Ξερετε που βρισκονται τα Αδανα; Στην νοτια Τουρκια, στο διαμερισμα με την αρχαια ονομασια Κιλικια. Στο χαρτη ειναι χρωματισμενο κοκκινo. Προς τα τελη του 19ου αιωνα γεννηθηκε στα Αδανα ενα κοριτσακι που το βαφτισαν Αναστασια. Στην κοιλαδα των Αδανων εκεινη την εποχη ανθουσε η καλλιεργια του βαμβακιου και πολλοι Ελληνες ειχαν πλουτισει εκει με το εμποριο. Κοριτσακι μιας τετοιας οικογενειας ηταν και η Τασια. Και οπως ολα τα κοριτσακια εκεινης της εποχης κι εκεινης της κουλτουρας, παντρευτηκε στην εφηβεια. Δεν ξερω ποσα παιδια απεκτησε, σιγουρα ομως απεκτησε ενα γιο.
Μεταφερομαστε στην Αθηνα προς το τελος της δεκαετιας του 60. Στη γειτονια μου (στην Κυπριαδου εμενα τοτε) διπλα μας εμενε ο Παπα Γιαννης που λειτουργουσε στη μητροπολη στο Μαρουσι. Ηταν ενας φωνακλας ανθρωπος που ειχα ακουσει οτι ηταν αντιπαθης στο ποιμνιο του. Ηταν παντρεμενος με την κυρια Τουλα την παπαδια μια πολυ καλη και ευσπλαχνη γυναικα. Το δεσποιναριον εκανε παρεα και ποδηλατακι στο δρομο με τα παιδια του, την Κουλιτσα και τον Θοδωρη. Καθε πρωτη του μηνα η κυρια Τουλα ειχε μια επισκεψη. Μια γριουλα πολυ ζαρωμενη και ντυμενη στα μαυρα με τσεμπερι ερχοταν στο σπιτι της και εμενε εκει περιπου μια ωρα. Ακουσα την κυρια Τουλα να τη φωναζει “Κυρα Τασια”. Η κυρα Τασια περασε μια μερα κι απο το δικο μας σπιτι να μας ευχηθει καλο μηνα. Την εστειλε η κυρια Τουλα. Εγινε συνηθειο πια, η κυρα Τασια ερχοταν και σε μας παντα μετα απο την επισκεψη στην παπαδια.
Καθοταν μια ωρα, της εφιαχνε η μαμα καφε και την κερναγε κατι. Καμια φορα της εδινε και φαγωσιμα μαζι της. Οταν σηκωνοταν να φυγει, η μαμα της εδινε τα “ναυλα” της για να μη γυρισει με τα ποδια. Αυτα τα ναυλα εφταναν για πολλες μετακινησεις, αλλα τοτε μου ελεγε η μαμα οτι κουραζοταν να ερθει να μας ευχηθει καλο μηνα.
Η κυρα Τασια ηταν τοτε κοντα στα 70 η ισως και παραπανω. Φαινοταν ομως πολυ μα πολυ γρια γιατι ειχε ενα προσωπο πολυ ζαρωμενο. Σκαμμενο, ψημενο απο τον ηλιο, με την αδερφη μου λεγαμε οτι ηταν πολυ ασκημη και δεν εχουμε ξαναδει τετοια γρια. Παντα ομως μας μιλαγε γλυκα και μας εδινε ευχες. Εμενε στην Πετρουπολη. Σε ενα καμαρακι σε μια ταρατσα μονη της. Ο γιος της, μας ελεγε οτι την εβαλε να μενει εκει γιατι δεν την ηθελε η νυφη. Η μαμα ελεγε οτι μπορει να της επαιρνε και τα ναυλα που της διναμε. Μας ελεγε οτι οταν ηταν μικρο κοριτσακι σαν κι εμας ταξιδεψε απο τα Αδανα (Ατανα τα ελεγε) στη Μακρη. Η Μακρη βρισκεται σχεδον απεναντι απο την Ροδο στην παλια επαρχια της Λυκιας. Την ρωταγαμε που ειναι η Μακρη κι εκεινη μας απαντουσε. Ειναι μακρυα.. κανοντας λογοπαιγνιο. Οι μεγαλοι ηξεραν πιο πολλα. Εμας θελεις γιατι ειμασταν μικρες, θελεις γιατι δε μας ενοιαζε παιδακια πραματα, δε μας ελεγαν πολλα πολλα. Καποια στιγμη στην καταστροφη της Μικρασιας, η κυρα Τασια εφτασε προσφυγοπουλα με τον γιο στα δικα μας εδαφη. Τον αντρα της μας ειπε τον πηραν αιχμαλωτο και δεν τον ξαναειδε.
