The end of a blog and the begining of a new!

Αγαπημενοι φιλοι,  σημερα βρεθηκα προ μεγαλης εκπληξεως!  Προσπαθωντας να σας φερω ενα φωτογραφικο οδοιπορικο στην ανατολικη Πελοποννησο, η αυστηρη WordPress,  με πληροφορησε οτι ο διαθεσιμος χωρο ς που ειχα στο μπλογκ.. τελειωσε.  Παπαλα δεσποιναριον μου λεει.  Τωρα την ρωτω;  Τωρα πρεπει να ” πλερωσεις”  για περισσοτερο χωρο.  Μα.. με κακομαθατε της απαντω.  Τοτε πρεπει να ανοιξεις καινουργια σελιδα σε καινουργια διευθυνση και φτου κι απ’ την αρχη.

Ετσι η σελιδα αυτη κλεινει οριστικα και ανοιγει μια καινουργια.  Η καινουργια μας διευθυνση ειναι:

http://despinarion2.wordpress.com

Στραβα το καπελλακι μου και στο καινουργιο blog!

my week on the internet

Για τους φιλους που δεν συνδεομαστε σε αλλα social media, θα ηθελα να αναφερω σημερα μερικα λινκς με αρθρα που δημοσιευτηκαν την εβδομαδα που μας περασε σε διαφορα αλλα sites, και ειτε εχουν την υπογραφη μου, ειτε αναφερεται το ονομα μου, και αυτο βεβαια με τιμα και με χαροποιει.

Θα αρχισω με τη δημοσιευση στο Food and Leisure Guide των αγαπημενων φιλων Πανου Δεληγιαννη και Ευης Φετση.  Απο το προσφατο ταξιδι μου στη Χιο ενα γαστρονομικο οδοιπορικο με τιτλο Ειντα φαγαμεν στη Χιό

Στο ιδιο τευχος στο Global Eater αλλη μια συμμετοχη μου με τιτλο Assaggi Mozzarella Bar με μια γαστρονομικη αναφορα στο εστιατοριο του Domenico Cornacchia στην Washington.

Τελος απο το ιδιο site ο Πανος Δεληγιαννης κανει μια ευγενικη αναφορα σε παλιους και καινουργιους συνεργατες.

Η αναρτηση “The city that was” δημοσιευτηκε στο The Insider , news portal του δημοσιογραφου Τασου Κοκκινιδη.

Η ιδια αναρτηση δημοσιευτηκε στο πορταλ TeAr.gr με τιτλο ΑΠΟΨΕΙΣ¨A city that was” .

Τελευταια αλλα πολυ σημαντικη για μενα ειναι η αναφορα του αγαπητου Παναθηναιου ο οποιος μας τιμα αναφεροντας την τοσο ομορφη διαδραση τοσων χρονων στα blogs.

Ενα μεγαλο ευχαριστω σε ολους για την ευγενικη τους φιλοξενια και την τιμη που μου κανουν.
Σας φιλω γλυκα.

a city that was

Πριν δυο χρόνια όταν επέστρεψα απο το ταξίδι μου στην Αργεντινή, είχα γράψει ένα αρκετά στεναχωρο κείμενο,  επηρρεασμενη απο την εικόνα του Buenos Aires που έφερε έντονα τα σημάδια της παρακμής και της εγκατάλειψης. Η στεναχώρη γεύση του κειμένου, ήταν αποτέλεσμα μιας σειράς συνειρμων που έβλεπαν την Αθήνα (την ιδιαίτερη και μοναδική πατρίδα μου) να πιάνει πάτο, και να μη βρίσκει τη δύναμη να αναγεννηθεί απο τις στάχτες της. Έβλεπα μια πόλη που προφανως ηκμασε πολιτιστικά και οικονομικά, εντελώς εγκαταλελειμενη. Κτίρια πανέμορφα , καταμαυρισμενα απο το καυσαεριο και μάρμαρα σπασμένα. Έβλεπα οικογένειες στα χαρτοκουτα να έχουν στήσει γειτονιές στις στοές. Και ο κόσμος ξεπουλαγε το βιος του στον τουρίστα, και τα βραδιά μαζευοταν γυρω απο τους κάδους απορριμμάτων, η εστηνε καρτερι στα σκοτεινά στον ανυποψιαστο τουριστα.
Τότε, δε θα το ξεχάσω ποτε, είχε γραφτεί ένα σχόλιο που απέδιδε την απογοήτευση μου στο γεγονός οτι δε βρήκα φιν φον γειτονιές και αγορές στην πόλη. Δεν απάντησα κατάλληλα τότε, απλά άφησα την ανοησία να εξατμιστει στο διαδυκτιο. Τις βρήκα και τις φιν φον γειτονιές και ήταν όμορφες αλλα κι αυτές ήταν μουδιασμενες. Για μένα το Buenos Aires ειχε πιασει πάτο, και έψαχνε απεγνωσμένα για δεκανικια.

