κομπος

Ειναι πρωϊ και εχω βαλει πλωρη για ψωνια. Το Σαββατο  το πρωϊ ,  ολοι εχουν το ιδιο προγραμμα με μενα.  Κινηση αρκετη.  Βαζω το ipod να παιξει, οχι τα αμερικανικα, αλλα τα ελληνικα. Εχω φαει κολλημα τελευταια με μια συλλογη που ειχε φιαξει παλιοτερα ο Σταυρος Ξαρχακος με ενα αφιερωμα στον Νικο Γκατσο.     Σιγουρα θα σας εχει τυχει να εχετε κολλησει με κατι, εστω και παλιο γιατι απλα το ακουσατε πιο προσεκτικα και σας αγγιξε.

Οδηγω στον δρομο 355, που ξεκινα απο το Τζωρτζταουν σαν Wiskonsin Avenue, και καταληγει στο Rockville που ειναι η διοικητικη πρωτευουσα του Μερυλαντ.  Μ’ αρεσει ο Νικος Γκατσος, Μ’ αρεσει παρα πολυ.  Τα τραγουδια ερμηνευει η Δημητρα Γαλανη με τον γνωστο παθος που παντα δινει σε καθε ερμηνεια της.  Απο μικρο κοριτσακι τοτε με την κιθαρα, μεχρι σημερα στα χρονια της ωριμοτητας.  Σκεφτομαι οτι θελω να αφιερωσω την σημερινη αναρτηση στον φιλο μου τον Γιωργη που μας φερνει μουσικη. Γιωργη για σενα με αγαπη.

Ταξιδευω βορρεια ειμαι κοντα στο κεντρο της πολης. Οσο με σταματανε τα φαναρια βγαζω φωτογραφιες.  Τα πιο ομορφα δεν μπορω να τα φωτογραφισω γιατι δε βαζουν ενα φαναρι κι εκει οι ευλογημενοι.  Η μουσικη δυναμωνει.  Τα παραθυρα και η οροφη του αυτοκινητου ειναι ανοιχτα.  Τραγουδαω σιγονταροντας την Δημητρα.  Μερικες φορες οταν με τρελλαινει ο στιχος με ακουνε κι απο τα διπλανα αυτοκινητα.  Σκεφτομαι οτι τους προσφερω πολιτιστικο προγραμμα.  Εκεινοι δε ξερω τι σκεφτονται.

Φτανω στο αγαπημενο μου τραγουδι. Που δεν ακουγεται συχνα, που με αγγιζει πιο πολυ απ’ ολα.  Η ενταση ανεβαινει.  Στο αυτοκινητο προσεχω τον στιχο, καταγραφεται στο μυαλο και στην καρδια.  Τωρα θα με ακουσει ολο το Μερυλαντ.

Οταν ακους λογια που σε κανουν να ανατριχιαζεις, και οι εικονες που βλεπεις ειναι  ασχετες τοτε σε κερδιζει οτι εχει τη μεγαλυτερη δυναμη.  Οι εικονες καταγραφονται στην καμερα αλλα τα λογια στην καρδια.  Να οι στιχοι του αγαπημενου μου τραγουδιου εδω και δεκα μερες.

Η Χοντρομπαλου

Μια Κυριακή στην Κοκκινιά
στην παιδική μου γειτονιά
είδα μια γριά χοντρομπαλού
που ο νους της έτρεχε αλλού

Την κοίταξα με κοίταξε
σαν κουκουβάγια σε μπαξέ
και μου ‘’πε με φωνή θολή
που μάνα θύμιζε τρελή:

«Σε χώμα φύτρωσα ζεστό
αιώνες πριν απ’ τον Χριστό.
Ζούσα καλά κι ευχάριστα
κι έπαιρνα μόνο άριστα.

