εφ ολης της υλης το πρωϊ μιας Κυριακης που θελω να ειναι υπεροχη.

Σημειωση: Οι φωτογραφιες σημερα ειναι εικονες   απο τον μοναχικο μου Οκτωβρη  που τελειωσε χτες.

 

Ξημερωσε Κυριακη.  Ξημερωσε με πλατυ χαμογελο και ευχομαι στο τελος της το χαμογελο να ειναι ακομα πλατυτερο.  Ειναι μερικα πραγματα που δεν μπορω να τα μοιραστω πια ουτε στο μπλογκ, ουτε στο φμπ. Γιατι οσο κι αν η αναγκη να μοιραζομαι την χαρα μου ειναι μεγαλη, η υποχρεωση να κρατω μερικα πραγματα μονο για μενα, και για τους ανθρωπους που συμβαλλουν σε αυτα, ειναι ακομα μεγαλυτερη. Ειναι σεβασμος.

φθινοπωρινα λουλουδια

Στην προηγουμενη αναρτηση κολλησα σε μια φραση που εγραψε σε σχολιο ο αγαπημενος φιλος Γαβριηλ. Λεει, “να αρχισω ενα καινουργιο μπλογκ, ολα απο την αρχη!”.  Τελος!  ειμαστε επωνυμοι πλεον κι αυτο δεν αλλαζει.  Οτι γραψουμε, οτι πουμε, ειναι πια επωνυμη γνωμη, εχει βαρος, και μπορει να αποτελεσει μοχλο για αντιδρασεις απο ανθρωπους που εκτιμουμε και μας εκτιμουν, αλλα και απο ανθρωπους που δεν μας εκτιμουν. Σιγουρα υπαρχουν και αυτοι, ας μην γελιομαστε.

farmland

Ειχα λοιπον σκεφτει προ καιρου να αρχισω κι εγω απο την αρχη και μαλιστα ειχα φιαξει μια σελιδα στον blogger.   Ομως φυσικο ηταν να μην ευδοκιμησει ουτε καν σα σκεψη.  Γιατι ο χαρακτηρας μου ειναι τετοιος ωστε παλι εδω θα κατεληγα.   Ο αυθορμητισμος μεχρις ενος σημειου χαλιναγωγειται.  Οπως και στην ζωη, η πορεια χαρασσεται και αφηνει πισω αποτυπωματα, ετσι και στο διαδυκτιο.  Η ανωνυμια ειναι μεν δικαιωμα αλλα το τελικο αποτελεσμα μπορει να ειναι οτι αντιπαθουμε εναν ανωνυμο.  Αν αυτο θεωρειται απο μερικους προστασια,  απο μενα θεωρειται δειλια.

στην εισοδο του χωριου

Υπαρχει τοση πληροφορια εκει εξω στο διαδυκτιο, ωστε  οταν θελεις να μαθεις κατι το μαθαινεις, αρκει να ξερεις πως.  Οποτε ειτε ανωνυμος ειναι καποιος, ειτε επωνυμος,  καποια στοιχειωδης ευπρεπεια δε βλαφτει.  Αρχισα τις γενικοτητες (οπως παντα), αλλα ετσι καλυπτω πολλα θεματα.

Ξαναγυρνω στα ενταυθα και ομολογω οτι δεν ειμαι πια συνεπης ως μπλογκερ οπως ημουν παλια.  Η συνεπεια μου πλεον εγκειεται στο γεγονος οτι θα απαντησω σε ολα τα σχολια.  Καποτε επισκεπτομουν συχνα ολους  τους φιλους συνμπλογκερς, τουλαχιστο μια φορα την εβδομαδα.  Τωρα πια με λυπη μου δεν μπορω να το κανω.   Οι λογοι ειναι πολλοι.  Ο κυριωτερος ειναι οτι δεν εχω χρονο.   Τους τελευταιους εξι μηνες οι επαγγελματικες μου δραστηριοτητες ειναι τετοιες που απαιτουν μεγαλυτερη συγκεντρωση και προσοχη.  Και αυτη η συγκεντρωση ειναι κατα μεγαλο ποσοστο μπροστα στο MAC μου.  Ποσο πια μπορει κανεις να στραβωθει μπροστα σε μια οθονη;  Αλλος ενας λογος ειναι οτι με κουρασε η ενταση του μπλογκ.  Αυτο το ειχα ξαναγραψει περσυ που σκεφτομουν να το σταματησω, αλλα τελικα το ξεπερασα. Ομως ειναι αληθεια οτι μερικα πραγματα με κουραζουν.   Σπανια πια θα επισκεφτω και θα αφησω σχολιο σε καινουργιο μπλογκ εκτος αν μου κανει ιδιεταιρη εντυπωση και βρω κατι ενδιαφερον.  Στην τελικη ολα αυτα ειναι υποκειμενικα.  Κατι που αρεσει πολυ σε μενα μπορει να το απορριπτουν αλλοι και το αντιστροφο.

