Countdown – μια αναρτηση σε τευχη.

Σαββατο 13/11/10

 

Εδω και μερες για μενα εχει αρχισει  η αντιστροφη μετρηση για τη γιορτη μου.  Το εχω παρει πολυ ζεστα το θεμα.  Παραμενω σταθερη στις αρχικες μου επιλογες.  Stick with it! Τωρα το υπερθεαμα δε ξερω αν θα το αποφυγω, αλλα μια γιορτη πρεπει να ειναι λαμπερη.  Και το ξερω, το ξερω οτι θα κουραστω.   Καθε μερα κανω και κατι που μπορει να γινει νωριτερα, διακοσμηση,  επιλογη σερβιτσιων,  λιστες.

Το Χριστουγεννιατικο δεντρακι εξω απο το σουπερμαρκετ με γεμιζει χαρα.  Παω να χαζεψω τα τυρια. Καταληγω στην επομενη λιστα. Θα τα προμηθευτω το επομενο Σαββατο.  Πρεπει να αποφασισω και για τα accompaniments.  Διαλεγω τρια Γαλλικα, δυο Ιταλικα και δυο Αμερικανικα.

Mozzarella di Bufala

Fresh  Chevre Winsconsin

Delice de St. Faron (triple creme)

Fourme d’ Amberet

Comte

Kerrygold Aged Cheddar with Irish Whiskey

Grana Padano

Δε μου αρεσουν τα μεγαλα σουπερ μαρκετς με τους ατελειωτους διαδρομους. Οδηγω μιση ωρα για να φτασω στο Ροκβιλ και να βρω φρεσκα φρουτα και λαχανικα, μεγαλη ποικιλια τυριων και φρεσκο ψωμακι και νωπα κρεατα.  Διαλεγω τα τυποποιημενα κριτσινια,   ενα εξαιρετικο κυδωνοπαστο για συνοδευτικο,  και οτι αλλο μπορω να παρω χωρις να περιμενω την  τελευταια στιγμη.

Χαζευω τα λουλουδια αλλα πρεπει να περιμενουν.  Κατι κυριοι με χαζευουν που βγαζω φωτογραφιες και αισθανομαι αμηχανια.  Μου ερχεται στο μυαλο μια φαση στο ΑΒ στην Πευκη,  που ο σεκιουριτας με ειδε να φωτογραφιζω και μου ειπε να τον ακολουθησω στην διευθυνση.  Με εβαλαν να σβησω τις φωτογραφιες που ειχα βγαλει.  Τι ζωντοβολα!  Τους εξηγω οτι ειναι για προσωπικη χρηση και δεν ειμαι φρουτοκατασκοπος.

Βρισκω καστανα!  Επι τελους.  Εισαγωγης απο την Ιταλια.  Εδω δεν εχουμε ντοπια παραγωγη.  Αργοτερα στο σπιτι θα τα ψησω στη χοβολη.

Ασχετα ψαρια αλλα τα βρηκα πολυ γοητευτικα.  Αν ηταν ο Ερρικος εδω θα επαιρνα να κανουμε στα καρβουνα,  μονη μου δε μαγειρευω, δεν τρωω.

Αυτο ομως το υπεροχο Fougasse μπορω να το φαω γιατι δε θελει μεγειρεμα. Το ονειρευομαι με Πεκορινο Ρομανο.

Πισω στο σπιτι,  ετοιμαζω χειροποιητους κρικους για τις πετσετες.  Οταν τελειωσω θα σας τους φερω.  Εχωνα κανω χειροτεχνιες απο το δημοτικο.  Θυμαμαι την κολλα Παξ, τη θυμαται κανεις;  Μια τετοια εχω. Κολλαω ολοκληρη.  Με παιδευουν πολυ. Τελειωνω με παπαρουνες, μαργαριτες και μου μενουν οι μανολιες.