Μεταφερομαι στο πάλαι ποτε καμάρι του κόσμου, την Αθήνα (την  Ιδιαίτερη και μοναδική μου πατρίδα)
Πανε αρκετά χρόνια που καποιο καλοκαίρι, σε κάποιες διακοπές μου, πήρα το τρολλευ απο τη γειτονιά μου να κατέβω Σύνταγμα. Ήταν μια μέρα που το νέφος έπνιγε τα πάντα. Στη θέα του καμμενου Πρυτανειου στο Πολυτεχνείο, με τις λαμαρίνες στην οροφή άρχισαν να τρέχουν τα ματια μου δακρυα θυμου. Πω πω μας έπνιξε το νέφος σήμερα μουρμουρισα. Αυτές οι αίθουσες ήταν παλια ο χώρος που κυκλοφορούσα. Έβλεπα το σπίτι μου γκρεμισμενο. Και απο μέσα μου είπα, σιωπηλα και μουδιασμενα, πιάσαμε πάτο.
Όταν το Δεκέμβρη του 2008 κάηκε το κέντρο της Αθήνας, κοντεύουν να περάσουν τρία ολόκληρα χρόνια, θυμάμαι την μαυρίλα και την απογοήτευση όλων. Και τότε λέγαμε ολοι: Πιάσαμε πάτο. Που όμως ήταν πιο χαμηλά απο τον πρώτο πάτο. Κι όταν κάηκε η τράπεζα στη Σταδίου, και όταν σκοτώθηκε ένας ανυποψίαστος άνθρωπος στην 3η Σεπτεμβριου, κι όταν το μενος του ενός έλληνα ενάντια στον άλλο ρημαζαν δρόμους, πεζοδρόμια και κτίρια, η Αθήνα ( η ιδιαίτερη και μοναδική μου πατρίδα) ρήμαζε και το ανθρώπινο δυναμικό της έπιανε πάτο.
Φερνω στο νου μια βόλτα τα Χριστουγενα με το αγαπημένο Γαβριλακι στην οδό Ερμού σουρουπο. Ήταν σα να πηγαίναμε σε μνημόσυνο. Ένα ρημαδιο κι απέναντι η κατακαημενη Βουλή των Ελλήνων.  Να αναρωτιεσαι, τι δουλεια εχουν αυτα τα κτιρια μεσα στην κακομοιρια.
Τώρα εύλογα θα μου πεις, εδω ο κόσμος καίγεται, το αύριο ειναι αβέβαιο, κι εσυ έχεις κολλήσει στην Αθήνα ( την ιδιαίτερη και μοναδική σου πατρίδα; )
Ακριβώς! Ο χώρος που μας περιβάλλει, ο τόπος που ζούμε ειναι τόσο σημαντικός, όσο ο αέρας που αναπνέουμε. Η πόλη με τους κατοικους της λειτουργεί δυναμικά. Η πόλη καταστρέφεται, οι άνθρωποι μαραζωνουν, καίγονται τα μνημεία της, οι άνθρωποι φτωχαινουν. Η πόλη γιορτάζει, οι άνθρωποι χαίρονται. Ο Λυσσανδρος Καυτατζογλου, στολίσε την πόλη με ένα μνημείο, σχολειο, κόσμημα. Εσυ που πετάς βόμβες, υπό την προστασία των αρχοντοχωριατων κρατουντων, έμαθες ποτε σου τιποτα; Ξέρεις τι κανείς; Υπηρξες ποτε σου ελεύθερο πνεύμα, η σε καπελλωσαν στα γενοφασκια σου οι σωτήρες του Έθνους και οι αγωνιστές του λαού;
Ειναι γεγονός οτι η δημογραφια της πόλης έχει αλλάξει. Προχθές μιλούσα στο τηλέφωνο με μια αγαπημένη φιλη δημοσιογράφο. Στο κέντρο που μένω μου λέει, ειναι σαν να είσαι σε ξένη χώρα. Πιστεύω όμως οτι το πρόβλημα της Αθήνας άρχισε την εποχη της αστυφιλιας. Ξένος σε ξένη πόλη, πως το λέει το τραγούδι, επαρχιωτης στην Ομόνοια. Εδω παρακαλώ, μη μου την πεσετε οι αξιολατρευτοι κάτοικοι της επαρχίας. Η εσωτερική μετανάστευση του 60 αλλαξε το πρόσωπο της Αθήνας και μαραζωσε το αποκεντρο. Τα διακωμωδησαν άλλοι πριν απο μένα. Εγω απλά έβλεπα την πόλη μου απο κούκλα να γινεται τέρας. Ήρθε και η Χούντα και απαγόρευσε την ελεύθερη δημιουργία, την ελεύθερη διαδραση πόλης και αστου, και εγινε η Αθήνα ( η ιδιαίτερη και μοναδική μου πατριδα) θέατρο σκιών.
Στα χρόνια που ακολούθησαν η εικονα της πόλης δεν έπαιρνε πια λίφτινγκ. Και ούτε κανείς ασχολήθηκε σοβαρα μαζι της. Σοβαρα, όχι σα δήμαρχος μάνατζερ, αλλα σαν γνωστής αστικών μοντέλων και μεθόδων ανάπτυξης. Ας μην είμαι πολυ αυστηρή. Άνθρωποι τέτοιοι υπήρχαν. Τους έφαγε η μαρμανγκα.
Την ίδια εποχη, έφυγαν οι κάτοικοι απο το κέντρο και σκορπιστηκαν στα προαστεια προς όλες τις κατευθύνσεις. Οι περισσότεροι συγγενείς μου έτσι έκαναν. Κι έμεινε το κέντρο αλάνα με τον Παρθενώνα να τα βλεπει αυτα και να κλαίει.

Όμως δυστυχώς σήμερα η Αθήνα ειναι αυτη που ειναι.  Σαν πολη ολο και πιανει καινουργιο πατο.  Γιατι η σχεση της με τους κατοικους της ειναι προβληματικη.  Γιατι οι ανθρωποι που θα επρεπε να ασχοληθουν μαζι της χεστηκαν (παρντον μαϊ Φρεντς που λενε εδω στο Αμερικα).  Φτανω σε σημειο να πιστευω οτι η μονη σωτηρια της ειναι η ιδιωτικη πρωτοβουλια.