τα γερανια καλα κρατουν

Λεει η αγαπητη μου e-diva  οτι το μπλογκ δεν πρεπει να ειναι παρεουλα.  Συμφωνω απολυτα.  Οχι παρεουλα με την κλειστη εννοια.  Ομως να που σε ενα μπλογκ ερχονται συνηθως οι ιδιοι και οι ιδιοι και δημιουργειται καποιο κλιμα οικειοτητας.  Προσπαθω να μην δημιουργω στεγανα αλλα να κρατω την one to one σχεση με τους διαδικτιακους φιλους.

Ας αναφερθω τωρα στους λογους που με κανουν να επισκεπτομαι ωρισμενα μπλογκς και οχι αλλα.

Η προσωπικη μου σχεση (αυτο που ανεφερε ως ενα προς ενα) με τον/την μπλογκερ ξεκινησε καλα και συνεχιστηκε καλυτερα.  Αυτο θα μπορουσε να γινει με πολλους ακομα,  αφου η μπλογκοσφαιρα ειναι γεματη ενδιαφεροντες ανθρωπους με καλη διαθεση για επικοινωνια. Ομως δεν εγινε, δεν ετυχε,  δεν εκατσε.  Και το βρισκω πολυ φυσικο.  Οι ισορροπιες στο διαδυκτιο ειναι περιεργες.

from the sunroof with sunshine

Το γεγονος οτι βρισκω να διαβασω κατι που με ενδιαφερει, ασχετα αν ειναι η κριτικη ενος  βιβλιου,  η συνταγη για ενα σουπερ μπιφτεκι,  μια εμπεριστατωμενη γνωμη ,  μια καταθεση ψυχης,   οποιαδηποτε αναφορα σε οποιοδηποτε θεμα αρκει να παρουσιαζεται με αισθητικη (οπτικη και εκφραστικη).

Στην πορεια μου στην μπλογκοσφαιρα εμαθα οτι το να τα βρεις με ενα μπλογκερ,  δεν ειναι θεμα ηλικιας, πολιτικων αποψεων (εξαιρουνται τα ακρα)  η  κοινης θεματολογιας.  Το τελευταιο παιζει τον μικροτερο ρολο !  Ειναι το διαφορετικο που μας ενωνει, ειναι το συμπληρωμα.  Ειναι η διαθεση,  οι στοχοι,  η κουβεντα που ρεει.  Οταν η γραφη κολλωνει, οταν η διαθεση γινεται προκλητικη,  οταν μεσα απο την εκφραση διαγραφεται η απαξιωση ντε φακτο,  οταν οι ιστοριες επαναλαμβανονται τοτε παμε παρακατω. Οταν μπαινω σε ενα μπλογκ και μου θυμιζει το δικο μου,  τι να με κρατησει εκει;  Και μη το παρετε στραβα, δεν διεκδικω αποκλειστικοτητες,  απλα .. βαριεμαι.

from the sunroof  with rain

Αν διαβασω κατι που γραφεται με υπονοουμενα, εκει ειναι που βγαζω αναφυλαξια.  Κειμενα διφορουμενα, με ατελειωτες μισες προτασεις, με αποσιωπητικα. Τα αποσιωπητικα δεν τα αντεχω.  Ουτε και τα αλλα σημεια στιξεως σε υπερβολη, αλλα με τα αποσιωπητικα διαολιζομαι.   Η ατελειωτη προταση ειναι δειγμα αναποφασιστικοτητας αλλα και προκλησης. Η γραφη με υπονοουμενα δεν ειναι τεχνη.  Σε κανενα κειμενο αναγνωρισμενου συγγραφεα δε βρισκουμε υπονοουμενα, απαξιωση η αποσιωπητικα.  Ας μη μπερδευουμε την παρομοιωση με το υπονοουμενο, τον αρνητικο παραλληλισμο με την απαξιωση.

Δεν ειναι τυχαιο λοιπον οτι τα μπλογκς που μου αρεσουν ειναι διαφορετικα απο τα δικα μου.  Μενω εκει που συζητω, προβληματιζομαι,  διασκεδαζω,  ξερω οτι με συμπαθουν και καταλαβαινω  τι γραφουν, εκει που η ευγενεια με σκλαβωνει.  Τι αλλο να κανω, η μπλογκοζωη ειναι μικρη για να μενουμε εκει που δεν μας αρεσει.

Τα αγαπημενα μου καλισον που ηρθαν πριν δυο εβδομαδες αλλα δεν υπαρχουν πια.

Απο αλλου αρχισα και αλλου κατεληξα.