Γραφω στον τιτλο οτι θα ειναι μια αναρτηση σε τευχη.  Δε θα αρχισω αλλο ποστ πριν τη γιορτη.  Εδω θα κανω απντεητς καθημερινα. Και θα μετραω αντιστροφα.  Εξι και μια!

Σας φιλω γλυκα.

 

Κυριακη 14/11/10

Απο το πρωϊ ειμαι καπως. Καπως αφηρημενη.  Οδηγω και ξεχναω να στριψω εκει που πρεπει. Το μυαλο μου ειναι πολυ φευγατο. Το συνειδητοποιω και μονολογω. Σε καλο να σου βγει Δεσποιναριον.

Παω να παρω μια translucent powder στο Bloomi’s και η Ελιζαμπεθ με πληροφορει οτι σε δυο εβδομαδες θα εχουν σπεσιαλ μεηκ απ αρτιστ.  Κλεινω ενα ραντεβου, αυτοι οι ανθρωποι κανουν θαυματα, μπαινεις αχρωμο Δεσποιναριον και βγαινεις σουπερ ντουπερ. Βεβαια προσπαθεις μετα να το επαναλαβεις μονη σου, αλλα ποτε δεν τα καταφερνεις.

Περνω απο τον Rodmans και παιρνω μερικα κρασια,  ενα Panforte (τρελλαινομαι), και μερικα μπισκοττι.

Αργοτερα οταν το ενα χερι μου αγγιζει το αλλο,  αισθανομαι οτι κατι λειπει. Λειπει η πετρα (αμεθυστος ) απο το ασημενιο μου δαχτυλιδι.  Παει! Δε ξερω πως επεσε, που επεσε, αλλα στεναχωρεθηκα παρα πολυ. Το φορω (το φορουσα) καθε μερα εδω και τεσσερα χρονια.  Το αγορασα απο ενα μικρο μαγαζακι στη Βιεννη.  😦  😦 😦

Θα σκασω!

 

Τελειωνω με τις παπαρουνες (κρικους για πετσετες) και σας τις παρουσιαζω! Καμαρωστε.  Μου εβγαλαν την πιστη αλλα ειναι γλυκα.

 

Να και οι μαργαριτες!

Βρισκω την συνταγη της φιλης μου της Λινας (Lena) για Chili con Carne, οπως μου την ειχε γραψει η ιδια.  Ειναι παρα πολυ νοστιμο.  Απο τοτε που το δοκιμασα,  μονο αυτη την συνταγη κανω.  Δοκιμαστε την.  Δε θα το μετανοιωσετε.

 

Αυτα για σημερα,  σας φιλω γλυκα!

Πη Ες: Μου λειπει το δαχτυλιδι μου, δε μ’ αρεσει το χερι μου πια!

Πη Ες του: Πεντε και μια!

Δευτερα 15/11/10

Πολυ ομιχλη και σιγανη βροχουλα ολη την ημερα.  Την Παρασκευη που ειχαμε το ρηβιου, ενας συναδελφος εκανε μια εντονη παρατηρηση για ενα κομματι που ειχα γραψει εγω νομιζοντας οτι το ειχε γραψει αλλος.  Οταν του ειπα οτι ειναι δικο μου το κομματι, αισθανθηκε ασχημα, καπως σαν να με προσεβαλε.  Το συζητησαμε και τα βρηκαμε.  Χρειαζοταν  οντως μια επεξηγηση ακομα.  Δεν το πηρα κατακαρδα.  Το ξεχασα. Σημερα ηρθε στο γραφειο με μια αγκαλια χρυσανθεμα και ζητησε συγνωμη που  ηταν τοσο αποτομος.   Υπεροχο ε;

Το βραδυ αρχιζω να φιαχνω τις μανολιες.  Τρεις εφιαξα, αλλα εχω κανει ολη την προετοιμασια για τις υπολοιπες επτα.  Εδω ο κοσμος καιγεται κι εγω τη χειροτεχνια μου.