Στη διαρκεια των πεντε χρονων που γραφω εδω,  πολλες ηταν οι αναρτησεις οι αφιερωμενες στην Αθηνα. Την ιδιαιτερη και μοναδικη μου πατριδα. Η σημερινη ηταν η πιο δυσκολη.  Γιατι οσο περνα ο καιρος το ιδιο σφιξιμο στην καρδια, τι Μπουενος Αϊρες, τι Αθηνα.  Η μηπως ειμαστε πιο κατω;

Σας φιλω γλυκα.

ο πευκος

Δεν μιλαμε για οποιονδηποτε πευκο!  Μιλαμε για τον πιο ωραιο πευκο της Χιου, ολοκληρου του ανατολικου Αιγαιου και της Ελληνικης επικρατειας.  Το δικο μου πευκο!  Ο πευκος σαν ουσιαστικο γενους αρσενικου μου εχει μεινει απο το παιδικο μυθιστορημα του Ζαχαρια Παπαντωνιου, “Τα Ψηλα Βουνα”.

Πριν δεκα χρονια ενα μικρο πευκακι αποφασισε νε φυτρωσει στην ακρη του κηπου.  Η φωτογραφια που βλεπετε παραπανω ειναι απο το 2005.  Το πευκακι εχει γινει ηδη θαμνος.  Εκει στην ακρη εχει την πιο ωραια θεα. Βλεπει κατω τον καμπο της Λαγκαδας,  βλεπει τον Αγρελωπο και τα βουνα, βλεπει την θαλασσα, και τον ηλιο καθε μα καθε πρωϊ.

Τα χρονια περνανε, το ποτιζει ο ουρανος και μεγαλωνει

Καλοκαιρι 2011.  Θεριεψε το μικρο πευκακι κι εγινε ενας ομορφος, ψηλος περηφανος πευκος.  Και γεμισε κουκουναρια.  Στη σκια του καθησα πολλες φορες και αναπολησα τα χρονια που ηταν μικρουλης. 

Και μεσα απο τα κλαδια του, βλεπω κι εγω τον καμπο, τη θαλασσα και το βουνο.  Χωρισαμε παλι με τον πευκο μου. Οταν ξαναβρεθουμε θα εχει ψηλωσει κι αλλο.

Μιας και ηρθατε ομως στον κηπο, να σας δειξω και την αλλη μου αγαπη.  Ενα μικρο δεντρακι περγαμοντο.  Που ηταν γεματο καρπους.

Ευλογημενο κηπακι ειναι αυτο. Οτι φυτρωσει θεριευει. Ο ηλιος και η βροχη φροντιζουν. Σκεφτομαι την επομενη φορα να παω Σεπτεμβρη, να εχουν γινει τα περγαμοντα, να φιαξω γλυκακι και να σας κερασω στη σκια του πευκου μου. Σιγουρα θα χωραμε πολλοι στη σκια του.

Σας φιλω γλυκα.

up close and tasty

Μικρες απολαυστικες στιγμες του καλοκαιριου που κανουν τη ζωη μας πιο νοστιμη. Μακρυα απο την υψηλη γαστρονομια, οι απλες γευσεις, αυτες που υπηρχαν απο παντα, πριν ακομα υπαρξουμε εμεις, ερχονται να μας θυμισουν οτι μεγαλο μερος της καλοκαιρινης απολαυσης και των διακοπων, ειναι αυτο που περνα απο τα γευστικα μας κυτταρα και μας κανει να επιστρεφουμε παντα στις στεθερες γευστικες αξιες. Αυτες που κουβαλαμε μαζι μας απο παιδια.  Παμε για ενα μεζε…

Στην αρχη ανοιγουμε ενα μπουκαλακι ουζο.  Γεμιζουμε το ποτηρι σωληνα με παγακια και το ριχνουμε απο πανω μεχρι να θολωσει το συμπαν.  Στην υγεια μας,  και να πανε κατω τα φαρμακια.  Να πιασουν πατο και να κανουν χωρο στην αισιοδοξια.

Μετα τσιμπαμε μια ελια!  Απο ενα κιουπι βγηκαν που ο κυρ Παναγιωτης τις εχει ολες μαζι.  Δε ξερω τι βαζει μεσα, αρμη, ξυδι, ριγανη;  Ειναι μικρες, καθολου ψυχατες αλλα εχουν μια ανεπαισθητη πικρα που μονο το ουζακι κατορθωνει να δαμασει.  Τσικι τσικι μεχρι να φιαξουμε ενα βουνο κουκουτσια.

Μετα παραγγελνουμε χταποδακι στα καρβουνα.  Καλοψημενο και τρυφερο, ξεραινοταν μερες στο συρμα διπλα.  Μερικοι βγαζουν την πετσα στο νησι αλλοι παλι οχι.  Ετσι με την πετσα το προτιμω.  Με ολη τη νοστιμια απανω του.

Απολυτα καλοκαιρινο φαγητο. Σουτζουκακια σμυρναιϊκα.  Μα πως αλλοιως θα γινει η τελεια σαλτσα χωρις ωριμες ντοματες;  Στην οικογενεια μου οι παλιοι λενε οτι σαν τα σουτζουκακια της γιαγιας της Δεσποινας δεν εφιαξε ποτε κανεις.  Ολοι προσπαθουσαν και τελικα ολοι ελεγαν. Σαν της  μαμας δεν ειναι. Πιστευω οτι ολες οι μαμαδες γινομαστε καποια στιγμη αναφορα για κατι που τα παιδια μας θα λατρεψουν.