Μα σαν προχώρησε ο καιρός
έγινε ο κόσμος μοχθηρός
και με βατέψανε, που λες,
αράδα βάρβαρες φυλές

Σελτζούκοι Σλάβοι Ενετοί
λες κι ήταν όλοι τους βαλτοί
Τότε κατάλαβα γιατί
καμένο ήμουνα χαρτί
δίχως χαρά δίχως γιορτή

Σιγά σιγά και ταπεινά
μ’ αγώνες και με βάσανα
καινούργια έβγαλα φτερά
μα ήρθαν τα χειρότερα

Είδα το ίδια μου παιδιά
να δίνουν σ’ άλλους τα κλειδιά
και με χιλιάδες ψέματα
με προδοσίες κι αίματα
να μου σπαράζουν την καρδιά

Γι’ αυτό μια νύχτα σκοτεινή
θ’ ανέβω στην Καισαριανή
με κουρασμένα βήματα
να κλάψω για τα θύματα
στ’ αραχνιασμένα μνήματα

Κι εκεί ψηλά στον Υμηττό
αντίκρυ στον Λυκαβηττό
μικρό κεράκι θα κρατώ
να φέγγει χρόνους εκατό»

Σκεφτομαι οτι οταν γραφεις στιχο και τραγουδας την αγαπη εισαι ενας ρομαντικος ανθρωπος.  Σκεφτομαι οτι η ριμα δεν εχει και πολλη σημασια στην ποιητικη εκφραση.  Οταν ομως η ριμα δενει την ιστορια σε μια αφηγηση, σε ενα ποιημα, τοτε δεν ειναι απλα ενας στιχος. Ειναι η απολυτη εκφραση.

Τα ματια μου βουρκωνουν. Η καμερα δεν συγκινειται. Οι φωτογραφιες ειναι πεντακαθαρες.

Συναισθηματα, εικονες, νοτες, το παρελθον, το παρον, ολα ενας κομπος.

αποκριες – ρετρο – γριππη

Την Χρυσουλα Στεφανακη την ανακαλυπτω στο μπλογκ του Γαβριηλ τις μερες του Βαλεντινου. Με εντυπωσιαζει η φωνη της και ακουω οσα τραγουδια ειναι διαθεσιμα στο γιουτιουμπ. Σημειωνω τη δουλεια της και κανω παραγγελια στον ταξιδιωτη μου να μου φερει τα CD. Τα τραγουδια παλια αλλα με μια απιστευτη φρεσκαδα. Διαλεγω δυο για τις αποκριες: Το πρωτο σε στιχους Αλεκου Σακελλαριου και Χρηστου Γιαννακοπουλου και μουσικη Μιχαλη Σουγιουλ Και Κωστα Γιαννιδη.  Το δευτερο σε μουσικη  Κωστα Γιαννιδη και στιχους Βασιλη Σπυροπουλου και Πανου Παπαδουκα.

Οι αποκριες παντα παραπεμπουν σε τραγουδια παλια, στην εποχη της ανθησης των επιθεωρησεων με τους Απαχηδες των Αθηνων και τις μουσικες του Νικου Χατζηαποστολου και του Θεοφραστου Σακκελαριδη.  Παραπεμπουν  σε ρομαντισμο και παιχνιδιαρικη διαθεση.

Το θυμαστε το παλιο τραγουδακι με τον Ζαχαρια και την Αντζουλινα;  Οι φωνες ανηκουν στους Ζοζεφίνα Γενοβέζου, Γιώργο Καρανικόλα και Νάσο Φακίδη. Η Αντζουλινα εκανε κουμαντο στην κουζινα.  Ολη τη βδομαδα κανονιζω να κανω κουμαντο στην κουζινα μου.  Αλλα αλλες οι βουλες του αλλαχ.  Παθαινει μια ιωση ο Ερρικος και του κοβεται η λαλια. Πλακωνει τα τσαγια και τις σουπες κι εγω ακυρωνω τη μαζωξη της Κυριακης.   Την μεταφερω για το επομενο Σαββατο που εχουμε και γιορτη στο σπιτι.