Ξημερωσε Κυριακη.  Θελω να πιστευω, μια χαρουμενη, σημαδιακη, υπεροχη Κυριακη.  Θα κανω κατι τελειως διαφορετικο.  Κατι το οποιο δεν θα περιγραψω εδω γιατι στην τελικη αυτο το “one to one”  στη ζωη μας ειναι μοναδικο.  Καλη εβδομαδα σε ολους, εδω η Κυριακη μολις ξεκινησε.

Σας φιλω γλυκα.

 

 

 

πεντε κουβεντες εκ του ασφαλους

Ανοιγω λιγο ενα παραθυρο στο ασπρο για να μπει καθαρος αερας.  Ποσο μα ποσο μας χρειαζεται. Ερχομαι να γραψω πεντε κουβεντες που δεν εχω την δυνατοτητα να τις χωρεσω ολες στο φεησμπουκ.  Βλεπω τον τιτλο που διαλεξα και χαμογελαω πικρα.  Ο λογος που με εφερε εδω παλι για λιγο ειναι η κραυγη που ακουσα απο τρια διαφορετικα ατομα στο φεησμπουκ.  Και τα τρια ανηκουν στην δημιουργικη ηλικια μεταξυ τριαντα και σαραντα χρονων.  Εκει που η καριερα απογειωνεται, εκει που τα ονειρα αρχιζουν να μορφοποιουνται, εκει που η πειρα και η παραγωγικοτητα βρισκεται στο απογειο της. Εκει που αν θελεις η ωριμοτητα, συναντα την δημιουργικοτητα και μαζι κανουν θαυματα.  Θαυματα που ομως  δεν θελεις να κρατησουν για τρεις μερες.

Αυτοι οι ανθρωποι, ο καθενας με διαφορετικο τροπο ψαχνουν τροπο να φυγουν απο τον τοπο τους.  Και οι τρεις εχουν δουλεια, και οι τρεις ειναι πανεξυπνοι, μορφωμενοι και εφοδιασμενοι με οτι καλυτερο.  Οτι καλυτερο, εκτος  απο τις προοπτικες για καταλληλες περιβαλλουσες συνθηκες για να αξιοποιησουν αυτα τα εφοδια.   Οι τρεις φιλοι πνιγονται σε καπνους,  πεφτουν πανω σε τοιχους, σκονταφτουν σε εμποδια βλακειας, και οι μωλωπες πονανε.  Διπλα η βαλιτσα ανοιχτη, για ποσο ακομα θα χασκει;  Για ποσο ακομα θα παιζει η ζυγαρια πανω κατω μεχρι να μπει το τελευταιο βαριδι που θα την σταθεροποιησει οριστικα;

Ολα αυτα δεν γινονται “ελαφρά τη καρδία” ,  ουτε αβασανιστα.  Κι ενω οι τρεις φιλοι δεν γνωριζονται μεταξυ τους,  εγω η κοινη φιλη,  ακουω ενα κοινο παραπονο,  συναισθανομαι ενα κοινο φοβο,  και διακρινω την απελπισια για το μελλον.  Σχεδον κλαιω μαζι τους.

Δε θελω να γραψω τιποτε αλλο σημερα, ουτε για τις χθεσινες δολοφονιες, ουτε για τον σημερινο θρηνο.  Γιατι ακομα δε ξερω γιατι θα ηθελα να θρηνησω περισσοτερο.  Γι αυτα που εγιναν, η γι αυτα που θα γινουν;  Γι αυτα που χαθηκαν,  για οτι γκρεμιζεται και δε ξαναχτιζεται;   Για χειροπιαστα προβληματα, η για ιδεες αϋλες;

Εγραφα τις προαλλες, οτι απο μακρυα και εκ του ασφαλους τα βλεπεις τα πραγματα πιο αντικειμενικα.  Η καρδια ομως και το μυαλο, τις ωρες που γραφονται μαυρες ιστοριες σε μαυρα φοντα,  ειναι εκει και χτυπανε σε ρυθμους που απορυθμιζουν καθε εγκεφαλικη λειτουργια.

Εκ του ασφαλους και μη οντας τοσο νεα οσο οι τρεις φιλοι, δε θελω να απογυμνωθει ο τοπος μου απο τη νιοτη και τα ταλεντα της.   Σαν ανθρωπος που ακολουθησε το ονειρο του και δε το μετανοιωσε,  κι ας μη το κυνηγουσαν φαντασματα,  τους καταλαβαινω απολυτα.

Εκ του ασφαλους, που ποτε δε ξερεις ποτε θα γινει ανασφαλες.

Σας φιλω γλυκα και θα τα ξαναπουμε καποια στιγμη.

ξεμπαφιασα

Χρωματιζω το Σαββατοκυριακο μου με κιτρινες τουλιπες.

Παιρνω ζουμερα πορτοκαλια και τα στιβω.

Ξεθαβω την παλια μου κιτρινη ζυγαρια για να την χρησιμοποιω διπλα στο μιξερ. Κανω την κουζινα μου εργαστηριο.

