλα διπλα  στον μεγαλυτερο ωκεανο, ειχε 400 χρονια να δει βροχη εκτος απο μια ξαφνικη θυελλα το 1972.  Τιποτα δεν ευδοκιμει σ’ αυτη την ερημο.  Ακομα και μικροοργανισμοι που υπαρχουν σε αλλες ερημους (βλεπε Πηνελοπη στη Σαχαρα)  εκει εκλειπουν.  Ουτε δειγμα κακτου οπως στην ερημο της Αριζονας.  Η μεγαλη της ομοιοτητα γεωλογικα με “σεληνιακο”  η ακομα και “αρειανο” τοπιο την καθιστα προσφιλες αντικειμενο μελετης αστροβιολογων και επιστημονων εξομοιωτικης διαφορων διασημικων αποστολων της ΝΑΣΑ.  Προσωπικα με πιανει απελπισια οταν σκεφτομαι οτι το φαινομενο του θερμοκηπιου μπορει καποτε να κανει ολη μας τη γη ετσι.  Αυτο μπορει να ειναι “τοπικο” φαινομενο, αλλα ολες οι ενδειξεις συνηγορουν στο οτι μπορει να εξαπλωθει.

Η χωρα μας δυστυχως, εχει ανοδκη ταση σε ρυπανση της ατμσφαιρας.  Περσυ θυμαστε που μας εδωσαν κοκκινη καρτα στο Κυοτο για μη ελεγχομενη εκτοξευση ρυπων.  Βεβαια η τριμηνη ποινη εληξε, αλλα το προβλημα δεν εξαφανιστηκε. Φοβαμαι οτι επιδεινωνεται. Το να αρνουμαστε να συμμορφωθουμε με κανονισμους, δεν ειναι αντιδραση σε καμια κυβερνηση πανω σ’ αυτο το θεμα. Ειναι απλα εγωϊστικη αντιμετωπιση πανω σε ενα τεραστιο αυξανομενο   προβλημα που γυρνα μπουμερανγκ σε μας τους ιδιους.

Αφορμη για την σημερινη αναρτηση ηταν ενα μεηλ που πηρα το πρωϊ  και ανεπτυσσε τις προσπαθειες της επιστημονικης κοινοτητας στο να κατανοησει την συμπεριφορα της γης μας.  Και με εκανε να σκεφτω.   Ας κοιταξουμε την ομορφια της  γης οση εχει μεινει και μπορουμε ακομα να την απολαμβανουμε,   ας αναλογιστουμε  τι μας εχει προσφερει η γη,  κι ας προσφερουμε κατι κι εμεις.  Την σημερινη αναρτηση την αφιερωνω στην “ωραιοτατη κουμπαρα” , ενα κοριτσι  θα μπορουσε να πει κανεις, της γης.

a bird on my windowsill (updated)

Ειναι σαν καποιος να χτυπαει ρυθμικα το παραυθρο απ’ εξω. Ντουπ, ντουπ!  Τρεχω στην τραπεζαρια να δω, απο εκει ερχεται ο θορυβος. Το πουλακι παιρνει φορα και κοπανιεται στο τζαμι. Βλεπει αραγε το ειδωλο του  και ορμαει; Η νομιζει οτι μπορει να μπει μεσα; Μα τι  χαζουλι που ειναι! Οι προσπαθειες  του φυσικα ειναι ολες ακαρπες, και καθεται να ξαποστασει στο πρεβαζι. Του λεω, περιμενε λιγο να σε βγαλω μια φωτογραφια για το μπλογκ. Και το μικρο πουλακι, οπως παλια και ο καρδιναλιος με ακουει και περιμενει υπομονετικα. Η ισως να εχει ζαλιστει απο τα χτυπηματα στο τζαμι. Νατος! ο φτερωτος μου φιλος.

.. κι ενα σπουργιτακι που μου στελνει ο Ερρικος, τωρα εχουμε δυο πουλακια.  Φανταζομαι σημερα δε θα μπορεσουμε να απαγγειλουμε το γνωστο  δημωδες ασμα “τρια πουλακια καθονται απανω στο πρεβαζι,  τα δυο κουτσομπολευουνε και το μικρο ρεμβαζει”,  και να ειμαστε εντος θεματος. Εκτος εαν καποια στιγμη συλλαβω επι το εργον τον αναιδεστατο δρυοκολαπτη της καμιναδας μου που αν δε σπασει το ραμφος του στο μεταλλικο σκεπασμα της καλα θα ειναι.  Τσιου!