Δυο μελατα αυγα μας περιμενουν να τα σπασουμε για να βρουμε τον κρυμμενο θησαυρο.  Αυτη κι αν ειναι η απολυτη παιδικη απολαυση!  Τωρα υπαρχουν και παιδακια που δεν τα τρωνε τα αυγα. Δε θα ξεχασω ποτε ενα καλοκαιρι στον Πλαταμωνα μια μαμα να κυνηγα την μικρη της Λιλικα να την ταϊσει ενα αυγο.  Ηθελα να παω να της πω, αμα δε θελει η Λιλικα, εδω ειμαι κι εγω.   Αυτα ομως που τα τρωνε αποκτουν μια απο τις σημαντικοτερες γευστικες εμπειρειες.  Και παντα τα λατρευουν.  Να ειναι καταφρεσκα και απο αλανιαρα κοτα παρακαλω!  Τελος το αυγο δε γραφεται με βητα.  Γιατι ετσι ειναι σιγουρα κλουβιο.

Εναλλακτικοι κεφτεδες με κοκκινη φρεσκια σαλτσα.  Οσο την εχουμε αυτη τη σαλτσα καλο ειναι να την χρησιμοποιουμε.  Γιατι μετα θα προκυψει ο χειμωνας και θα την ψαχνουμε σε γυαλες.  (Χοτζας, Χιος)

Και παραδισιακοι κεφτεδες με εντονη γευση αρωματικων.  Ειναι το μονο φαγητο που το θελω καυτο απο το τηγανι. Δε πα να καψω γλωσσα, ουρανισκο, δε πα να καω ολοκληρη!  Ενας κεφτες οταν κρυωσει, μονο για σχολικη εκδρομη κανει.   Η για πικ νικ στο ποταμι.  Το θεμα ειναι που θα βρουμε ποταμι πια.  Περασα πανω απο τον Ευρωτα αυτο το καλοκαιρι.  Οποιος σας πει οτι ο Ευρωτας ειναι ποταμος,  ψευδεται ασυστολα.  Μπορει το χειμωνα να μεταμορφωνεται, αλλα τα καλοκαιρια ανθιζει.

Χρυσοι αφρατοι λουκουμαδες με ντοπιο μελι.  Παραδοση στο μαγαζακι του Μαναρα στη Χιο λιγο πριν την Απλωταρια.

Το αγαπημενο μου καλοκαιρινο πρωϊνο. Οπου και να παω, το ψωμι με βουτυρο και μελι,  επισκιαζει και το καλυτερο κεϊκ, κρουασσαν η οτι αλλο σερβιρεται.  Εξ αλλου σπανια να βρεια καλο κρουασσαν η κεϊκ για πρωινο στην Ελλαδα.  Καλυτερα μια φρεσκια μπουγατσα.  Ψωμι με μελι ομως ειναι κορυφαιος συνδιασμος. Το βουτυρο να ειναι Κερκυρας!

Τελος για επιγευση, ενα δυο συκαλακια που κοπηκαν το πρωϊ απο την συκια. Η εποχιακη κουζινα κρατα καλα ακομα σε πολλα μερη της Ελλαδας, και ειναι υπεροχη.  Ειναι η εικονα των τεσσαρων εποχων στο πιατο μας.

Φυσικα και υπαρχουν κι αλλες καλοκαιρινες νοστιμιες.  Μ’ αυτες ομως νομιζω χορτασαμε για σημερα. Η οχι;

Σας φιλω γλυκα!

9/11 στη δεκατη επετειο

Ειναι περιπου εννεα παρα πεντε και βρισκομαι στο γραφειο μου μπροστα στον υπολογιστη.  Εργαζομαι εκεινη την εποχη στην μεγαλη αμερικανικη εταιρεια Raytheon.  Κατα τη διαρκεια της δουλειας ποτε μα ποτε δεν ακουω παραλληλα ραδιοφωνο η οτιδηποτε αλλο.  Ειμαι συγκεντρωμενη εκει.  Το κτιριο που εργαζομαι ειναι καινουργιο, υπερμοντερνο, μα εντελως αντιλειτουργικο για τους υπαλληλους. Θυμιζει αεροδρομιο οπου πας πας μεχρι να φτασεις στο gate σου.  Και καθε μερα περνας τυπικα απο τον ελεγχο του σεκιουριτα.  Ο οποιος μπορει να σε βλεπει καθε μερα, αλλα αν ξεχασεις την ταυτοτητα σου, δεν περνας μεσα που να εχεις το Θεο μπαρμπα.  Οι ανθρωποι ειναι βλοσυροι, το περιβαλλον χειροτερο.  Περιμετρικα υπαρχουν γραφεια με παραθυρα και θεα το νοτιο τμημα του δακτυλιου της Washington.  Θορυβος δεν ακουγεται καθολου αφου τα τζαμια ειναι αδιαπεραστα απο θορυβο.  Τα υπολοιπα γραφεια ειναι cubicles στο εσωτερικο του οροφου.  Εχω την πολυτελεια να βρισκομαι σε ενα απο τα γραφεια με τα παραθυρα.  Λιακαδερη μερα.  Ειναι περιπου εννεα παρα πεντε το πρωι της ενδεκατης Σεπτεμβρη 1001

Νωριτερα το πρωι αφησα το αυτοκινητο μου στην Good Year της περιοχης μου γιατι ειχα καποιο προβλημα με το λαστιχο.  We will have it ready by 5 Mrs Pavlis λεει ο προθυμος Μπομπ. Με ξεπεταει σπιτι.   Οδηγω το αυτοκινητο του Ερρικου στη δουλεια.

Απο τα cubicles βγαινει η Shelley μια γυναικα που εργαζεται στο δικο μου group.  Η Shelley παντα εχει ενα ραδιοφωνακι διπλα και ακουει πρωινες ειδησεις.