Παω βολτα στη Βαλτιμορη και χαζευω τα χρωματιστα dragon boats.  Επισκεπτομαι ενα σπανιολικο “ταπατζιδικο”  και αγναντευοντας το παλιο λιμανι καραναλωνω μια υπεροχη λευκη ριοχα. Βλεπε καινουργια φωτογραφια.

Συναντω ενα κουτσο γλαρο και μερικους αλλους που ειχαν και τα δυο τους τα ποδια.

Φωτογραφιζω παλι το γνωστο μπρουτζινο σουβλακι.

Και τελος,  ερωτευομαι ενα ψαρι που μπλεχτηκε στα δυχτια!

Και ειμαι μια χαρα!

Ετοιμαζω για αργοτερα μια αναρτηση με (πολυ ωραιες κατα τη γνωμη μου) φωτογραφιες απο την βολτα μου στη Βαλτιμορη.

Καλη εβδομαδα και σας φιλω γλυκα.

μπαφιασα

Θελω αυτη να ειναι η τελευταια φωτογραφια σε μαυροασπρο.  Δεν ειναι και πολυ παλια, μερικων ημερων.  Θελω λιγο χρωμα στη φυση,  στον κηπο,  στη μοναξια της Αμερικης.  Θελω να λιωσει και το τελευταιο βρωμικο βουναλακι με τους παγους,  να φυγει πια αυτη η γκριζα λασπουρια.

Θελω να δω τους κροκους να ξεμυτιζουν γυρω απο τα δεντρα.  Θελω να αρχισουν να βγαζουν τα δεντρα καινουργια κλαδια.  Πολλα ξεριζωθηκαν με το χιονια κι αλλα πληγωθηκαν ανεπανορθωτα.  Θλιβερη γκριζα φυση.

Θελω αυριο να ξημερωσει και να ακουσω κελαηδισματα πουλιων, να βγω εξω και να μυρισω την ανοιξη. Γιατι ετσι την καταλαβαινεις την ανοιξη, μυριζει γλυκα, αλλοιωτικα.

Θελω απο αυριο να ειναι ολα ομορφα, να εχω διαθεση να γραψω κατι χαρουμενο. Να ανοιξει λιγο η καρδια μου, σαν την καρδια της τουλιπας.

.. γιατι εδω και πολλες εβδομαδες ειμαι μπαφιασμενη!

κυριακη κατακαλοκαιρο και μονοτερμα

Οδος Πανδροσου, Μοναστηρακι – Μια Κυριακατικη φωτογραφια

Ειναι η πρωτη Κυριακη μετα την επιστροφη και ενω θα επρεπε να εχω ηδη αρχιζω να ετοιμαζομαι για την επομενη αναχωρηση που δεν αργει, εχω αναγκη μια μερα γι αυτο που λεμε winding down.  Η μπλογκογειτονια εχει πραγματικα ερημωσει μ’ αρεσει ετσι χαλαρα.   Ολοι βρισκονται σε καποια παραλια και απολαμβανουν ποτακια .. μεζεδακια και ηλιοβασιλεμματα, εκτος απο τον καλο μου φιλο Γκαμπριελ στην Ροδο που εχει παρει φορα και γραφει ασταματητα. Μεχρι και φαγητα φωτογραφισε τελευταια!

Τελος καλοκαιριου εχω παρατηρησει στατιστικα οτι ειναι η εποχη των “μεγαλων” μπλογοαλλαγων.  Παντα μετα τις διακοπες, εμφανιζονται καινουργια ατομα στα σχολια, η εξαφανιζονται μερικα παλια.  Καποιος διαβαζει τις εντυπωσεις μας και εντυπωσιαζεται και αλλος βρισκει ευκαιρια να απομακρυνθει.  Δε το λεω με παραπονο αυτο, κι εγω τα ιδια κανω.  Ο καθενας μας μετα απο τοσο καιρο ειναι φυσικο να περιοριζεται σε αυτα που τον ενδιαφερουν και τον ευχαριστουν. Το Σεπτεμβρη παλι θα διαμορφωθει ο κυκλος του καθενος απο μας. Στην πορεια ομως μπαινουν σφραγιδες σε φιλιες και γνωριμιες.

Ταξινομησα τις φωτογραφιες των “πρωτων”  διακοπων,  αλλα δε νομιζω να τα καταφερω να τα παρουσιασω ολα μεσα στον Αυγουστο.  Εκεινη η Ρωμη ισως να πρεπει να περιμενει τον Οκτωβρη.  Ναι τον Οκτωβρη.

Ο Αυγουστος επιφυλασσει στο Μερυλαντ ζεστη και απιστευτη υγρασια.  Ειναι απιστευτο αλλα αυτο τον κηπο δεν μπορω να τον χαρω οσο θελω.  Πως να αναπνευσω με τετοια υγρασια.  Ο καυσωνας των ημερων της “τριλογιας”  ειναι πολυ πιο υγειινος για το σωμα.