UPDATE: Πριν απο λιγες μερες μου ποζαρησαν και δυο καναδικες χηνες (canadian geese).  Τα εν λογω πτηνα εχουν προταιρεοτητα σε πολλες περιοχες.  Οταν αποφασιζουν να διασχισουν το δρομο, συνηθως σε κοπαδια,  πρεπει να σταματησεις και να περιμενεις να περασουν ολες.  Και περιττο να σας πω οτι πανε κουνιστες και λυγιστες με το πασο τους. πολλες φορες σταματανε και σε κοιτανε τον μ….  που περιμενει  υπομονετικα πισω απο το παρμπριζ. Εναι ακριβως εκει που αρχιζεις να σκεφτεσαι συνταγες με χηνες και γκουζ πατἐ!  Οι δεσποινιδες που βλεπετε ηταν απλα διπλα στην πορτα του κτιριου που εχω μητινγκ τα πρωϊνα της Πεμπτης.

smithsonian – the castle gardens – zoom

 

Το Smithsonian Institution ειναι ισως το μεγαλυτερο πολιτιστικο κρατικο συγκροτημα στις Ηνωμενες Πολιτειες  και περιλαμβανει 19 μουσεια, 9 ερευνητικα κεντρα, και τον ζωολογικο κηπο της πολης. Το  Smithsonian Institution ιδρυθηκε απο δωρεα του βρεττανου  James Smithson και  η εισοδος σε ολα τα μουσεια ειναι δωρεαν.  Το Καστρο που βλεπετε στη φωτογραφια ειναι το παλαιοτερο κτιριο του Smithsonian Institution στην Mall της Washington D.C.  Στεγαζει  τις διοικητικες υπηρεσιες  του οργανισμου και περιστασιακες καλλιτεχνικες εκθεσεις.  Μερικες αιθουσες του καστρου ενοικιαζονται για συγκεντρωσεις και συνεστιασεις.  Με την ευκαιρια της προσφατης επισκεψης μου,  σας φερνω μερικες φωτογραφιες, απο τους κηπους του καστρου.  Εβρεχε, φυσαγε και ο αερας ειχε ρημαξει τις μανολιες.   Καλη Κυριακη σε ολους.

breakfast at Despina’s and a rainy Saturday

Χαραματα Σαββατου, θαναι δε θαναι εφτα η ωρα, σκοτεινα ακομα γιατι εμεις αλλαξαμε απο τη χειμερινη στη θερινη ωρα πριν τρεις εβδομαδες.  Ομιχλη πυκνη αλλα παραμυθενια.  Σαν να ειμαι στο μαγεμενο δασος.  Ολο το Σαββατοκυριακο θα βρεχει.  Τι κριμα. Μολις που μπουμπουκιασανε τα δεντρα και χρειαζονται λιγη λιακαδα για να ανοιξουν.

Δεκα η ωρα, ο Ερρικος και βαζει μπροστα το εργοστασιο των καφεδων του. Πολλα μεγαβατ και  σκετη μανουβρα ειναι αυτη η καφετιερα, με σωληνακια, αποβλητα,  λαμπακια, ασε που σου μιλαει κιολας.   Πρωτα φιαχνει ενα καπουτσινο για το δεσποιναριον.

Ετοιμο με το παχυ του αφρογαλο.  Το φλυτζανακι το σπεσιαλ ειναι δωρο της αγαπημενης μου βαφτισιμιας Ελενης.  Και παντα πινω το καπουτσινακι μου εκει.

Στη συνεχεια γινεται ο διπλος εσπρεσσο του Ερρικου.

Ετοιμος κι αυτος με το παχυ παχυ καϊμακι του.

Κοιταζω τα πρωϊνα σας σχολια παρεα με το καφεδακι μου.

Μουστοκουλουρακια με σταφιδες που βρηκα στης Τζενουλας το μαγαζι.

Και ο Ερρικος που προτιμα να διαβασει το Washington Post. Με πορτοκαλαδα και μια ισπανικη γλυκεια κρατσανιστη torta.

Βγαινω εξω με τη βροχη (ψιλοβροχο). Τα μπουμπουκια της μανολιας με τις δροσοσταλιδες ειναι υπεροχες.

Ο ουρανος του Maryland ειναι απειλητικος.  Δυο τζετ διασχιζουν το στερεωμα,.   Ειναι Σαββατο πρωϊ .  Ηθελα να παω μια βολτα στην Αλεξανδρεια σημερα.  Το αναβαλλω.  Πρεπει να βρω μια ηλιολουστη μερα.  Ισως το αλλο Σαββατοκυριακο.