Συμπληρωνω τα συνοδευτικα των τυριων

Mozzarella di Bufala (grilled zucchini – eggplants -sun dried tomatoes – roasted red peppers).  Αυτα τα ετοιμασα την Κυριακη και τα εβαλα στο λαδοξυδο (stick with it)

Chevre Winsconsin –  toasties

Delice de St. Faron (triple creme) – orange blossom honey – candied walnuts –

Fourme d’ Amberet – cornishons

Comte – quince paste – chestnuts

Kerrygold Aged Cheddar with Irish Whiskey – dates – dried fruit

Grana Padano – green Manzanilla olives

Baguettes/ crostini / tortas

Τα κρακερς ΑΠΟΚΛΕΙΟΝΤΑΙ. Τιποτα δεν συνοδευει το τυρι οσο μια καλη μπαγκετα.  Ακομα θα φιαξω δυο σαλατες πρασινες  να συνοδευσουν τα τυρια.  Οι σαλατες αυριο!

Δεχομαι και προτασεις για συνοδευτικα.  (Τα τυρια δεν τα διαπραγματευομαι)

Μανολιες ποζαρουν με μελαχροινο εικοσιδιαχρονο χαμηλοβλεπον Δεσποιναριον.

Σας φιλω γλυκα!

Τεσσερεις και μια.

 

Τριτη 16/11/10

Η ωρα της σαλατας.

Θα φιαξω δυο σαλατες για να συνοδεψω τα τυρακια και τις σουπες. Και οι δυο θα ειναι πρασινες.  Η μια baby mixed greens που οταν προσθεσεις και λιγο ανηθο γινεται φανταστικη, με μια απλη vinaigrette.   Η αλλη αναμικτη ροκα, radicchio , και belgian endive και ισως (λεμε ισως) να βαλω επανω λωριδιτσες μορταδελλα. (Ιδεα απο σαλατες ωραιοτατης Κ.)  Να βαλω και καρδιες αγγιναρας;   Χμμ.. Αυτη η δευτερη σαλατα θελω να εχει Ιταλικη προσωπικοτητα.  Και καθολου μπαλσαμικο.  Στις πρασινες σαλατες μου δεν βαζω ποτε μπαλσαμικο. Εχω μια λατρεια στο κλασσικο κοκκινο ξυδι απο σταφυλια,  το μηλοξυδο Παρου και το κοκκινο ξυδι  Chianti.   Τα ντρεσσινγκς τα φιαχνω παντα μονη μου.  Κανεις μα κανεις δεν εχει καταφερει να φιαξει ντεσσινγκ  καλυτερο απο το σπιτικο.

Κλενει η αναρτηση, κλεινουν τα ματια μου,  και σας φιλω γλυκα.

Τρεις και μια!

 

Η θαλασσα στο Μολυβο

Στο Μολυβο πηγα δυο φορες. Μια με συννεφια και ψιλη βροχουλα και μια με ζεστη και λιακαδα.  Ειναι τοσο ομορφα εκει,  που ο καιρος δεν μπορει σου χαλασει το κεφι. Κυριως οταν πηγαινεις για πρωτη φορα.    Στις φωτογραφιες φαινεται  η συννεφιασμενη ημερα.  Μπορω να πω οτι η πρωτη μου επισκεψη με τη βροχουλα ηταν εξαιρετικα ευχαριστη.  Ουσιαστικα δεν ηταν βροχη αλλα κατι σαν δροσουλα στην ατμοσφαιρα, αυτο που λεμε mist.  Περπατουσα χωρις ομπρελλα,  και θαυμαζα τα σπιτια τα σκαρφαλωμενα στο υψωμα ετσι οπως καλετηγαν ψηλα στο καστρο.  Η θαλασσα ομως στο Μολυβο μου εκλεψε την καρδια.  Τοσο γαλαζια, τοσο απεραντη! Σημερα φερνω φωτογραφιες απο τη θαλασσα.  Ο Μολυβος δεν τελειωνει εδω.  Θα αφιερωσω ξεχωριστη αναρτηση στην βολτα μου μεσα στο χωριο.  Τωρα ομως παμε να δουμε την θαλασσα.  Ετσι απεραντη, γαλαζια, ρυτιδιασμενη και προκλητικη.