Κι ενα δυσαρεστο γεγονος στη γειτονια του δεσποιναριου.  Θυμαστε που εγραψα καποτε για του γειτονες και την προθεση ψηφου τους.  Καπου ανεφερα τον Στουαρτ με τα αρκουδοσκυλα Δυστυχως ο Στουαρτ εφυγε προχτες σε σχετικα μικρη ηλικια απο τη ζωη χανοντας τη μαχη με τον καρκινο.  Ηταν ζωτικο μελος της κοινοτητας και μεγαλος ιστορικος συγγραφεας.  Και δεν εχει σημασια που ειχαμε διαφορετικες πολιτικες αποψεις. Οι ανθρωποι ειναι ανθρωποι και η αξια τους δεν μειωνεται απο τις πεποιθησεις τους.  Εχω δυο μερες να τα δω τα αρκουδοσκυλα.

Καπου εδω και με την υποσχεση οτι αυριο θα σας παρουσιασω ενα εκπληκτικο μεζε,  σας αφηνω.  Η Κυριακη εδω μολις αρχιζει.  Κι εχω μπολικες δουλειες.

αλλαζουμε πρωτευουσες;

Λοιπον ενα σας λεω, μπαφιασα σ’ αυτη την πρωτευουσα!  Δεν μπορω αλλο, με πηρε η μπαλλα και ταπαιξα!  Αυτη δεν ειναι πολη,  ειναι κεντρο διερχομενων. Πανε κι ερχονται αρτηριοσκληρωτικοι γερουσιαστες,  πρεσβεις και φιν φον πρεσβειρες, παει κι ερχεται και ο Ομπαμα συν γυναξι και τεκνοις και μαυρουλες μπαρμπι ντολς.  Ειναι καζανι οπου συνυπαρχουν ολες οι φυλες με τις περιεργες συνηθειες με το μακρυ τους  και το κοντο τους.  Και εννοειται οτι δια νομου πρεπει να σεβεσαι την ιδιεταιροτητα του καθενος. Δεν μπορω εγω για παραδειγμα να πω στον κινεζο στο γκρουπ σε ελευθερη μεταφραση στα αγγλικα .. “κοιτα ρε π.. μου,  τοση δουλεια και παλι αρχ.. πηραμε” .  Θα με παρει και θα με σηκωσει!  Ετσι δεν μπαινω καν στη διαδικασια της μεταφρασης και το ξεστομιζω στην οριτζιναλ ελληνικη μορφη του και εισπραττω κινεζικα χαμογελα!

Εαν σηκωθουν να φυγουν ολοι οι ξενοι  και οι διοκητικοι απο την “πρωτευουσα”,  θα μεινει ενα γκεττο προς το νοτο και μια συνταξιοδοτημενη ελιτ στο βορρα.  Και οι δρομοι θα συνεχισουν να ειναι γεματοι τρυπες και μπαλωματα,  τα φαναρια θα συνεχισουν να σε σταματανε καθε 3 μετρα,  και παντα θα χανεσαι στους δρομους γιατι δεν υπαρχει λογικη κι ας ειναι σκετα γραμματα η σκετα νουμερα.

Τωρα δε ξερω αν ολα αυτα τα σκεφτομαι εν οψει της προοπτικης της Ρωμης που θα βρεθω σε λιγες μερες, η της Αθηνας σε μερικες εβδομαδες, αλλα επι τελους θα βρεθω σε πολη!  Στο χαος, στο καυσαεριο,  με το κελαηδισμα της κορνας, με κοσμο να με σκουνταει.  Ολοι αποζηταμε αυτο που μας λειπει!  Τον σαματα,  το βλεμμα κατ ευθειαν στα ματια,  τη θαλασσα, μια σοκολατα ΙΟΝ…, ενα εσπρεσσο στα ορθια, ενα παγωτο καϊμακι οχι απαραιτητα εκμεκ,  τις τηγανητες πατατες φεγγαρια της μαμας μου με φετα εξτρα μαλακια,  ενα πεπονι που να μυριζει πεπονι,  ενα κουλουρι με σουσαμι, τα ταξι να περνανε και να μη σταματανε,  τον Ελευθερουδακη, τον Μπουρναζο, τη Βουκουρεστιου, την Ελενη, την Ντανυ, την Ντενια, τον Γιωργο, τον Βασιλη, τα περιοδικα, τις εφημεριδες..και ..και ..και ..