Ενα κομματι απο τον Βαφτιστικο σε μουσικη Θεοφραστου Σακελλαριδη.   Γελαω οταν θυμαμαι εκεινη την ιστορια με τον παπου.  Μου φερνει μια μερα ενα πικ απ για δωρο. Απο εκεινα τα φορητα.  Του λεω “ευχαριστω παπου αλλα τι θα βαλουμε να ακουσουμε;”  Την επομενη λοιπον,  ερχεται φορτωμενος δισκους.   “Επιλογη απο ελληνικες οπερεττες”,  “Τσιγγανα μαυροματα” και επιτυχιες της Ντορις Ντεη και της Παττι Πεητζ.   Κλασσικα βινυλια. Ετσι ζυμωνομαι με τα παλια ακουσματα της εποχης τους και συγχρονως προσπαθω να του κανω σεμιναρια για τους Μπητλς και τους Ρολινγκ Στοουνς.

Αλλο ενα παλιο τρελλο με τη Μαγια Μελαγια ( μα τ ι ονομα κι αυτο, αλλα σκεφτομαι τοτε τα ονοματα των ντιζεζ ηταν σκετο φιν φον.. Σουλη Σαμπαχ, Μπεμπα Μπλανς κλπ)  και μουσικη Γιωργου Μουζακη.

Σας φιλω γλυκα.

Πη Ες μπαινετε αφοβα, εγω δεν εχω κολλησει.. ακομα!

dj

gustav klimt – the kiss

Χτες

Ανοιξη στην πρωτευουσα σημερα.  Το πρωϊ οδηγω στο beltway  με ανοιχτο το sunroof  αλλα με τη θερμανση στο φουλ. Ειναι μια απιστευτη αισθηση.  Ζεστο το σωμα και δροσερο το κεφαλι.  Εφτασε εικοσιδυο βαθμους κατα τις δυο η ωρα.  Ενα προβλημα με παιδευει ολη μερα και δεν μπορω να βγω ουτε μια βολτα.  Τελικα κατα τις 6 το απογευμα βρισκω την ακρη αλλα ο ηλιος ηδη ειναι ετοιμος να κανει βουτια.

Αποψε φερνω λιγα τραγουδια ακομα.  Ολα για την αγαπη και ενα για το φεγγαρι.

L’amour est un oiseau rebelle, Carmen (Bizet) – Tania Libertad

Fly me to the moon – Frank Sinatra

I just died in your arms tonight -Cutting Crew

Parole parole Alain Delon – Dalida

Χαρτινο το φεγγαρακι (Μανος Χατζιδακις) – Δεσποιναριον (γιατι το υποσχεθηκα στην Μαρθα – λιγο φαλτσο αλλα με πολλη αγαπη)

Μουσταφα (Μ.Αγγελοπουλος Γιωτα Λυδια – σουπερ καψουρικο)

αγαπες

Στην Πηνελοπη  που της ελειψαν τα τραγουδια του μπλογκερ και στη Μαργαριτα που ειμαστε φιλεναδες .. ποσα.. 25 χρονια και που ειναι κρυφο-ρομαντικη.

Αλλο ενα παλιο τραγουδακι ρομαντζερο.  Οπως εγραφα και στα σχολια νωριτερα ερχεται και η ακατανομαστη ροζ γιορτη σε λιγες μερες.  Οταν ηταν τα παιδια στο δημοτικο σχολειο, ετοιμαζαμε μικρες καρτουλες για ολη την ταξη.  Με χρυσοσκονες, με ερωτο-αγγελακια και με καρδουλες σε ολες τις αποχρωσεις του κοκκινου, του ροζ και του φουξια. “Σ’ αγαπω μ’ αγαπας, εισαι ο καλυτερος μου”  . Μερικοι απο σας λετε τωρα “Μπλιαχ” ! Κι εγω αυτο λεω αλλα αφου πηρα φορα θα συνεχισω στο ιδιο γλυκαναλατο μοτιβο.