Δουλευε σε σπιτια και μεγαλωνε τον γιο. Και τωρα πια κοντα στα 70 πηγαινε κι ευχοταν Καλο μηνα στον κοσμο που γνωριζε.
Καποτε η μαμα αποφασισε να κανει ταξιδια μαζι με τον μπαμπα μας. Να γνωρισει την Ιαπωνια, την Ινδια και αλλα μακρυνα μερη. Στο σπιτι ειχαμε τον παπου. Ο παπους που σας τον εχω γνωρισει σε παλιοτερες αναρτησεις ηταν μεγαλος, μπον βιβερ και εργαζοταν καθημερινα στη βιοτεχνια του. Ετσι η μαμα ρωτησε την κυρα Τασια, αν ηθελε να ερθει να μεινει στο σπιτι μας και να μας μαγειρευει, σε μενα στην αδελφη μου και στον παπου οσο θα ελειπε. Η κυρα Τασια δεχτηκε και ηρθε σπιτι. Το μονο που θα εκανε ηταν να μαγειρευει και να εχει στο νου της εμας τα μικρα.
Εμεις επρεπε να τη φωναζουμε ολοι “κυρια Τασια” και να της μιλαμε στον πληθυντικο. Οι κανονες πανω σ’ αυτο το θεμα στο σπιτι ηταν σαφεις και απαραβατοι. Και δε θα ζηταγαμε τιποτα που μπορουσαμε να το κανουμε μονες μας. Κι ετσι καναμε οσο ηταν μπροστα οι αλλοι. Ομως το ειδαμε και καπως ..γιαγια.. και οταν ειμασταν μονοι μας της λεγαμε: “Κυρα Τασια θα μου φιαξεις πατατακια; ” Το γυρισαμε σε ενα ενικο της γαλιφιας.
Η κυρια Τασια εμεινε μαζι μας δυο χρονια περιπου. Και παρ’ ολο που η μαμα πηγαινε κι ερχοταν, εμεις περναγαμε τελεια μαζι της. Μας εκανε ολα τα χατηρια, αν σας πω οτι καθε βραδυ τη βαζαμε να μας τηγανιζει πατατες και το εκανε, ειναι αληθεια. Ακομα κι αν ειχε φιαξει κατι πιο περιπλοκο για να φαει και ο παπους, οπως μουσακα, η κοκκινιστο. Ομως κανεις μα κανεις δεν εκανε τοσο ομορφα τα πατατακια οπως η κυρα Τασια. Τραγανα απ’ εξω μαλακα απο μεσα. Κι εμεις δοστου καθε βραδυ να ζηταμε πατατες με αυγα. Μετα μας επλενε και μας εβαζε να κοιμηθουμε και μας σκεπαζε τρυφερα. Μας σταυρωνε κι εκλεινε το φως. Μεχρι και εικοσι φορες την αναγκαζαμε να γυρισει στο δωματιο να μας πει να ησυχασουμε γιατι αυριο εχουμε σχολειο. Δε βαριεσαι, η μικρη κι εγω στηναμε λακριντι για ωρες καθε βραδυ.
Τωρα που το θυμαμαι εμασταν και σκατοπαιδα, οχι μονο δε βαζαμε ποτε στο στομα το κουταλι που ετρωγε η κυρα Τασια εστω κι αν ειχε πλυθει, αλλα κοιταζαμε πως θα ξεγελασει η μια την αλλη να της το πασσαρει γιατι λεγαμε οτι αν φαμε με αυτο το κουταλι θα ζαρωσουμε κι εμεις ετσι. Ειμασταν πολυ μικρες για να θυμομαστε τι φαγακια μας εφιαχνε, μονο οι πατατες μας εχουν μεινει, αλλα θυμαμαι την αισθηση οτι τρωγαμε πολυ πιο νοστιμα απο οταν μαγειρευε η μοντερνα μας μαμα.