Σας φιλω γλυκα.

octopoda eXposed

Ενα δειλινο,  ενας ψαρας,  μερικα χταποδια απλωμενα, και η εκκλησουλα της Παναγιτσας στη Σκαλα Συκαμινιας.  Δυο φιλοι φωτογραφιζουν.  Ο Μιχαλης Σ. και το δεσποιναριον.   Οι τρεις φωτογραφιες στην αρχη της αναρτησης ειναι του Μιχαλη.  Οι τεσσερεις   τελευταιες ειναι δικες μου.  Φιλοξενω τις φωτογραφιες του Μιχαλη γιατι μ’ αρεσουν πολυ.  Μια μερα τελειωνει, ισως το πιο ομορφα χρωματισμενο δειλινο στη Λεσβο.  Ο οριζοντας παιρνει φωτια.  Τα καραφακια καταφθανουν.  Η μερα τελειωνει, η χαρα αρχιζει.

Σας φιλω γλυκα.

το Πλωμαρι που μοσχοβολα ουζο.

Σημερα  συνεχιζω το καλοκαιρινο οδοιπορικο στη Λεσβο επιχειρωντας  μια μικρη φωτογραφικη βολτα στο Πλωμαρι.  Οπως πλησιαζεις , σε υποδεχεται η παραξενη μυρωδια.  Η μυρωδια που βγαινει απο τα εργοστασια ουζοποιϊας.  Οι Πλωμαριτες  σερβιρουν με καμαρι το ουζο τους συνοδευοντας το με οτι πιο φρεσκο φερνει η θαλασσα στα νοτια του Νησιου.  Οι παραλιες ειναι γεματες ταβερνακια,  και οπου κι αν καθησεις εισαι ευτυχισμενος.  Καλο φαϊ καλο ποτο και η θαλασσα να σε συντροφευει και να σε ταξιδευει μαζι.

Το Πλωμαρι ξεκινα απο την θαλασσα και ανεβαινει στον λοφο, προσφεροντας ετσι θεα απο καθε σημειο του χωριιου.  Ελαιοπαραγωγικο χωριο και αυτο,  εδω δοκιμασα  το πιο νοστιμο αγγουρελαιο της Λεσβου απο την οικογενειακη επιχειρηση του ταβερνιαρη.

Μια βολτα στις ανηφοριες με εφερε στις γειτονιες που ζυμωναν ψωμια και απλωναν ρουχα.  Μ΄ αρεσει να μιλω με τους ντοπιους και στη Μυτιληνη ο κοσμος ειναι απιστευτα κοινωνικος.  Παω να φωτογραφισω ενα παλιο λιοτριβιο και με πλησιαζει ενας παπους.  Τι τα φωτογραφιζεις αυτα τα χαλασματα, μου λεει,  να φωτογραφισεις τα ωραια μας να τα δειξεις στους ξενους.  Κι αυτα ειναι ωραια του απαντω γιατι ειναι η ιστορια σας.  Α!  ναι συνεχιζει και με ματια που λαμπουν μου εξηγει πως  εφιαχναν παλια το λαδι.  Νομιζω μεσα του τα αγαπα κι αυτος, αλλα ισως  πιστευει οτι δεν θα εκτιμησουν οι ξενοι.