Την Κυριακη που περασα απο το Νordstrom (πριν με ξαπλωσουν πισω απο ενα φιν φον παραβαν, για ενα φεησιαλ που μου  αναζωογονησε τη φατσα και με εκανε να αισθανθω.. μπουμπουκι 😛 ) ειδα ενα σωρο κυριους στα counters των καλλυντικων και των αρωματων να διαλεγουν δωρα για τις Βαλεντινες τους.  Η εικονα μου θυμισε λιγο τη σκηνη απο το εργο “Christmas vacation” οπου ο υπεροχος Chevy Chase παει να αγορασει νεγκλιζε για τη γυναικα του και λιωνει μπροστα στα καλλη της πανεμορφης υπαλληλου με τα εντυπωσιακα μπαλκονια.

Αυτοματα μου περνα απο το μυαλο,  παρομοια σκηνη με τον Ερρικο στα ντιουτι φρη, να αγοραζει τα αρωματα που μου φερνει. Μια φορα τον ρωτησα. Πως ξερεις οτι θα μου αρεσει η μυρωδια, και εκεινος μου απαντησε .. λεω στην υπαλληλο πως εισαι και τι σου αρεσει. Με λιγα λογια.. ανοιγουμε κουβεντα 😆

Χτες ενας συναδελφος μου λεει με νοημα: “Ερχεται η μερα του Αγιου Βαλεντινου, ξερεις κατι πρεπει να παρω στη Βερα. (Η Βερα ειναι η μανδαμ του συναδελφου).  Α! του απαντω, εγω γιορταζω οποτε μου κατσει, δεν εχω ωρισμενη ημερμηνια.  Εμεινε ο αμερικανος, αλλα του αρεσε η εκδοχη.  Καθε φορα που περναγε εξω απο το γραφειο μου κοντοστεκοταν και ελεγε.. μ’ αρεσει ετσι που το ειπες. Ε! λοιπον υιοθετησε το κι εσυ (ειπα απο μεσα μου)  που πρεπει να γινει παγκοσμια μερα για να θυμηθειτε να πειτε ενα “σ’αγαπαω”

Αλλα ας μην λεω μονο για τους εδω, παρατηρω οτι ολοκληρη η Ευρωπη, της Ελλαδας μη εξαιρουμενης, εχει γινει θυμα της εμπορικης γιορτης  εκφρασης της (υποτιθεμενης) καψουρας του.  Η απο μαϊμουδισμο, δε ξερω! Αλλα αναρωτιεμαι  με νοσταλγια αν το περσυνο μου αισθημα θα με θυμηθει και φετος!

Σας φιλω γλυκα

το τρελλο φεγγαρι του Maryland

Βαλε πρωτα μουσικη να φιαξεις ατμοσφαιρα.

Εχει πανσεληνο αποψε κι ειν’ ωραια. Οδηγω  προς τα δυτικα απο Ροκβιλ.  Ωρα  εξημισυ, μολις εχει αρχισει να σκοτεινιαζει.  Το φεγγαρι ειναι ακομα χαμηλα στον οριζοντα τεραστιο αλλα θολο πισω απο συννεφα. Παταω το γκαζι για να το προλαβω πριν ανεβει κι αλλο και μικρινει.

Το τρελλο φεγγαρι του Μερυλαντ παιζει μαζι μου κρυφτουλι πισω απο τις λευκες και τις συμιδες.  Εσυ το ειδες;

παραλειπομενο – συννεφιασμενη κυριακη

παραλειπομενο απο τον αγαπημενο μου (πια) σκηνοθετη Γιωργο Ζερβουλακο για τα τραγουδια της ταινιας του που διαβαζαμε εδω πριν λιγες μερες.  Μου γραφει:

” Δεσποινάκι είμαι πολύ χαρούμενος από την γνωριμία της καινούργιας παρέας που είχες την καλοσύνη να μου προξενέψεις.
Υπάρχουν κάποιες λάθος πληροφορίες σχετικά με το τραγούδι του Τσιτσάνη ΣΥΝΝΕΦΙΑΣΜΕΝΗ ΚΥΡΙΑΚΗ. Το Τραγούδι είναι προγενέστερο της ταινίας σχεδόν μια δεκαετία.Κατοχικό. Ο Τσιτσάνης έγραφε πολιτικά τραγούδια με εμφανή ερωτικό δήθεν ρούχο.Επ΄ αυτού στο μέλλον θα είμαι αναλυτικότερος.