Despina did you hear?  An airplane smashed into one of the twin towers in New York!  Στεκομαι ακινητη και το μυαλο μου περνα μεσα σε δευτερολεπτα απο κακογουστο αστειο καποιων σε τραγικο δυστηχημα.  Ειναι στιγμες που το μυαλο  προσπαθει να συλλαβει το μεγεθος των γεγονοτων και δεν μπορει η δε θελει.  Ακομα θεωρωντας οτι προκειται για δυστυχημα αρχιζω να γραφω ενα μεηλ στον Ερρικο.  Ο Ερρικος βρισκεται στα Χανια στην Κρητη στο Πολυτεχνειο μπροστα σε ενα υπολογιστη.

Οσο γραφω το μυνημα ερχεται η Σελλυ κατασπρη και μου λεει.  Αεροπλανο χτυπησε και τον δευτερο πυργο.  Συνεχιζω να γραφω σαν τρελλη. Μολις χτυπησαν και τον δευτερο πυργο. Ενας ψιλοπανικος κυριαρχει στους διαδρομους.  Send.

Ο Ερρικος διαβαζει το μυνημα και ετσι βιαστικα που τα εχω γραψει δεν καταλαβαινει στην αρχη περι τινος προκειται. Ταυτοχρονα μπαινει ο φιλος μας ο Στελιος στο γραφειο του και του λεει.  Ρε Ερρικο, τι γινεται στην Αμερικη;

Ειναι εννεα και δεκα το πρωϊ της 11ης Σεπτεμβρη πριν δεκα χρονια.  Τωρα ξερουμε οτι προκειται για τρομοκρατικο χτυπημα κι ας μην ξερουμε ακομα τις λεπτομερειες. Η Νεα Υορκη ειναι δυο βηματα απο δω.  Κανεις δε ξερει περι τινος προκειται.  Υπαρχει ενα γενικο μουδιασμα. Μουδιασμα πραγματικο. Απο  το μικροτερο κυτταρο του μυαλου ως τα ακροδαχτυλα.  Ολοι προσπαθουν να μαθουν νεα απο το ιντερνετ και το ραδιοφωνο.  Δεν υπαρχει καμια ανακοινωση ουτε απο την εταιρεια ουτε απο το ραδιοφωνο για την περιοχη μας.

Ειναι 9:40 εκεινο το πρωϊ της 11ης Σεπτεμβρη πριν απο δεκα χρονια.  Χτυπησαν το Πενταγωνο φωναζει η Σελλυ που εχει αναλαβει το ρολο της πληροφορησης.  Φυσικα εμεις δεν ξερουμε οτι εδω και δεκαπεντε λεπτα η πτηση 11 εκανε κυκλους πανω απο τα κεφαλια μας.  Το μουδιασμα γινεται μεγαλυτερο.  Καμια ανακοινωση ακομα. Μιλαμε γι αυτους που επιτεθηκαν και υποψιαζομαστε ποιοι ειναι αλλα ακομα δεν ειναι σιγουρο.

Λιγο αργοτερα ανακοινωνεται και η πτωση της πτησης 93 στη Φιλαδελφεια.  Αισθανομαι ποιλιορκημενη.  Ψαχνω τα τελευταια ψιχουλα ψυχραιμιας.  Στις δυο η ωρα αποφασιζω να φυγω.  Θελω να παω να μαζεψω αυτοκινητα και παιδια και να παω στο σπιτι.  Καθ’ολη τη διαρκεια της διαδρομης που μου φανηκε οτι κρατησε ωρες, ηταν σαν να οδηγουσα σε ενα αγνωστο μερος.  Οταν το μυαλο βρισκεται σε συγχιση ολα παραμορφωνονται. Θυμαμαι να λεω συνεχεια, δεκα μετρα ακομα, δεκα μετρα ακομα.  Οι δρομοι σχετικα ηρεμοι με μια ηρεμια τρομακτικη, ενω θα περιμενα πανικο.

Φτανω στο σπιτι, μαζευω και τα παιδια.  Κλειδωνω την πορτα λες και ο κινδυνος θα εμπαινε απο κει και ξεσπαω σε κλαμματα.

Ενδεκατη Σεπτεμβρη, δεκα χρονια μετα.  Οι ανθρωποι που επηρρεαστηκαν απο το χειροτερο τρομοκρατικο χτυπημα ολων των εποχων, δεν θα τα καταφερουν ποτε να επουλωσουν τις πληγες τους.  Δεκα χρονια μετα οι Αμερικανοι φοβουνται για βεντεττα. Δεν πιστευω οτι θα γινει.  Κακα τα ψεμματα, δεκα χρονια και  βαλε βρισκομαστε σε πολεμο. Και στον πολεμο παιρνεις το μερος καποιου.   Χωρις να εχω κανενα μα κανενα προβλημα με την μουσουλμανικη κοινοτητα της Αμερικης (διοτι δυστυχως πολλοι Αμερικανοι εχουν)  θα παρω το μερος των πληγεντων.  Οπως θα παρω το μερος των Γιαπωνεζων στη Χιροσιμα, οπως θα παω με τους Αρμενιους στη σφαγη τους.   Γιατι εχει καταντησει, μια πολιτικη, ενα καθεστως, ενα συμφερον να φερνει πανικο, θρηνο και πενθος στη ζωη πολλων ανθρωπων.  Κι ας λενε τωρα για τιυς ηρωες της πτησης 93.  Εκεινοι ηταν εξιλαστηρια θυματα και οι πολιτικοι θα συνεχισουν το εργο τους.

οπως θελουμε να τους θυμομαστε

Ειρηνη στην ψυχη των ανθρωπων που εμειναν πισω.

Σας φιλω γλυκα.