Επισκεπτομαι ενα outlet του  Saks 5th Avenue.  Πολυ ομορφα ρουχαλακια και αξεσουαρ.  Φερνω δυο Ντολτσε Γκαμπανακια για τις αγαπημενες  melissoula   και wintersea.  Οχι δεν τα αγορασα,  απλα μου αρεσαν πολυ αλλα τα βρηκα πολυ ψηλα.  Κατεληξα σε ενα ισιο πεδιλακι μαυρο λουστρινι Marc Jacobs που ομως δε τα εβγαλα φωτογραφια ακομα.

Ενας μπαχτσες στα ποδια σας!

Ετοιμαζω αρνακι με χυλοπιττες στο γιουβετσι.  Γινεται τελειο.  Με μπολικο τυρακι.  Οι χυλοπιττες ειναι χοουμ μεηντ απο μια τσοπανα κοντα στο Βλαχιωτη, ενα κεφαλοχωρι στη Λακωνια.

Οχτωμιση το βραδυ, αναβουμε τα κερακια και σβηνουμε τα φωτα.  Ωρα της γης.

Η βροχη συνεχιζεται, η ομιχλη πυκνωνει παλι.  Αλλο ενα χαλαρο Σαββατο περασε.

Σας φιλω γλυκα.

birds

Συνεχιζοντας τις αναρτησεις με κοινο φωτογραφικο θεμα, σας φερνω σημερα ενα σωρο φτερωτα πλασματα.  Οι φωτογραφιες ειναι απο διαφορα μερη του κοσμου. Ποτε δεν εχεις στο νου σου να φωτογραφισεις πουλια. Μονα τους ερχονται,  στεκονται για λιγο, κι αν προλαβεις, προλαβες.

Ενα κατασπρο περιστερακι ξεπροβαλλει απο ενα ακατοικητο αλλα πολυ ομορφο κτιριο στη Σεβιλλη. Υπαρχει ακομα ζωη, υπαρχει ακομα ελπιδα. Αυτο σκεφτομαι καθε φορα που βλεπω αυτη τη φωτογραφια.  Παντα αναρωτιεμαι, γιατι αυτο το αριστουργημα ειναι εγκαταλελειμμενο.  Εχω μια αγαπη στα παλια κτιρια και η φωτογραφια παντα μου φερνει μια λυπη. Μεχρι να εστιασω στο περιστερι και να τα σβησει ολα η ελπιδα.

Φωτογραφια ντοκουμεντο, παλια, στην ακτη Hatteras της Βορειας Καρολινας. Το τσιλιμπιρδονι  με το κιτρινο σκεητ μπορντ ειναι ο Τεντυ ο ατρομητος. Και στην αμμο σουλατσαρει καμαρωτος καμαρωτος ο γλαρος.  Σ’ αυτες τις τεραστιες και αχανεις παραλιες, οι γλαροι εχουν συμφιλιωθει με τους ανθρωπους.

Οταν θα παω κυρα μου στη Χαβαη, θα σου φερω ενα κοκορακι!   Φωτογραφια της Δαφνης απο προσφατο ταξιδι της στο νησι. Τα κοκορια ειναι ελευθερα και ανενοχλητα στους δρομους και κανεις δεν τα πειραζει, ουτε και ενοχλειται με την παρουσια τους.  Τα αυτοκινητα σταματουν για να περασουν οι φτερωτοι αρχοντες.

Δεν ειμαι ειδικη να αναγνωριζω τα ειδη των πουλιων. Αλλα νομιζω οτι αυτο ειναι ενα σπουργιτακι, η ειδος χελιδονιου, απο την ψαλιδωτη ουρα.  Ηρθε και καθησε στην πλατη της καρεκλας, στο Union Square στο Σαν Φρανσισκο, εκει που τρωγαμε πρωϊνο με τη Δαφνη.  Ποζαρε για την φωτογραφια, και οταν σηκωθηκαμε να φυγουμε, εκανε καθετη εφορμηση στα ψιχουλα απο τα κρουασσαν.

Το υπεροχο καναρινι, πισω απο διπλα καγκελα.  Η φωτογραφια ειναι απο ενα σπιτι στην πολη Arcos της Ανδαλουσιας.  Της φυλακης τα σιδερα ειναι για τους λεβεντες.

Και αφου σταθηκαμε στην Ανδαλουσια, να κι ενας πιγκουϊνος μερακλης και καραμπουζουκλης, αρχων της τσερβετσεριας, που προτεινει μπακαλιαρο με την μπυρα.

Παπιτσα που κολυμπα στο Starnberger See.  Λιγο πιο κει ηταν και η φιλη μου η Μαργαριτα, αλλα την εκανα εντιτ! Ισως να θυμαται τη βολτα.