Το Καράβι τσακισμένο έγινε για τις ανάγκες της πρώτης ταινίας μου Συννεφιασμένη Κυριακή, και να πώς:

Είχα κάτι λίγα λεφτά από την αμοιβή μου στην ταινία του Αντρέα Λαμπρινού, Διακοπές στην Αίγινα, είχα δουλέψει βοηθός σκηνοθέτη.Τον Τσιτσάνη τον είχα γνωρίσει στην ταινία Μεγάλοι δρόμοι, του δάσκαλου μου Γρηγόρη Γρηγορίου.
Με την παρόντριση του Λάσκου και το ψωροκεφάλαιο του Λαμπρινού τ΄αποφάσισα

Πήγα στον Τσιτσάνη και του ζήτησα να μου γράψει τη μουσική και τα τραγούδια της ταινίας.
Ήθελα ένα τραγούδι με λιμάνια και καράβια.

Το Σάββατο θα στο φέρω μου είπε. Ήρθε το Σάββατο πήγεδύο το μεσημέρι πουθενά Τσιτσάνης και κάπου κεί χτυπάει η πόρτα και μπαίνει σκιαχτά-σκιάχτα ο Βασίλης μ΄ένα χαρτί στο χέρι. Αφησε το χαρτί στο γραφείο έκατσε και σαν κατσαδιασμένος μου είπε:

Πάρτο με παίδεψε πέντε μέρες,καλύτερο δεν μπόρω! Ήτανετο κάραβι φυσικά μονάχα τα λόγια,

-Πολύ όμορφο, είπα αλλά η μουσική;
-Αύριο γράφουμε στην Κολούμπια και μπουζούκι θα παίξει ο Χιώτης μου είπε.

ΑΥΤΆ ΚΑΙ ΚΑΛΎΤΕΡΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡ’Ω  ”

Το εφερα για οσους (σαν κι εμενα)  χαιρονται να μαθαινουν λιγα πραγματακια για ανθρωπους , ακουσματα και πραγματα που σε καποια ανυποπτη στιγμη της ζωης μας μας εκαναν να χαμογελασουμε.

Η αληθεια ειναι οτι ψοφαω για τετοιου ειδους καλλιτεχνικα παραλειπομενα.  Απομυθοποιουν  τους γιγαντες και τους φερνουν τοσο κοντα μας σαν απλους,  ανησυχους, αλλοτε ντροπαλους αλλα κυριως εκφραστικους ανθρωπους.

Ετσι απλα και ομορφα,  απλα και πολυ ομορφα.

θα ρωτησω τα τραγουδια..

.. επειδη αρχισα χτες λιγο με τον πρωτο στιχο,  και μετα πηρε φορα ο Στρατος και συνεχισε, επειδη ψιλοτραγουδησαν μερικοι απο σας, και  επειδη δε σταματησα ολη μερα χτες να τραγουδαω..  η ματια σου ανοιγει δρομους.. ο καπνος στηνει εμποδια.. και αντε παλι απ την αρχη.

Κι επειδη ειμαι πολυ χαρουμενη εδω και μερικες μερες.  Αιτια παλι, παλια αναρτηση που εφερε κοντα μου ενα ακομα αξιολογωτατο ανθρωπο της λογοτεχνιας, μια υπεροχη κυρια,  και ισως καποια μερα να μπορεσω να γραψω περισσοτερα.  Προς το παρον ανακαλυπτουμε πως περπατησαμε στα ιδια  μονοπατια  πριν πολλα χρονια, και ανασκαλευουμε μνημες.  Η μια αναφορα οδηγει στην αλλη. Μια κατασταση, θελει το δεσποιναριο να κρυφτει και η χαρα δε το αφηνει.  Οποτε ακουτε μουσικουλα και χορεψτε κιολας αν θελετε. Εγω τραγουδησα, χορεψα, ξεσαλωσα και ειναι ωρα να κοιμηθω.