τα μικρα τα μαγαζακια της Αθηνας

Παντα αναρωτιομουν απο παλια,  πως ειναι δυνατον να υπαρχουν και να επιζουν τοσες πολλες μικρες επιχειρησεις στην Αθηνα και κατ’ επεκταση σε ολες τις Ελληνικες πολεις.  Παλιοτερα πριν ακομα φυγω απο την Ελλαδα,  ειχε γεμισει ο τοπος με καταστηματα δωρων.  Σε καθε τετραγωνο κι απο ενα.  Γεματα ενα σωρο αχρηστες σαχλαμαριτσες (θα θυμαστε εκεινα τα πηλινα καθικια που εγραφαν απανω ” τα κακα κοποις κτωνται”) που οι μισοι Ελληνες αγοραζαν για να τα χαρισουν στους αλλους μισους.  Ενταξει μερικα ειχαν και ομορφα αντικειμενα τεχνης. Αλλα η  τεχνη δεν ηταν για ολα τα βαλαντια.

Με τα χρονια τα μικρα μαγαζακια αυξηθηκαν και αλλαξε και το εμπορευμα.  Γεμισε ο τοπος μπουτικ.  Καθε μοδερνα κυρια εκανε ενα ταξιδι στην Ευρωπη, αγοραζε μια καραβια (η εστω   δυο βαλιτσες) ρουχα και ανοιγε μπουτικ ενα επι τεσσερα (κατι σα διαδρομο).  Γεμισαν ολα τα προαστεια και με αυτες.  Σιγα σιγα οι μεγαλυτερες επιχειρησεις (και κυριως οι διεθνεις) τις κατατροπωσαν κι αυτες.  Σιγουρα αρκετες μικρες επιχειρησεις υπηρξαν προσοδοφορες και κυριως αυτες που οι ιδιοκτητες  ειναι προκομενοι, προθυμοι και καλοι εμποροι.  Οι αλλες επεπλευσαν μεχρι που προεκυψε η τρικυμια.

Στην προσφατη επισκεψη μου στην Αθηνα, ειδα που λες το εξης.  Στην γειτονια μου κοντα σε κεντρικη πλατεια προαστειου υπηρχε ενα κομμωτηριο.  Οταν λοιπον χρειαζομουν ενα φρεσκαρισμα κατα τη διαρκεια παραμονης μου πηγαινα εκει.  Ευγενεστατοι ολοι, περιποιητικοι,  με το χαμογελο στα χειλη και παντα γεματοι κοσμο.  Ακομα και τα Χριστουγεννα που ειχαμε μπει για τα καλα στην κριση δυσκολευτηκα να “τρυπωσω” .    Φετος το καλοκαιρι,  ακριβως διπλα σ’ αυτο το κομμωτηριο – μα λεμε ενας τοιχος τους χωριζει – ανοιξε δευτερο κομμωτηριο.   Και σας ρωτω, τι σκεφτηκε αυτος ο καινουργιος ” επιχειρηματιας” ;

1. Α τι καλα,  εδω στη γειτονια ο κοσμος χτενιζεται,  πιασε ενα πιστολακι και δεκα μπικουτι, να βγαλουμε κι εμεις κανενα φραγκο;

2. Αχ ποσο με βολεψε το μαγαζι που νοικιαζοταν εδω, ε δε πειραζει που υπαρχει ηδη κομμωτηριο,  θα κατεβασω τις τιμες (μτφ θα μειωσω το σερβις)  και θα τραβηξω κοσμο.

Να ενα τετοιο κομμωτηριο θελω, να εχει αρτον και θεαματα!

Οπως και να το δει κανεις ειναι λαθος κινηση.  Ειναι κακιστος αθεμιτος ανταγωνισμος,  που ακομα κι αν πετυχει, μειωνει το εισοδημα του καθενος στα δυο στην καλυτερη των περιπτωσεων.  Δεν φανταζομαι ξαφνικα να πολλαπλασιαστουν οι πελατισσες της περιοχης.  Εδω παρατηρησα σε πολυ γνωστο κομμωτηριο στο Golden Hall οτι σκοτωναν μυγες οποια στιγμη κι αν περασα.

Και δεν ειδα αυτο μονο!  Στο ιδιο προαστειο,  φωτοτυπιες (επικαιροτατο) και εκτυπωσεις ψηφιακων αρχειων. Το ενα απεναντι στο αλλο.  Καλα,  η φωτοτυπια ειναι πραγματικα τοσο προσοδοφορα επιχειρηση;   Στον ιδιο δρομο πολλα αλλα αδειανα και κλειστα με λουκετο.

Δεν ειναι ευκολη υποθεση η μικρη επιχειρηση στην Ελλαδα πια.  Για χρονια στηριχτηκε στον δανεισμο και σε ελαχιστες περιπτωσεις αναπτυχθηκε σωστα.  Ακομα και σημερα το 38% της Ελληνικης οικονομιας  στηριζεται σε μικρες επιχειρησεις.  Στην Αμερικη το ποσοστο αυτο ειναι λιγωτερο απο 7%.  Δε γινεται ομως να στηριζεται η οικονομια ενος ξεπεσμενου οικονομικα κρατους να στηριζεται σε τετοιο μεγαλο ποσοστο σε σαθρα θεμελια.

Παρακολουθω χρονια την εξελιξη δυο επιχειρησεων που αρχισαν απο πολυ μικρες και εξελισσονταν καλα.  Εχουν να κανουν με καλλυντικα προϊοντα.  Και οι δυο αγγιξαν τη διαθνη αγορα. Η μια ακομα εξελισσεται.  Η αλλη δεν εκανε ποτε καλο μαρκετινγκ και δεν εξελιχθηκε στην προβολη.  Αυτο το λεω απο προσωπικη εμπειρια.  Φετος ειδα τεραστιο ξεπεσμο, στα προϊοντα, στις συσκευασιες και απουσια εξαιρετικων προιοντων που παρηγε στο παρελθον.  Αντιθετα προβαλλει προϊοντα απο αλλες επιχειρησεις.   Ενας ” συνασπισμος”  θα λεγαμε.  Αν υπαρχει του χρονου, καλα θα ειναι (γι αυτους δηλαδη).