Εν τω μεταξυ εχει πεσει ενα πηξημο σαμθινγκ ελς!  Χαλαει ενας δισκος σε καποιο κομπιουτερ στο γραφειο, και ανακαλυπτω οτι ο αντμιν ειχε να κανει μπακαπ απο τις 19 Μαϊου παρακαλω.  Χανω αρκετο υλικο που μπορω βεβαια να το ξαναφιαξω αλλα θα μου παρει μερικες μερες.  Η Δαφνη ερχεται  την Πεμπτη και θα μεινει ως την Δευτερα.  Σκεφτομαι να κανω μια καλοκαιρινη μαζωξη ετσι για να ανταλλαξουμε φιλακια πριν τις διακοπες.  Το κανονιζω για το Σαββατο.  Ο Ερρικος ειναι χωμενος στο γραφειο του και ετοιμαζεται για καποιο συνεδριο στο Σηατλ.  Αποφασιζω οτι δε θα παρω δωρα απο εδω για την Ελλαδα. Θα τα παρω απο τη Ρωμη.

Αγχωμενη;  Μπααα!  κε σερα σερα!!!!!

cherry blossom festival 2009 – part IΙI (με λιγο μπλα μπλα)

Μαζι με την τελευταια αναρτηση απο την Κυριακατικη βολτα στο φεστιβαλ με τις κερασιες,  εχω να αναφερω:

Επι τελους, τελειωσε ανωδυνα η μετακομιση του γραφειου απο τον τεταρτο οροφο στον τριτο.  Τα επιπλα μεταφερθηκαν την Παρασκευη μαζι με τα κιβωτια των βιβλιων.  Ποσο ευκολες ειναι τωρα οι μετακομισεις!  Τα κιβωτια αυτα ειναι πλαστικα και θελιαζουν το ενα απανω στο αλλο επανω  σε μια βαση με ροδες. Ουσιαστικα θα μπορουσα να τα ειχα κατεβασει μονη μου με το ασανσερ, αλλα οι νομοι για το τι μπορει να κανει ο καθενας ειναι αυστηροι, κι εχουν να κανουν με την ασφαλεια των εργαζομενων.  Σε δυο ωρες την Παρασκευη τα ειχα ξαναβαλει στη θεση τους. Τωρα μου μενει να κρεμασω μερικα καδρα, αλλα θα το κανω καποια στιγμη που θα λειπει ο πλαϊνος κυριος, για να μη τον ενοχλω.  Ο πρωϊνος ηλιος με ξετρελλαινει.

Στο απεναντι γραφειο ειναι ενας τυπος που τον γνωριζα απο παλια.  Καποτε ερχοταν στη δουλεια με μακρυα γενειαδα και αμπεχωνο και τον ειχα βγαλει “ο Κνιτης” . Τρομαξα να τον γνωρισω,  εχει κοψει τη γενειαδα, εχει  φαλακρυνει λιγουλακι και τα μαλλια του ειναι πια γκριζα.  Με τιποτε δεν τον λες Κνιτη,  πρεπει να του βρω αλλο παρατσουκλι, θα τον λεω “πρωην κνιτης” δε του ταιριαζει τιποτε αλλο.   Σκεφτομαι τι θα λεει και για μενα εκεινος υστερα απο τοσα χρονια που ειχε να με δει.   Και ουτε προκειται να ρωτησω!

Χτες το πρωϊ επι τελους κατεφθασε το πολυποθητο λαπτοπ που η μελισσουλα (και η Ντελ) ονομαζει μπαμπλγκαμ.  Με το tracking number της FEDEX ξερεις ακριβως ποτε θα στο φερουν και δε χρειαζεται να περιμενεις αδικα.  Ξετρελλαθηκα!  Επι τελους κραταω στα χερια μου ενα συγχρονο και φιν-φον-εστατο μηχανημα.  Καλα, και το αλλο οταν το πηρα συγχρονο ηταν, αλλα ξεσυγχρονιαστηκε με τον καιρο.  Συνδεθηκα μια χαρα και απορουσα γιατι οταν ειχαν πρωτοβγει τα VISTA ολοι πια τα εθαβαν.  Ισως γιατι προσπαθουσαν να τα βαλουν σε παλια Πι Σι χωρις αρκετη μνημη.  Αλλοιως εμενα μια χαρα μου φανηκαν.  Παρατηρησα οτι εχουν λιγο αντιγραψει το ΜΑΚ οπερεητινγκ συστεμ, μονο που η μπαρα ειναι απανω αντι κατω.  Εγκατεστησα secure shell και συνδεθηκα με τους υπολογιστες της δουλειας.  Εφερα αρκετες προσφατες φωτιγραφιες και τα μουσικα μου αλμπουμς.  Κανονισα να ερχεται το μεηλ στο λοκαλ μεηλερ,  εβαλα ελληνικο πληκτρολογιο,  ανακαλυψα τα κολπα που μπορεις να φιαξεις ευκολα αναρτηση στην Πρεςς, χωρις καν να ανεβεις στην ιστοσελιδα σου,  εφερα τα παλια μπουκμαρκς, και αισθανθηκα σαν ΜΑΪ ΟΟΥΝ ΣΥΣΤΕΜ ΑΝΤΜΙΝΙΣΤΡΕΗΤΟΡ!!!!!  Πφφ!  Ολα αυτα σε 3 ωρες. Και γουσταρω κατασταση, καλα πως μπορουσα τοσο καιρο με αυτη την παλιομπακατελα τον γαλαζιο ιπποτη;  Πφφ!