Φευγοντας απο το Πλωμαρι αποφασιζουμε να παμε στην Αγιασσο απο ενα μικρο δρομο που στο χαρτη φαινεται ” δευτερευων” .   Πολυ κακη ιδεα.  Ρωταμε στην παραλια προς τα που ειναι ο δρομος και αφου μας δειχνει καποιος, συμπληρωνει με ενα χαμογελο.. ¨Απο Αγιασσο και Πλωμαρ μητε γναικα μητε μλαρ” .   Εδω που τα λεμε ο δρομος αυτος που πηραμε ουτε με μουλαρι δεν ταξιδευεται.  Οχι απλα χωματοδρομος αλλα απιστευτες κοτρωνες για εξι χιλιομετρα.  Ειχαμε μαζι μας και τον Πασκαλ και την Μισελ δυο Γαλλους και τους ειχαν μπαταρει τα ματια των ανθρωπων.   Στα μεσα της διαδρομης διασταυρωνομαστε με ενα τζιπ που οδηγουσαν δυο αλλοι Γαλλοι εντρομοι απο την πετρα και το χωμα που ειχαν ηδη φαει.   Οι δικοι μας με εκεινους αρχισαν τα εντρομα γλου γλου, αλλα ηταν ηδη αργα να γυρισουμε πισω.  Τελος καλο ολα καλα, αλλα αν θελετε να πατε στο Πλωμαρι (και να πατε) μονο απο τη Γερα και το νοτιο δρομο.

Αφηνω λοιπον μια μικρη γκαλλερι με στιγμιοτυπα απο την επισκεψη μου στο Πλωμαρι.

Βρηκα ενα πολυ χαριτωμενο βιντεακι με το κλασσικο Μυτιληναιϊκο τραγουδι ” Η θεια μου η Αμερσουδα”  που τοσο ωραια ερμηνευει η Σοφια Βεμπο.  Η Μυτηληναιϊκη προφορα δεν θυμιζει καμια αλλη νησιωτικη προφορα.  Φερνει περισσοτερο Στερεοελλαδιτικη. Απολαυστε το λοιπον!

Σας φιλω γλυκα.

μανταμαδο light

Μια πιο αναλαφρη ματια στο χωριο Μανταμαδο.  Πιο περα απο τα χαλασματα βρισκουμε περιποιημενες αυλες και πολυχρωμα λουλουδια.  Μικρα καθαρα καφενεια και χαμογελαστους ανθρωπους.  Τοιχους βαμμενους σε εντονα χρωματα. Στη Λεσβο κανεις δε φοβαται να χρησιμοποιησει τα χρωματα.  Σε απροσμενους συνδιασμους και σε οποιαδηποτε επιφανεια.  Δεν εχω δει σε αλλο νησι τετοια πολυχρωμια.  Μπαινουμε σε ενα  μικρο ζαχαροπλαστειο και ψωνιζουμε τα πιο φρεσκα σουδακια του κοσμου.   Και αμυγδαλωτα και γλυκο φυστικι.  Το ονειρευομαστε πανω σε γιαουρτι.  Καθομαστε στο καφενειο με τις δυο περιποιητικες γυναικες με τα μαυρα ρουχα, και μας φιαχνουν καφε.  Ο ηλιος γλυστρα αναμεσα απο τα φυλλα και κανει παιχνιδι στο τραπεζι.  Ειμαι με τη Λενα, τη Λαουρα και τον Ερρικο.  Οι καφεδες, τα σουδακια, ο ηλιος,  ο ηλιος στον ουρανο και ο ηλιος στον τοιχο.  Τα γελια μας,  το κιτρινο, Μανταμαδο light.

Σας φιλω γλυκα.