Συννεφιασμενη Κυριακη – revisited

Δεκαεξη Γεναρη, 2008 (περιπου ενα χρονο πριν)

Παρακολουθω στην δορυφορικη τηλεοραση την ταινια “Για το ψωμι και για τον ερωτα” σε σκηνοθεσια Γιωργου Ζερβουλακου  και σεναριο Νεστορα Ματσα.και κανω μια αναρτηση στο “δεσποιναριον” του μπλογκερ. Η ταινια αργοτερα μετονομαστηκε σε “Συννεφιασμενη Κυριακη”  αφου η ομωνυμη επιτυχια του Βασιλη Τσιτσανη ακουστηκε για πρωτη φορα εκει. Στην ταινια επαιζαν: Δάφνη Σκούρα, Μιχάλης Νικολινάκος, Ρίκα Διαλυνά, Θανάσης Βέγγος, Ανέστης Βλάχος, Δήμος Σταρένιος

η φωτογραφια ειναι απο την ιστοσελιδα του φιλτατου Σ.Π που εχει μια εξαιρετικη  συλλογη ταινιων του μεγαλου Θαναση Βεγγου

Δεκαοχτω Δεκεμβρη, 2008
Παιρνω στο μεηλ σχολιο απο τον ιδιο τον σκηνοθετη της ταινιας Γιωργο Ζερβουλακο. Τριβω και ξανατριβω τα ματια μου και δεν το πιστευω οτι ενας μεγαλος του ελληνικου κινηματογραφου αφηνει σχολιο σε μενα.

Anonymous said…

Αχ δεσποινάκι μου, μου άναψες σβυσμένες μνήμες μετη ΣΥΝΝΕΦΙΑΣΜΈΝΗ ΚΥΡΙΑΚΗ.Είμαι φρέσκος στο δύκτιο, τώρα το είδα.
Πάνε κάπου πενήντα χρόνια που γύρισα την πρώτη μου ταινία Συννεφιασμένη Κυριακή,σκηνοθέτης και παραγωγός παρακαλώ. Ήμουνα τότε 23 χρονώ, παντρεμένος είχα και τον Τάκη.
Τέλειωσε η ταινία με τη βοήθεια φίλων, προπαντός του Μεγάλου Βασίλη Τσιτσάνη και του Τεράστιου Ορέστη Λάσκου.Την πήρανε δύο αίθουσες η Έλλη και το Άστρον.
Με αγωνία περίμενα Τεττάρτη πρώί στημένος στο περίπτερο τις κριτικές.
Πέρνω την πρώτη σοβαρή εφημερίδα και αντι κριτικής βλέπω δυό αράδες.
-Η Ταινία βέβαια ως ταινία δεν είναι κακή!
Μένω ξερός από την σουρεάλα και τρέχω στο Λάσκο μετη φιλάδα στο χέρι.
Ο Ορέστης γελούσε εύκολα αλλά σ αυτήν την περίπτωση χτυπιότανε.
-Πιάσε χάρτι και γράφτους μου λέει:
“Η ταινία ως ταινία σίγουρα δεν είναι κακή, είναι όμως κάκιστη ως κάθετος εφόρμησης ή ως εγγειοβελτιοτικό έργο!¨
Όλοι αυτοί ρε Γιώργη δεν πατσίζουν ούτε με μιά αρχιδότριχα σου. Είσαι 23 χρονών ρέ!
Στείλε το χαρτί και να δεις πως θα το κάνουν γαργάρα!Τόση λεβεντιά

Α ρε ΜΕΓΆΛΕ ΟΡΈΣΤΗ.
Η ταινία παρ΄όλο που δεν ήτανε κακή δουλεψε.Ο Τάκης μεγάλωσε και δουλέύει στο σινεμά. Είμαι πενήντα χρόνια στο κουρμπέτι κι οι κριτικοί ακόμα να πατσίσουν!