Γενικα θα υποσυηριξω την μικρη επιχειρηση οταν το αξιζει. Παραδειγμα.  Στην γειτονια μου παλι.  Παλιο βιβλιωπωλειο/χαρτοπωλειο εξηντα χρονων και πανω.  Καμια ανακαινιση.  Τρεις  υπαλληλοι που δεν ξερουν που ειναι τι.  Ζητω ενα βιβλιο που κυκλοφορησα προσφατα κι εχει μεγαλη αναγνωσιμοτητα.  Δεν το ξερουμε, δεν το εχουμε.  Χαιρετε!  Δυο τετραγωνα πιο κει.  Βιβλιοπωλειο μικρο που ανοιξε και διατηρει μια κοπελιτσα. Κανενας εξτρα αχρηστος υπαλληλος.  Διαβαζει τα βιβλια και συζητα μαζι σου το θεμα, την κυκλοφορια, τον συγγραφεα.  Λογισμικο με καταχωρησεις.  Πανεμορφα περιτυλιγματα κι ενα χαμογελο ακαταμαχητο.  Αν δεν υπαρχει το βιβλιο (σπανιο) θα στο φερει την επομενη μερα.

Η πληθωρα καταστηματων δωρων που λεγαμε πριν εχει αντικατασταθει με καταστηματα αξεσουαρ.  Ενταξει δηλαδη,  ποσα κοκκαλακια για τα μαλλια, ποσα πλαστικα σκουλαρικια και ποσα φουλαρια απο πολυεστερ μεηντ ιν Τσαϊνα (εμαθαν οι Κινεζοι και αλλα υλικα απο το μεταξι) θα πουλησουν ολα αυτα;  Τελικα η εγω εχω γινει ψειρα η η αγορα εχει κατακλυστει απο τοννους σκουπιδια για να ικανοποιησει την ματαιοδοξια των πελατων της.   Συγγνωμη αλλα σε επιπεδο χωρας εχουμε κριση.  Παρτε ενα και καλο οπως εκαναν οι γιαγιαδες σας.

Δε πρεπει να εκλειψει η μικρη επιχειρηση.  Γιατι σιγουρα υπαρχει το επιχειρηματικο κυτταρο σε μερικους ανθρωπους που ετσι αρχιζουν και γιγαντωνουν το εργο τους.  Πρεπει ομως να εκλειψει η αφελης αποψη οτι ο καθενας μπορει να βαλει μια κρεμαστρα με πεντε μοντελα σε περιοχη που τα μοντελα δεν φοριουνται.

Αυτα σημερα τα γραφω σαν απλος παρατηρητης γιατι το επιχειρησιακο μου δαιμονιο ειναι εντελως ανυπαρκτο.   Υπαρχουν διαφορα μοντελα αναπτυξης στην οικονομια.  Αλλα δε νομιζω να υπαρχει καποιο που να προβλεπει για 38% σε μικρες επιχειρησεις.  Κι εκεινοι που δεν το βλεπουν, ειναι και θα ειναι χαμενοι δυστυχως.

Σας φιλω γλυκα!

Sunrise in Lagada (Chios)

Οι παλιοτεροι φιλοι του μπλογκ θα θυμουνται την ιστορια Η ανατολη στην Λαγκαδα κι ενα παλιοσκυλο.    Ηταν οι εποχες που κατεβαινα χαραματα  στο λιμανι.  Αυτη τη φορα απλα βγηκα στο μπαλκονι μου.  Οι ανατολες στη Λαγκαδα ειναι μαγικες απο οπου και να τις δεις.  Ο οριζοντας γινεται πορτοκαλοκοκκινος καθως ο ηλιος πλησιαζει σιγα σιγα τις κορυφογραμμες της Μικρας Ασιας.

Sunrise in Lagada. Photos taken from our balkony.

Στο χωριο αναβουν τα πρωτα φωτακια.  Το πευκακι μου που πριν πεντε χρονια ηταν ενα κοτσανακι,  θεριεψε και γεμισε κουκουναρια.

Τα κυπαρισσια σον καμπο στεκουν παντα εκει καθημερινοι μαρτυρες στο θαυμα της ανατολης.

Το νησακι που διαγραφεται γκριζο μπροστα ειναι οι Οινουσσες (Εγνουσσα).

The island ahead is Inousses and the land beyond is Asia Minor

Και μια ματια  προς το νοτο.  Οπου και να κοιταξεις, τα χρωματα ειναι  απιστευτα.

Καλο ξημερωμα και καλο Σαββατοκυριακο.

Σας φιλω γλυκα.

Η Κελλυ θελει…

Σκηνικο σε παραλια του νησιου στη δυτικη πλευρα.  Ωραια αμμουδια με ξαπλωστρες που διαθετουν τα κοντινα εστιατορια σχεδον δωρεαν (εναντι ενος φραπε το πολυ). Ομπρελλες απο αυτες με το σανο, που δεν ταιριαζουν καθολου μα καθολου σε μεσογειακες αμμουδιες. Θυμιζουν Χαβαη, αλλα ειναι φτηνες πως να το κανουμε.  Οταν φυσηξει κανενα μελτεμακι, παιρνει μαζι του μερικα σανα αφηνοντας κενα στη σκια κι εσυ απο κατω μαυριζεις με στενσιλ και βγαινεις ζεβρα.