Η μαμα γυρισε απο τα ταξιδια της και η κυρα Τασια ειχε κουραστει αρκετα για να συνεχισει να ειναι μαζι μας. Ερχοταν που και που για να μας ευχηθει καλο μηνα. Λυπηθηκαμε και οι δυο που εφυγε. Οσο σκατοπαιδα και να ειμασταν την αγαπουσαμε. Και πιστευω οτι κι εκεινη μας αγαπουσε. Η κυρια Τασια που κοριτσακι ξεκινησε απο τα Ατανα. κοριτσακι παντρευτηκε, τα εχασε ολα, και ηρθε σε μια αφιλοξενη γη μονη της με ενα παιδι. Η κυρια Τασια που ηρθε απο μακρυα.
Καποτε σταματησε να ερχεται. Τηλεφωνο δεν ειχε να μαθουμε. Η κυρια Τουλα η παπαδια πηγε στην Πετρουπολη και την εψαξε. Μας ειπαν οτι δεν την βρηκε. Δεν πιστεψα ουτε μια φορα οτι δεν την βρηκε. Το καταλαβαινα απο τα σου μου του τα συνομωτικα οτι δεν ηταν καλα. Μηνες μετα μας ειπαν οτι εφυγε.
Την σκεφτομαι συχνα απο τοτε. Παρακαλαγα να εφυγε χαρουμενη, ετσι οπως ηταν οταν τηγανιζε τα πατατακια. Γιατι για μενα η κυρα Τασια δεν ηταν η κυρια που μας φροντιζε, ηταν για δυο χρονια το αποκουμπι μας, η γιαγια που δεν ειχαμε, ο ανθρωπος που αφουγκραζοταν τις παιδικες μας ανησυχιες, και ερχοταν να δει αν κοιμηθηκαμε. Ηθελα να κακιωσω με τον γιο της που την εβαλε στο ταρατσακι να μενει μονη της, αλλα οταν μεγαλωσα σκεφτηκα οτι ποιος ξερει τι ζορια τραβουσε κι αυτος σαν προσφυγοπουλο. Ουτε το ονομα του δεν ηξερα. Ουτε το επωνυμο της κυρα Τασιας. Ρωτησα τη μαμα. Ουτε κι εκεινη θυμαται.
Εκεινη με εμαθε να φιαχνω ωραια πατατακια μου ειπε μια μερα η μαμα. Ναι της λεω, σιγουρα, ειναι τελειες οι πατατουλες σου. Καμια σχεση. Απο τοτε που εφυγε η κυρια Τασια για μακρυα, τετοια πατατακια δεν εχω ξαναφαει.
Σας φιλω γλυκα!
ασπρο - 1 
σ’ἔπιασαν καί σένα οἱ ἀναμνήσεις ἔ;
κι ἐμένα.
γι’αὐτό ὑπάρχουν τά μπλόγκ μάνα μου.
Gaby ηθελα καιρο να γραψω αυτη την ιστοριουλα, παρ’ οπο που ειναι φευγατη στο μυαλο μου. Για μενα η αποψινη ηταν απο τις καλυτερες στιγμες του μπλογκ. Σ’ ευχαριστω φιλαρακι μου. φλκ!
Ωχ τι γλυκιά ιστοριούλα Δέσποινα μου!!! Τη ρούφηξα! Θυμήθηκα κι εγώ κάτι όμοιες ιστορίες από τα παιδικά μου χρόνια. Φιλάκια
Ναι Μεροπη μου,ολοι λιγοπολυ εχουμε αναμνησεις παρομοιες. Σε φιλω κι εγω!
Γλυκόπικρη η σημερινή σου ιστορία φιλενάδα…Πικρή πιο πολύ απ’ ότι γλυκιά… Μου έφερε στο μυαλό τόσους ανθρώπους που περνάνε γύρω μας δύκολα και εμείς δεν παίρνουμε πρέφα οχυρωμένοι μέσα στην βολή μας, στις ευκολίες μας και στην άνεση μας… Είμαι σίγουρη πως υπάρχουν πολλές κυρίες Τασίες εκεί έξω…Που δεν περνάνε καν να ευχηθούν καλό μήνα σε όσους ξέρουν γιατί πολύ απλά είναι πολύ δύσκολο πια να ξέρουν κάποιους ανθρώπους με όλη αυτή την άρνηση που υπάρχει ολόγυρα… Πάντως έχεις δίκιο, είναι από τα καλύτερα πράγματα που έχω διαβάσει σε αυτό το blog το σημερινό σου κομμάτι… Και από τα πιο ..”αγγιχτικά”… Φιλιά μελαγχολικά…
Για μενα φιλεναδα ειναι περισσοτερο γλυκεια γιατι την θυμαμαι στο δικο μου περιβαλλον. Φιλακια και χαμογελα!