Ανημερα το Πασχα πρωϊ πρωϊ ο Ερρικος εξαφανιζεται για Ευρωπη.  Σκεφτηκα μια να τον υπνωτισω να μη φυγει Πασχαλιατικο (η ραδιουργα) αλλα δε με παιρνει, πρεπει να παει στην Αυστρια να κερδισει το ψωμι μας. Ετσι σκεφτηκα κατι αλλο (η ευελικτη ραδιουργα).  Στην Ελλαδα η Ανασταση γινεται το δικο μας Σαββατο στις 5 το απογευμα.  Καλεσα λιγους φιλους το Σαββατο μετα τις 5 για να γιορτασουμε.  Δεσποιναριον τεχνας κατεργαζεται.  Τα τσουρεκια εφτασαν απο Ελλαδα σε ειδικη συσκευασια αεροπορικως (εγω της το λεω της πεθερας μου.. εχουμε κι εδω ζαχαροπλαστειο, αλλα δεν ακουει,  της δινει χαρα λεει, και σ’ αυτο δεν μπορω να δευτερολογησω). Τωρα περιμενω και τα κουλουρακια.   Εκεινο που δε  πρεπει να ξεχασω με τιποτα ειναι να προμηθευτω μερικους σοκολατενιους κουνελους για τα παιδια, πριν τελειωσει το καθολικο Πασχα κι εξαφανιστουν.

Αυτα λοιπον τα νεα της Αλεξ… μπαρδον του Δεσποιναριου.  Ηντζοη δε σοου!  Ειναι το τελευταιο λουλουδέ,  τωρα που ξεμπερδεψαμε και καταστρωσαμε και σχεδια, ισως να μαγειρεψουμε κιολας!  Κις!

Γεματη η πολη με τα σηματα του φεστιβαλ που συγχρονως διαφημιζουν τους χορηγους.

.. βολτες κατω απο τις κερασιες

Πισω απο τις κερασιες διακρινεται το Washington Monument που εχει σχημα οβελισκου και χτιστικε στη μνημη του George Washington.

Στον λοφο γυρω απο το Washington Monument  ο κοσμος μαζευεται για να πεταξει αετο.

Το Thomas Jefferson Memorial στη μνημη του Τομας Τζεφερσον μπροστα απο το Tidal Basin.

Αλλη μια μαγευτικη λεπτομερεια απο τις κερασιες

στην οχθη μιας εσοχης του ποταμου Ποτομακ.

μεχρι εδω

Photo by Despinarion:  Chianti Counrty Umbria,  “sunflowers without borders” , July 2007

Οταν καποτε ο πατερας του μπαρμπα Χρηστου, στα τελη του δεκατου εννατου αιωνα, ερριχνε μια πετρα στις πισω πλαγιες της Παρνηθας και εκει που σταματουσε η πετρα το ονομαζε χωραφι του, ουσιαστικα οριοθετουσε την προσωπικη του περιουσια, που εμελλε να υποστηριξει οικονομικα αρκετες γεννιες μετα απο αυτον.

Αν  καποιος παρει τους πολιτικους χαρτες του κοσμου των τελευταιων  50 ετων και τους κανει φιλμακι, θα τρελλαθει με τις μεταβολες στην προβολη του.  Οι οριοθετησεις αλλαζουν με πολεμους, ανεξαρτητοποιησεις, συρραξεις απο μεσα κι απ’ εξω.  Αλλου παλι, καποιοι ερριξαν μια πετρα οπως ο σχωρεμενος ο πατερας του μπαρμπα Χρηστου (που μπηκε λιγο και στην αυλη του γειτονα) κει ειπαν.. εδω ειμαστε κι εμεις.  Στον δε γειτονα ειπαν, κατσε κι εσυ σε μια γωνια αλλα μη ζητας πολλα πολλα.