εν Αθηναις και εν Λεσβω, φαγαμε και ηπιαμε! (μερος 2ο)

αχ αχ αχ αχινοσαλατα

Η Λεσβος γαστρονομικα, δεν ειναι μονο οι σαρδελλες Καλλονης και τα ουζακια, αλλα ενας  τοπος πλουσιος σε γευσεις με εμφαση στα θαλασσινα,  στα τυροκομικα προϊοντα και φυσικα στο υπεροχο ελαιολαδο της που ομολογω οτι δοκιμασα για πρωτη φορα.  Η εντυπωση που απεκομισα ειναι οτι ειναι ισως ενα απο τα πιο ευφορα νησια της Ελλαδας και κυριως ο καταπρασινος νοτος της.  Η γη, απο τις παραλιες μεχρι τις κορυφες των λοφων  ειναι γεματη λιοδεντρα, ενω η θαλασσα με τα ψαρακια και τα θαλασσινα συμπληρωνει την εικονα του ευλογημενου νησιου. Ετσι που γραφω αυτες τις λεξεις τωρα, μου ερχεται στο νου η απελπιστικη ιστορια μολυνσης στον κολπο του Μεξικου και κανω μια παρενθεση για να φωναξω: Τη Μεσογειο και τα ματια μας!

Περα ομως απο αυτα τα γενικα,  στη Μυτιληνη παρατηρησα κατι, που δεν υπαρχει σε τοση αναπτυξη στην γειτονικη Χιο.  Υπαρχουν πολλες βιοκαλλιεργειες και παμπολλοι συνεταιρισμοι επεξεργασιας και συσκευασιας εγχωριων προϊοντων.   Οι Μυτιληνιοι αγαπουν το νησι τους και προβαλλουν τα προϊοντα του.   Τα γλυκα,  οι τραχαναδες,  τα τυρια σε ωραιες συσκευασιες και με τη σφραγιδα της βιολογικης καλλιεργειας των πρωτων υλων.

Το χταποδακι,  ο κατ’εξοχην ουζομεζες,  εκτος απο την κλασσικη του μορφη στα καρβουνα,  μαγειρευεται και σε κοκκινο κρασι προσφεροντας ετσι  την απολαυση της πιο νοστιμης παπαρας που εχετε δοκιμασει!  Η λακερδα, ο γαυρος και ολα τα αλιπαστα, αλλα και το τρυφερο καλαμαρακι στα καρβουνα συνοδευονται με ουζακι.  Μια αξεχαστη εμπειρια ειναι η μυρωδια του ουζου που εχει ο αερας οταν πλησιαζει ο επισκεπτης στο Πλωμαρι.

Στο τραπεζι συχνα θα δειτε σαλατα απο ξερα κουκια με  λαδι και ριγανη,  και μια κλασσικη Μυτιληναιϊκη νοστιμια, τον μελιτζανοκεφτε.  Στο ουζερι του Αντωνη που ανεφερα στην προηγουμενη αναρτηση θα φατε τους καλυτερους μελιτζανοκεφτεδες, και στον Ευκαλυπτο στην Παναγιουδα,  το καλυτερο κρασατο χταποδι.

Οι ντοπιοι μας υπεδειξαν την ταβερνα “Τζιμης ο Χοντρος” στην Μυτιληνη, αλλα προσωπικα την απερριψα σαν πολυ τουριστικη, και γιατι ανακαλυψα οτι διεθετε φαγητα που δεν υπηρχαν στα τιμολογια.  Βεβαια το ανακαλυψα τυχαια και αφου ειχα παραγγειλλει ενα αστακουδακι, επειδη πλακωσαν οι κουστουμαρισμενοι κυριοι της αγορανομιας. Το καταστημα αποσυντονιστηκε, οι υπαλληλοι αρχισαν να σε ειδοποιουν οτι πιθανον να μη δεις τον αστακο, και το σερβις καθυστερησε μια ωρα. Φανταζομαι οτι αν τα εκαναν ολα σωστα,  δεν θα υπηρχε αυτος ο πανικος. Προσωπικα αν ημουν μονη θα εφευγα, αλλα δεν ημουν μονη.  Απο ενα ταβερνακι  δεν περιμενω πολυτελειες,  μονο καθαριοτητα,  ευγενεια, προθυμια, ε και φυσικα λιγη ειλικρινια και  φρεσκο φαγητο. Παντως απο εκεινη την ημερα αρχισα να ζητω τιμοκαταλογο.  Μη με πειτε παραξενιαρα, αλλα οταν ο αλλος ερχεται με το τεφτερι και αραδιαζει οχτακοσια φαγητα η λεει εχουμε απ’ολα,  εγω μπερδευομαι.