Υ.Γ. Η κύρία που παιζει την πόρνη είναι η Λιάνα Μιχαήλ. Τά τραγούδια της ταινίας θα σου τα στείλω. ευχαριστώ,
WWW. GEORGEZERVOULAKOS.BLOGSPOT.COM

Πεντε Γεναρη, 2009
Φτανει με τον ταχυδρομο το πακετο.  Η αυθεντικη εκτελεση δυο τραγουδιων του Βασιλη Τσιτσανη με ερμηνευτρια τη Λαουρα.  Βαζω εδω τους στιχους.

Το Καραβι (Τσιτσανη-Βιρβου)

Ο καθένας άνθρωπος, μοιάζει με καράβι
που θαλασσοδέρνεται βράδυ και πρωί
Κι ο βαρύς ο πόνος του, το κορμί του σκάβει
ώσπου το λιμάνι του κάποτε θα βρει

Είμαι κι εγώ ένα καράβι τσακισμένο
κι από σένα λίγη αγάπη περιμένω
Στη μεγάλη θάλασσα, που ζωή τη λέμε
μας χτυπούν τα βάσανα με απανθρωπιά

Στη μεγάλη θάλασσα, κάθε μέρα κλαίμε
Όμως υπομένουμε, μα ως πότε πια
Είμαι κι εγώ ένα καράβι τσακισμένο
κι από σένα λίγη αγάπη περιμένω

Σατραπισσα με λενε (Τσιτσανης – Βλαχος)

Σατράπισσα με λένε μα και μπαμπέσα,
γιατί στον έρωτά μου δεν έχω μπέσα.
Αυτά τα λεν οι άνδρες που μ’έχουν κάψει
κι όποιος με θέλει τώρα μαύρα ας τα βάψει.

Ολα μου τα νιάτα για τον άντρα χαράμισα,
μα δε βρήκα αγάπη αληθινή,
τώρα τους αλλάζω όλους σαν τα πουκάμισα
και γλεντάω την παλιοζωή,
τώρα τους αλλάζω όλους σαν τα πουκάμισα
και γλεντάω την παλιοζωή.

Ω, ω, ω, ω, ω, ω, ω, ω, ω, ω, ω, ω,
τώρα τους αλλάζω όλους σαν τα πουκάμισα
και γλεντάω την παλιοζωή.

Φωτιές δε βάζω άλλες μεσ’ στην καρδιά μου,
θα τη γλεντήσω τώρα την ομορφιά μου.
Απ’ τη σκλαβιά του άντρα για πάντα βγήκα,
γιατί τον έρωτά τους σκάρτο τον βρήκα.

Ολα μου τα νιάτα για τον άντρα χαράμισα,
μα δε βρήκα αγάπη αληθινή,
τώρα τους αλλάζω όλους σαν τα πουκάμισα
και γλεντάω την παλιοζωή,
τώρα τους αλλάζω όλους σαν τα πουκάμισα
και γλεντάω την παλιοζωή.

Ω, ω, ω, ω, ω, ω, ω, ω, ω, ω, ω, ω,
τώρα τους αλλάζω όλους σαν τα πουκάμισα
και γλεντάω την παλιοζωή.

Ολα μου τα νιάτα για τον άντρα χαράμισα,
μα δε βρήκα αγάπη αληθινή,
τώρα τους αλλάζω όλους σαν τα πουκάμισα
και γλεντάω την παλιοζωή,
τώρα τους αλλάζω όλους σαν τα πουκάμισα
και γλεντάω την παλιοζωή.

Ω, ω, ω, ω, ω, ω, ω, ω, ω, ω, ω, ω.

Ευχαριστω το Γιωργο Ζερβουλακο για τα τραγουδια, για το ντοκυμαντερ και για το λαογραφικο του πονημα “Κεκραγαρια” .  Ειμαι πολυ συγκινημενη.  Το μπλογκινγκ με εχει παει σε μονοπατια που ποτε δεν φανταζομουνα.