Και ενω τα συνορα σβηνονται και ξαναγραφονται στους χαρτες,  στα πλαισια οικονομικης αναπτυξης και συνεργασιας ξανακαταργουνται σιγα σιγα. Ακουω στις ειδησεις οτι ανοιγουν τα συνορα Ελλαδας – Βουλγαριας  και Ελλαδας – Ρουμανιας για ελευθερη μετακινηση και απασχοληση των κατοικων των εν λογω χωρων στην Ελληνικη επικρατεια.  Δεν εχω τα απαραιτητα στοιχεια να κρινω εαν αυτη η κινηση θα επηρρεασει  θετικα η αρνητικα την ελληνικη αγορα, δεν ξερω αν πρεπει να ξεφυγω απο τον ορο “ελληνικη αγορα” και να χρησιμοποιησω τον ορο “ευρωπαϊκη αγορα”,αλλα  τα δημογραφικα στοιχεια εντος των διοικητικων οριων θα αλλαξουν παλι, κι αυτο ειναι σιγουρο. Τα συνορα σιγα σιγα χαλαρωνουν σε πολλα μερη της Ευρωπης,  διατηρωντας μονο την διοικητικη τους υποσταση.   Tο χαλαρωμα των συνορων θεωρειται δημοκρατικη διαδικασια.  Αναρωτιεμαι αν οι νεες διαταξεις εχουν κατοχυρωθει νομικα η ειναι “μπατε σκυλοι αλεστε και αλεστικα μη δινετε”.   Αναρωτιεμαι κατα ποσο ειναι προετοιμασμενοι οι τελωνες και φαρισαιοι αρχοντες των συνορων (βλεπε παραμεθοριες περιοχες, αεροδρομια και λιμανια)  να εφαρμοσουν τις νεες διαταξεις και να αντιμετωπισουν τα περασματα σωστα.  Διοτι το να φυλας τα συνορα, σου προσδιδει και καποιο ..οφιτσιο μη γελιομαστε.  Υπαρχει βαση δεδομενων ανεπιθυμητων επισκεπτων;   Κατα ποσο προστατευεται ο ελληνας πολιτης απο αυτη την κινηση.   Διατηρουμε το δικαιωμα να αρνηθουμε την εισοδο σε υποπτα στοιχεια;  Η μηπως ετσι με ελαφρια καρδια βγαλαμε ενα νομο που ενω φαινομενικα ειναι δημοκρατικος  (καποιες ψαλιδες πρεπει να κλεισουν)  στην πραγματικοτητα ειναι αρπα κολλα;

Την ιδια ωρα που αναρωτιεμαι κατα ποσο μας περιοριζουν τα συνορα και οι οριοθετησεις στη ζωη μας, τσεκαρω τους αγκωνες μου να δω αν βρισκονται στο χωρο μου η αν εχουν μπει σε ξενο χωρο.  Δεν βλεπω να σκουνταω καποιον και ησυχαζω.  Υπαρχει η κοινη αποδοχη οτι ο χωρος μας περιοριζεται μεχρι εκει που δεν μπαινει στον χωρο του διπλανου.  Σε κρατη με πυκνους πληθυσμους επειδη ο φυσικος ατομικος χωρος μειωνεται (βλεπε Κινα) οι συμπεριφορες των ανθρωπων γινονται  ενοχλητικα διεισδυτικες.   Στο τελος αυτο επηρρεαζει την γενικη καλλιεργεια ενος λαου που μεταφερει την διεισδυτικοτητα οπου κι αν βρεθει.   Οι εγωϊστες ως επι το πλειστον ξεπερνουν τα ορια τους ακουστικα .  Θυμαστε τον τυπο στο διπλανο τραπεζι στο ρεστωραν που σας αναγκασε να ακουσετε  ολες τις αποψεις του περι διαπροσωπικων σχεσεων (αυτος και οι γκομενες)  λες και δεν ειχατε δικες σας;

Τα συνορα, ορια δεν εχουν.   Τα “ορια κοινης λογικης”  ειναι διαφορετικα για τον καθενα, τα  “ορια της ευπρεπειας”  στην κορυφη της λιστας της μαμας μου,  τα  “ορια της υπομονης”  στενευουν για ολους οσο πιο δυσκολη γινεται η ζωη.

Υπαρχουν ομως και  ανθρωποι που καταφεραν να ξεπερασουν τα ορια καθε εγωϊσμου, συμφεροντολογιας, να ξεφυγουν απο τα στενα ορια του “κρατους” και να δουν τον κοσμο απο ψηλα.  Ειδαν ποσο ασχημος ειναι και αποφασισαν τα κανουν κατι να τον “φιαξουν”  Και εφιαξαν τους οργανισμους  “διχως συνορα”  .  Διαθετουν τον ελευθερο χρονο τους, ταξιδευουν,   κινδυνευουν για ενα καλυτερο κοσμο.  Αγγιζουν καθε κοινωνικο η πρακτικο τομεα και προσφερουν υπηρεσιες, γνωσεις, χειρωνακτικη εργασια, υποστηριξη.  Η προσφορα δεν εχει συνορα.  Η ικανοποιηση δεν εχει συνορα.  Ακομα και την μαμα μου δεν την πειραζει που τα Σαββατοκυριακα δεν βρισκει τον γιατρο της. “Τρεχει παιδι μου με τους γιατρους χωρις συνορα” μου λεει με καμαρι.

Photo by Despinarion:  The sky is the limit