Ειχε μια γλυκα τοση…μα και μια πικρα Δεσποινα..αυτη η αναρτηση σου..,.μπορεσες και μας εδωσες εικονες και εικονες μιας εποχης σκληρης για μερικους ανθρωπους αλλα και τρυφερης οπως ειναι τα παιδικα χρονια ολων μας.. Μιας εποχης που οι ανθρωποι μπορουσαν να κτυπησουν μια πορτα και αυτη η πορτα να ανοιξει ακομη και αν δεν ξεραμε ουτε το ονομα του επισκεπτη..!! Για φαντασου…!!! Νασαι παντα καλα και να μας ακουμπας εδω τις ευαισθησιες σου !!!
Καλημερα
Ορφια μου, πως αλλαξαμε ετσι!
Mωρέ Δεσποινάκι στεναχωρέθηκα σήμερα.. Αλλά αυτές οι πατάτες οι τηγανιτές στο τέλος it’s an effective antidepressant 😉 και μόνο η φωτογραφία της χχο
Δεν ηταν προθεση μου να στεναχωρεσω κανενα. Αλλα αφου το τελος σε εφιαξε.. χαλαλι! ΧΧΟ
Όταν γράφεις για κομμάτια ή κομματάκια της ζωής σου, βάζεις μέσα και την ψυχή σου και μας τα προσφέρεις, έτσι ζεστά τραγανά και νόστιμα σαν τα πατατάκια της κυρα Τασίας 🙂
Μονορούφι το πήγα και να σου πω κάτι, δεν ήθελα τίποτε άλλο για συμπλήρωμα.
Από τα πιο όμορφα που έχω διαβάσει.
Σε φιλώ
Καλημέρα Δεσποινάκι
Σ’ευχαριστω Γιωργη μου, παντα εχεις κατι ομορφο να πεις κι εσυ. Καλο σου Σαββατοκυριακο.
Να ξέρες καλό μου Δεσποινάριον πόσες φορές μέσα από τις “γευστικές” αναμνήσεις μου, έχω γυρίσει πίσω στα χρόνια για να δω τους ανθρώπους που έφυγαν και τις ανθρώπινες ιστορίες που τους χαρακτήριζαν.
Θυμάμαι την κυρία Αλεξάνδρα με τους απίστευτους λουκουμάδες της, που κάθε Τετάρτη με έστελνε η μάνα μου να της πάω πράγματα που αγόραζε για κείνη (με διάφορες προφάσεις).
Την γιαγιά Χαρίκλεια (έτσι την έλεγα εγώ) με τα ωραία κεντήματά της και τα καταπληκτικά ισλί της.
Τον κυρ Μιχάλη, έναν κουστουμαρισμένο μανάβη με τα πιο μυρωδάτα λεμόνια της λαϊκής, που κάθε βδομάδα αγόραζε λαχεία …και πάντα ένα για μένα!
Ανθρωποι με ιστορία γεμάτη πόνο, αλήθεια και πολύ δώσιμο κάτι που σήμερα έχει σχεδόν εξαφανιστεί.
Καλή σου μέρα από την εδώ κρύα πρωτεύουσα και χιονισμένη στα γύρω ορεινά.
Ειναι συγκινητικο Πηνελοπη μου που κανουμε συνειρμους με ιστοριες που γραφουμε εδω μεσα. Και μπορει να εξαφανιστηκαν εκεινα τα πλανα αλλα υπαρχουν παντα ταλαιπωρημενοι ανθρωποι. Το σκηνικο αλλαζει.