Η ταβερνα “Ρεμπετης” στην Επανω Σκαλα ειχε εξαιρετικο χωριατικο ψωμι και κεφτεδες οπως και γενναιες μεριδες απο αλιπαστα.  Ομως κατα τις 11 τη νυχτα, εβαλαν στη διαπασων κατι λαϊκουρες απελπιστικες και κλαψιαρικες και μου χαλασαν ολη την εμπειρια.

Η “Ανεμοεσσα” στην Σκαλα Συκαμινιας ειχε φρεσκοτατο ψαρακι και μεζεδακια, γελαστους ιδιοκτητες και προθυμους υπαλληλους, και σκηνικο στο βαθος, μια δυση που ειχα χρονια να δω!

Στην πλατεια της Αντισσας η ταβερνα στον πλατανο φιαχνει τα πιο τρυφερα ντολμαδακια. Το αμπελοφυλλο λιωνει στο στομα.

Εφαγα τα πιο νοστιμα αμυγδαλωτα στο ζαχαροπλαστειο “Σαχλος” στο Μανταμαδο,  γλυκο του κουταλιου τσαγαλο,  και παραξενευτηκα που ειδα γλυκο “ελια” .   Το τελευταιο με απωθησε σα σκεψη, αλλα μερικες μερες μετα στην Αθηνα το δοκιμασα καπου αλλου και ξετρελλαθηκα.  Αυτο ομως ειναι αλλη αναρτηση.

Αυτες ειναι μερικες εντυπωσεις απο τα λιγα ταβερνακια που επισκεφτηκα.    Η Μυτιληνη ειναι ενας παραδεισος για καλοφαγαδες και σιγουρα θα ηθελα να ξαναπαω!

Ολες οι φωτογραφιες σ’αυτη την αναρτηση,  ειναι απο την ταβερνα “Ευκαλυπτος”.

Πη Ες :  Για γλυκα παμε στην Μυτιληνη στο Πανελληνιο, (σπιτι του γλυκου) οπου μεσα εχουμε ενα αριστουργημα παλιου καφεζαχαροπλαστειου, αλλα εκτος απο τον παλιο καταλογο εχουν λανσαρει κι ενα καινουργιο με τα γλυκα σε ιλλυστρασιον φωτογραφιες που με μιας χαλα ολη την αμπιανς!

……συνεχιζεται …

Les fleurs d’été

Το κοκκινο γερανι, ειναι πηγη εμπνευσης για καλλιτεχνες, για συγγραφεις και για φωτογραφους.  Ειναι το αγαπημενο μου λουλουδι του καλοκαιριου.  Βαζω πολλα κοκκινα γερανια στις γλαστρες μου και εχω την ψευδαισθηση οτι φερνω την μεσογειακη ομορφια στο Μερυλαντ.  Εδω στον χωρο που πραγματικα ανηκει, στολιδι καθε Ελληνικης αυλης.  Κοκκινο γερανι σε προαυλιο εκκλησιας στο Πλωμαρι Λεσβου.

Στην γκαλλερι,  τα αλλα καλοκαιρινα λουλουδια παιζουν ξεπαραβγαλματα σε χρωματα και ευωδιες,  τα φουξια γερανια, οι κοκκινες μπουκαμβιλιες, η μοναχικη μαργαριτα, οι ασπρες και ροζ δαφνες,  το λουλουδι του φικου, ακομα και η ορχιδεα στο μπαλκονι της μαμας μου.   Μια αγκαλια λουλουδια απο μενα σημερα την ωρα που το Σαββατοκυριακο μας χτυπα την πορτα. Σας φιλω γλυκα.

