..λιγο πιο βορεια απο την Αθηνα, σε ενα καταπρασινο προαστειο, ηταν ενα ομορφο σπιτι. Το σπιτι αυτο ηταν απανω σε μια μεγαλη πλατεια και ειχε δυο προσοψεις. Το εβλεπε ο ηλιος απο παντου, και ολες τις ωρες. Το ειχανε χτισει με πολλη αγαπη. Τα αφεντικα εφεραν μαστορες που πελεκησαν πετρες κι εφιαξαν την προσοψη. Κι οταν τελειωσε η προσοψη εφιαξαν την μαντρα του κηπου γυρω γυρω. Καστρο ηταν το σπιτι της ιστοριας! Ειχε σκεπη με κεραμιδια και σοφιτα για να παιζουν τα παιδια. Ειχε τζακια, εσωτερικες σκαλες και ωραια ξυλινα πατωματα.
Το σπιτι αυτο ειχε γυρω γυρω ενα τεραστιο και πανεμορφο κηπο. Και τι δε φυτρωνε μεσα σ’αυτο τον κηπο. Πευκα, κληματα, φυστικες, οπωροφορα, λεμονιες, ροδιες, γιασεμια, οτι βαλει ο νους σου. Και μποστανια εφιαξαν οι νυκοκυραιοι, και ειχαν ζαρζαβατικα ολο το χρονο. Και τριανταφυλλιες που καθε Απριλη και Μαη, σκορπουσαν γλυκο αρωμα σε ολη τη γειτονια.
Ειχε κι ενα πηγαδι που ποτιζε τα δεντρα, τα λουλουδια και τα ζαρζαβατικα. Στο πισω μερος του σπιτιου, υπηρχε κι ενα μικρο σπιτακι ολολευκο με κοκκινη σκεπη και παραθυρα. Αυτο κι αν ειχε βγει απο παραμυθι. Οι Αγγλοι τα λενε cottage houses. Εκει το λεγανε, της γιαγιας και του παπου. Ηταν ενα τελειο μικρο σπιτακι που ειχε απ’ολα. Ακομα και υπογειο. Ξεχωριστος διαδρομος μεσα απο τα περιβολια οδηγουσε σε ξεχωριστη εξοδο. Τα δυο σπιτια στον ιδιο χωρο μα τοσο ανεξαρτητα.
Παρα λιγους μηνες δε γνωρισα τον παπου και την γιαγια. Εφυγαν πολυ γρηγορα, ο ενας μετα τον αλλο. Η γιαγια απο καρκινο της μητρας και ο παπους απο μαραζι που εφυγε η γιαγια. Το μικρο σπιτακι νοικιαστηκε αργοτερα σε νιοπαντρα ζευγαρια, σε μικρες οικογενειες, σε εργενηδες, μα κανεις δεν το διατηρησε τοσο ομορφο οσο το ειχαν ο παπους και η γιαγια.
Οταν πρωτοεπισκεφτηκα το ομορφο σπιτι και τον κηπο του, τα αφεντικα με αγαπησαν πολυ. Με εκαναν να αισθανομαι σα να ηταν δικο μου σπιτι. Μου εφιαχναν μπουκετακια με γιασεμια σε πευκοβελονες, τα καλοκαιρια που τα γιασεμια σε μεθουσαν με το αρωμα τους. Με αγαπουσε ο γιος τους κι αυτο τους αρεσε. Εκει στην κληματαρια διναμε φιλακια στα κρυφα.
Περασαν τα χρονια και ο τοπος τριγυρω γεμισε πολυκατοικιες. Οι κυριοι του σπιτιου μεγαλωσαν και δεν μπορουσαν πια να φροντιζουν τον κηπο. Στη θεση του σημερα υπαρχει μια ομορφη πολυκατοικια, καταλευκη και λειτουργικη. Ο κηπος εχει γκαζον και μερικα απο τα μεγαλα δεντρα τα παλια. Το πηγαδι ειναι στη θεση του και ακομα ποτιζει τα φυτα των ενοικων. Η παλια μαντρα με τις πελεκητες πετρες διατηρηθηκε και οπου χαλασε την εφιαξαν με τις πετρες των παλιων τοιχων. Οι θησαυροι που υπηρχαν στα υπογεια ειτε σκορπισαν σε εξοχικες κατοικιες ειτε περιμενουν να αξιοποιηθουν. Περναν τα χρονια και αλλαζει η μορφη της πολης. Δεν μπορω να μενω στα παλια και να απαξιω την προοδο. Ομως εκει βαθεια στην καρδια μου υπαρχει το ομορφο σπιτι, με τον ομορφο κηπο. Σαν παραμυθι. Για παντα.
Καθε που μπαινει Ανοιξη, παντα τρεχει ο νους μου εκει και φερνει τις μυρωδιες του κηπου.
Σας φιλω γλυκα.
ασπρο - 1 