Συγκινήθηκα με την ιστορια της κυρά Τασίας και μου ηρθαν κι εμένα αναμνήσεις κι ιστοριες απο τα παιδικά μου χρόνια. Η γιαγιά μου ηταν απο εκεινα τα μέρη και μιλουσε συχνά για την “πατριδα”, οπως ελεγε. Το φαί που μου έχει μεινει ακομη η γεύση του στο στομα ηταν απλο αλλα μοναδικό. Νομιζω οτι το ελεγε τσουμουρ και ηταν ψυχα ψωμιού βρεγμένη τυγανισμένη με αυγά. Τοσο απλο και τοσο νοστιμο. Και φυσικά κι εγώ ως αλλο σκατοπαιδο την εβαζα να λεει λέξεις που να εχουν μπ γιατι η μικρασιατικη προφορά της την εμποδιζε να το πει μπ και ελεγε π. Παραδειγμα το μπαμπακι γινοταν παπακι κλπ
Η γιαγια μου ηταν απο το Ικονιο οχι πολύ μακριά απο τα Αδανα
Δεσποινα
Καλωστη Δεσποινα. Να και κατι αλλο κοινο που εχουμε.Ο δικος μου παπους γεννηθηκε στη Σμυρνη. Εχουμε μια ριζουλα απο εκεινους τους ευλογημενους τοπους.
αχ εμείς είχαμε τη γιαγιά τη Δήμητρα, που τη φωνάζαμε Σωτήραινα από το μικρό όνομα του άντρα της. ρουμελιώτες και οι δυο, κλέφτηκαν και ήρθαν στην πελοπόνησσο πιτσιρικια. εκείνη δούλευε στις φράουλες και το μεσημέρι που γυρίζαμε από το σχολείο τρέχαμε να τη βρούμε να πάρουμε τις φραουλίτσες μας. μοσχοβολούσε φράουλα και η ίδια. μας τηγάνιζε πατατούλες στο γκάζι, πάντα σε ελαιόλαδο και ενώ η μαμά μου φτιάχνει κορυφαίες πατάτες σαν τις δικές της δεν έχουμε ξαναφάει! την αγαπούσαμε σα γιαγιά μας, μια που τις δικές μας τις χάσαμε νωρίς…
ουφ, συγκινηθηκα πρωι πρωι 🙂
Παντως μας φερνουν μια γλυκα στην καρδια αυτες οι αναμνησεις μελισσουλα. Φιλακια!
ma ti omorfi istoria 🙂
emena pantos maresoun oi giagiades me zaroseis 🙂 to theoro poli oraio xaraktiristiko kai pote den to aidiasa 🙂
Λονλινακι ουτε εμενα, αλλα τοτε ηταν αλλοιως, ειμασταν μικρα παιδακια και δεν ειχαμε ξαναδει τοσο σκαμμενο προσωπο.
Γλυκιά μου συνονόματη, πάλι με ταξίδεψες πόσες αναμνήσεις! Και πόσες κυρίες Τασίες… μου ήρθαν στο νου! Τα παιδικά μου χρόνια τα έζησα ανάμεσα σε ανθρώπους ξεριζωμένους: Μέσα σ’ αυτούς και ο καλός μου πατέρας, από τη Σμύρνη που δεν σταματούσε να μας διηγείται πικρές ιστορίες , αλλά και γλυκές ! Από κείνα τα όμορα μέρη. Με συγκίνησες ! Πραγματικά είναι μια απ’ τις ομορφότερες αναρτήσεις σου, ήταν μέσα απ΄τη ψυχή σου τη διαβάζω και τη ξανά διαβάζω .Μπράβο σου! Να είσαι καλά.
Δέσποινα συγνώμη ,έστειλα δύο φορές το σχόλιο μου δεν είμαι και πολύ έμπειρη στους υπολογιστές.
Θαπρεπει να ομολογησω οτι εχω μπερδευτει λιγο. Δεσποινα εισαι η ιδια σχολιαστρια με το ψευδωνυμο dekal; Η ειναι συμπτωση που ηρθαν ταυτοχρονα δυο καινουργιες φιλες με το ιδιο ονομα; Οσο για την επαναληψη, μη σε νοιαζει, εται μαθαινουμε.
Αχ καλέ Δέσποινα,πόνεσε η καρδιά μου…την καημένη..και πόσες σαν και αυτήν…
Τουλάχιστον ένιωσε αγάπη στο σπιτικό σας..
Καλημέρα
Κι εμεις νοιωσαμε Σοφακι μου, τη δικη της αγαπη.
Υπέροχο το σημερινό σου ποστ Δεσποινάκι μου…
Εγώ κακιώνω με το γιό της όμως!
Οτι και να πέρναγε δεν αφήνεις έτσι τη μάνα σου πού σε μεγάλωσε με χίλια δυό βάσανα, βρίσκεις τον τρόπο!
Νάταν η μόνη όμως..