Τα προσωπα: 1. η Κελλυ, ενα  γλυκο κοριτσακι περιπου τεσσαρων χρονων, σπιρτοζο τσιλιβιθρονι, με κουβαδακι και φτυαρακι επιδιδεται στο χτισιμο παλατιων στην αμμο.  2. Η μαμα της Κελλυς, ωραια υπαρξη καλλιγραμμος περιπου 35 με αψογο μανικιουρ και πεντικιουρ.  3. Ο μπαμπας της Κελλυς και 4. οικογενειακη φιλη θεριακλου

Τα δυο τελευταια προσωπα δεν ειναι σημαντικα στην ιστορια γιατι καθ’ολη τη διαρκεια της, ο μπαμπας πιπιλαει το μυαλο  της οικογενειακης φιλης (η οποια αναβει τσιγαρο πριν σβησει το προηγουμενο, και η φωνη της ειναι λιγο πιο βραχνη απο του Κουγια) να κοψει την κακια συνηθεια.

Η μαμα της Κελλυς ξαπλωνει στην σαιζ λονγκ  και πασαλλειβεται καποιο γρασσο.

Η Κελλυ πλησιαζει την ξαπλωστρα φανερα ανησυχη

Κ: Μαμααααα

Μ:  Ναιιιιι

Κ: Μαμαααα θελω.. τσισακια μουυυυυ

Μ: Ε πηγαινε να κανεις

Κ: Που να παω;

Μ: Στη θαλασσα

Κ: Εκει που παιζω;

Μ: Ναι εκει

Κ: Μα εκει παιζω θα μυριζει

Μ: Ε πηγαινε πιο κει

Κ:  Εκει που παιζει ο Νικακης;

Μ: Ωωωχ

(Σημειωτεον οτι σε λιγωτερο απο 30 βηματα υπαρχει εστιατοριο με πεντακαθερες τουαλεττες)

Κ: Μαμααααα σου λεω θελω τσισακια μουυυυ

Μ: Καλα, δεν μπορει κανεις να βρει πεντε λεπτα ησυχια, πηγαινε εκει (δειχνει δεκα μετρα πιο κατω που τελειωνουν τα σανα)  και κανε.

Κ: Να βγαλω το βρακακι μου;

Μ: Ναι

Κ: Μα ντρεπομαι

Μ: Καλα ολοκληρη κοπελλα να ντρεπεσαι να βγαλεις το βρακακι σου; (!!!!!!!!!!)

(Εν τω μεταξυ το παιδακι κοντευει να τα κανει απανω του.  Τρεχει στην ακρη αλλα .. πολυ αργα,  τα τσισακια δεν συγκρατουνται αλλο.  Γυριζει καταστεναχωρεμενο)

Κ: Μαμαααα λερωσα το μαγιω μου.

Μ: Δεν πειραζει, πηγαινε στη θαλασσα να βραχεις.

Και σας ρωτω:  Ειναι πραγματα αυτα.  Τα σημερινα παιδια δεν εχουν κανενα σεβασμο στους κουρασμενους γονεις.  Μα να μην την αφηνει μια στιγμη το παλιοπαιδο!  Τς τς τς!

Σας φιλω γλυκα!

Summer 2011 – snapshots

Ποσα καλοκαιρια περασαν απο τοτε που αρχισαμε εγω κι εσυ να κανουμε παρεα; Ποσο γρηγορα περασαν ολα και ποσες φορες δε μας επιασαν οι γλυκες μελαγχολιες του φθινοπωρου!  Μου ελειψες -μπλογκακι -φιλε -φιλη- περαστικε.  Τωρα το συνειδητοποιω.  Τωρα που αδειασαν οι καλοκαιρινες βαλιτσες και  η μαρκιζα του μυαλου γραφει τελος εποχης.  Καλως σε ξαναβρηκα.

το παπορι Νησος Χιος που με πηγε στην Ανατολη

the boat Nissos Chios

Θα σου φερω ολες μου τις αναμνησεις εικονογραφημενες αυτο το Σεπτεμβρη.  Ολες τις ομορφιες που εζησα τον Αυγουστο.  Για να τρεναρει το καλοκαιρακι και να κρατησει οσο αντεξουμε. Ελα λοιπον να σου δειξω καλοκαιριατικες στιγμες, ετσι για να σου ανοιξει η ορεξη για τις επομενες αναρτησεις.  Κατι σαν “προσεχως στις οθονες σας”.   Ελα λιγο να δεις.

… τους διψασμενους ηλιανθους στην αμμουδια της Κωμης

thirsty sunflowers at Komi beach

… την πανσεληνο (φεγγαρος ) οπως μας φανερωθηκε στα χωραφια στη μεση του πουθενα

August’s full moon in a desert street of the island

… ενα μπουλουκο ευχαριστημενο απο την ζωη του

happy camper

πετρες, πευκα, ουρανος.  Το απολυτο καλοκαιρινο σκηνικο.

stones, pine trees, sky. The absolute summer background.

μερες που περασαν σε παραλιες

days bygone in beaches

τελειο χρωμα, τελεια γευση

perfect color, perfect taste

μα ποιος αγαπαει ποιον; Η Κατερινα; η Κικη; ο Κωστας;

who loves who? Karen? Kate? Kevin? 

(μεταφραση εεεε!)

τελικα μονο στην Ελλαδα το μπλε παιζει τετοια τρελλα παιχνιδια με το φως.

Only in Greece the blue color plays wild games with the light.

Πως το λεει εκεινο το τραγουδακι; Σε περιμενωωω τ’αλλο καλοκαιρι, κι εχω κρυμμενο στην αμμουδια εν’αστεριιι.  Ετσι.  Τιποτε αλλο για σημερα. Μεχρι να παρουν μπροστα τα γραναζια του μυαλου, σας φιλω γλυκα!