Η πιο ομορφη παπιτσα του κοσμου, η Μανταρινα Ντακ, που εφερα περσυ απο το ταξιδι μου στη Βιεννη.  Στη λιμνη του Schönbrunn.  Λιγο πιο κει ειναι και η φιλη μου η Μαργαριτα, αλλα την εκανα παλι εντιτ!

Τον καρδιναλιο της χιονισμενης μαγνολιας τον εχετε ξαναδει.  Ανηκει ομως και στη σημερινη αναρτηση.  Μαζι με τη φωτογραφια φερνω δυο στιχους απο το ποιημα “τα καημενα τα πουλακια” του Ναπολεοντα Λαπαθιωτη:

Kρύο βαρύ, χειμώνας όξω,
τρέμουν οι φωτιές στα τζάκια·
τώρα, ποιος τα συλλογιέται
τα καημένα τα πουλάκια!

Tα πουλάκια είναι στα δέντρα,
τα πουλάκια είναι στα δάση,
― τα πουλάκια θα τα πάρει
ο βοριάς που θα περάσει·

Το αλητικο περιστερι στο financial district του Σαν Φρανσισκο.  Θα το θυμαστε κι αυτο.

Σε μια λιμνουλα στην Columbia του Maryland, παπιες στη σειρα υποβαλλουν τα σεβη τους. Δυστυχως η ποιοτητα της φωτογραφιας δεν ειναι καλη. Μου αρεσε ομως το στησιμο και ειπα να την συμπεριλαβω.

Μικρο γερακι σε ζωολογικο παρκο στην Αριζονα. Η φωτογραφια ειναι απο τα αρχεια του Ερρικου.

Απο το ιδιο παρκο, δυο υπεροχοι παπαγαλοι.

Κλεινω σημερα την αναρτηση με ενα κοπαδι φλαμινγκο σε μια λιμνουλα στη νοτια Γαλλια λιγο εξω απο την περιφημη πολη Arles γνωστη για τις ρωμαϊκες της αρενες και το αρχαιο υδραγωγειο της.

Πολλα γλυκα φιλια και να περνατε ομορφα.

 

ο πρασινος πλανητης με τα μαυρα σημαδια

Καθε χρονο τα ιδια και τα ιδια. Καιγεται η Αυστραλια, καιγεται η Καλιφορνια, καιγεται η Πελοποννησος.  Η σκεψη μου αυτες τις μερες ταξιδευε σε δυο αγαπημενες φιλες. Η μια στην Καμπερα,  φιλη ζωης , και η αλλη στη Μελβουρνη, φυλλο που στροβιλιζεται στον ανεμο.  Η τελευταια μου γραφει:  “Πηρα τα θετικωτερα απο οσα εγιναν τις τελευταιες μερες, και αισθανεται κανεις και τυψεις που αναγκαζεται να φιλοσοφει, στο χαμο αλλων αγαπητων προσωπων που ουτε καν γνωρισε.  Ειναι ενα καλο μαθημα σε πολλους, να συνειδητοποιησουν επι τελους πως υπαρχουν πραγματα που δεν μπορουμε να τα ελεγξουμε.” .

Η φλογα του Προμηθεα

εφιαλτης πια.

Το φως του Απολλωνα

με τυφλωσε,

δε μπορω να δω το αυριο.

Μικροι Ηφαιστοι,

μικροι Νερωνες,

επιβιωσαν στους αιωνες

ωρα μηδεν

με απουσιες

αυριο εμεις συνεχιζουμε

παροντες.

(to my dearest friends down under)

(*) οι φωτογραφιες απο το ιντερνετ – internet google images

the cardinal

Ενας  κατακοκκινος καρδιναλιος ηρθε κι εκατσε σημερα πανω στα κλαδια της  χιονισμενης μου μαγκνολιας την ωρα που εβγαινα.  Τρεχω και φερνω την φωτογραφικη μηχανη.  Κλικ, καλημερα πουλακι μου!

Ζουμ ζουμ, ελα πιο κοντα, τι υπεροχο κοκκινο χρωμα που εχεις.  Και ποσο ομορφα στολιζεις το κλαδι!

ΖΟΥΜ ΖΟΥΜ κι ενα λοφιο πεταχτο και μια ουρα καμαρωτη!  Μα.. που πας;

Πεταξες!

______________

A day and then a week passed by:
The redbird hanging from the sill
Sang not: and all were wondering why
It was so still-
When one bright morning, loud and clear,
Its whistle smote my drowsy ear,
Ten times repeated, til the sound
Filled every echoing niche around;
And all things earliest loved by me,
The bird, the brook, the flower, the tree,
Came back again, as thus I heard
The cardinal bird.

From the poem “The cardinal bird”,  by William Davis Gallagher