Πη Ες: Για σκεψου τωρα να βλεπεις ενα λουλουδι και να μη μπορεις να το μυρισεις.  Δεν ειναι κριμα;

frutti

Frutti by Lumix.  Composition by Despinarion.  Ωρες ειναι να αρχισω να αυτοθαυμαζομαι.  Βρεχει .  Το συννεφο ειναι μεγαλο και η βροχη κρατα ωρα.  Πειναω αλλα δεν μπορω να βγω εξω ακομα.  Σημερα μολις αρχισα να χαλαρωνω. Παιρνει μερικες μερες για να φτασω σε μια κατασταση “ολα ειναι ομορφα, και βρισκομαι σε διακοπες”.  Τοσο ομορφα θα ελεγα που επιασα τον εαυτο μου να ευχεται να αρχισουν παλι τα ηφαιστεια να βγαζουν σταχτες για να αποκλειστω στον παραδεισο.  Εγωϊστικο, αλλα ετσι ειναι, ευχομαστε οτι μας βολευει.  Η βροχη καταλαγιασε μεχρι να γραψω αυτες τις δυο γραμμες και το μονο που μενει τωρα ειναι να σας  αποχαιρετισω φιλωντας σας γλυκα.

ξεμπαφιασα

Χρωματιζω το Σαββατοκυριακο μου με κιτρινες τουλιπες.

Παιρνω ζουμερα πορτοκαλια και τα στιβω.

Ξεθαβω την παλια μου κιτρινη ζυγαρια για να την χρησιμοποιω διπλα στο μιξερ. Κανω την κουζινα μου εργαστηριο.

Παω βολτα στη Βαλτιμορη και χαζευω τα χρωματιστα dragon boats.  Επισκεπτομαι ενα σπανιολικο “ταπατζιδικο”  και αγναντευοντας το παλιο λιμανι καραναλωνω μια υπεροχη λευκη ριοχα. Βλεπε καινουργια φωτογραφια.

Συναντω ενα κουτσο γλαρο και μερικους αλλους που ειχαν και τα δυο τους τα ποδια.

Φωτογραφιζω παλι το γνωστο μπρουτζινο σουβλακι.

Και τελος,  ερωτευομαι ενα ψαρι που μπλεχτηκε στα δυχτια!

Και ειμαι μια χαρα!

Ετοιμαζω για αργοτερα μια αναρτηση με (πολυ ωραιες κατα τη γνωμη μου) φωτογραφιες απο την βολτα μου στη Βαλτιμορη.

Καλη εβδομαδα και σας φιλω γλυκα.

μπαφιασα

Θελω αυτη να ειναι η τελευταια φωτογραφια σε μαυροασπρο.  Δεν ειναι και πολυ παλια, μερικων ημερων.  Θελω λιγο χρωμα στη φυση,  στον κηπο,  στη μοναξια της Αμερικης.  Θελω να λιωσει και το τελευταιο βρωμικο βουναλακι με τους παγους,  να φυγει πια αυτη η γκριζα λασπουρια.

Θελω να δω τους κροκους να ξεμυτιζουν γυρω απο τα δεντρα.  Θελω να αρχισουν να βγαζουν τα δεντρα καινουργια κλαδια.  Πολλα ξεριζωθηκαν με το χιονια κι αλλα πληγωθηκαν ανεπανορθωτα.  Θλιβερη γκριζα φυση.

Θελω αυριο να ξημερωσει και να ακουσω κελαηδισματα πουλιων, να βγω εξω και να μυρισω την ανοιξη. Γιατι ετσι την καταλαβαινεις την ανοιξη, μυριζει γλυκα, αλλοιωτικα.

Θελω απο αυριο να ειναι ολα ομορφα, να εχω διαθεση να γραψω κατι χαρουμενο. Να ανοιξει λιγο η καρδια μου, σαν την καρδια της τουλιπας.

.. γιατι εδω και πολλες εβδομαδες ειμαι μπαφιασμενη!