Πόσες και πόσες ΄τετοιες κυρά-Τασίες δεν υπάρχουν γύρω μας…
Ευχαριστω Λενακι μου. Πιστευω οτι οι κοινωνικες συνθηκες κανουν τους ανθρωπους σκληρους, μεχρι και τις αξιες αλλαζει η αναγκη επιβιωσης.
Γλυκιά μου συνονόματη, πάλι με ταξίδεψες πόσες αναμνήσεις! Και πόσες κυρίες Τασίες… μου ήρθαν στο νου! Τα παιδικά μου χρόνια τα έζησα ανάμεσα σε ανθρώπους ξεριζωμένους: Μέσα σ’ αυτούς και ο καλός μου πατέρας, από τη Σμύρνη που δεν σταματούσε να μας διηγείται πικρές ιστορίες , αλλά και γλυκές ! Από κείνα τα όμορα μέρη. Με συγκίνησες ! Πραγματικά είναι μια απ’ τις ομορφότερες αναρτήσεις σου, ήταν μέσα απ΄τη ψυχή σου τη διαβάζω και τη ξανά διαβάζω .Μπράβο σου! Να είσαι καλά.
Συγκινητικότατη ιστορία…are you getting homesick?
I am always homesick!
Οι κυρά Τασίες σήμερα είναι οι Σβετλάνες που φεύγουν με πτυχία απ΄τον τόπο τους για μια καλύτερη ζωή στο δικό μας αφιλόξενο τόπο. Δύσκολες ζωές κι όμως οι γυναίκες αυτές έχουν αποδειχτεί μεγάλες αγωνίστριες.
Εμείς είχαμε την κυρία Μάσιγγα απο τη Μικρασία πρόσφυγα, που έπλενε τα βαρειά ρούχα της μαμάς. Κατα τα άλλα, το π΄ρογραμμα δεν είχε ταξιδάκια αλα μπρατσέτο για τους γονείς καθότι ο πατέρας έπρεπε να είναι πιστός στο ποίμνιο (μέχρι σήμερα!)
Φιλί μακρινό
Ανωνυμο Τζουστινακι; αν δεν εγραφες για τον πατερουλη σου ακομα θα αναρωτιομουνα ποια ειναι η ανωνυμη. Ε ετσι ειναι ματια μου, η αναγκη σε κανει ατσαλινο. Φιλι καλωσορισματος.
Χαιρομαι που σας αγγιξε η ιστορια της κυρα Τασιας. Ελπιζω να τα καταφερω να επιστρεψω αυριο στα σχολια. Μεχρι τοτε, σας φιλω γλυκα για την Πεμπτη.
Και βέβαια μας άγγιξε, δεν έχουμε καρδιά από πέτρα κυρία μου!
Επίσης με άγγιξαν και οι πατατούλες στο τέλος!
Έχει κόλπο η συνταγή?
Το κολπο συμφωνα με την μαμα μου που υποτιθεται οτι της το εμαθε η κυρα Τασια, ειναι να τις ριχνουμε σε καυτο λαδι δυνατο για λιγα επτα, μετα να χαμηλωνουμε την φωτια και λιγο πριν γινουν να ξαναδυναμωνουμε τη φωτια. Τωρα πιστευω οτι πρεπει να εχεις πειρα στο πως που και ποτε και φυσικα να εχεις και καλες πατατες και καλο λαδακι.
Η πλειοψηφία των κατοίκων της περιοχής μου αποτελείται από πρόσφυγες του ’22,του ’55 αλλά και του σύγχρονου κύματος μεταναστών από τις ανατολικές χώρες, κάθε άνθρωπος και μια πονεμένη ιστορία.
Εκείνο που βίωσα από τις αφηγήσεις των παππούδων και των γιαγιάδων είναι η αξιοπρέπεια,ο πόνος του ξεριζωμού αλλά και ο τιτάνειος αγώνας για επιβίωση.
Δεν έβγαζαν κανένα ίχνος μιζέριας .Σε αντίθεση με το νέο κύμα των μεταναστών που επαναπαύονται στα προνοιακά επιδόματα και υπόγειες δραστηριότητες χωρίς να σημαίνει αυτό ότι δεν υπάρχουν και εξαιρέσεις.Αν μιλήσω δε για τα πλαστά υποτιθέμενα πτυχία που παρουσιάζουν από αστροναύτη και πάνω και την ευνοική ρύθμιση για διορισμό στο δημόσιο,τελειωμό δεν έχει.
Η τρυφερή και ξέχειλη από αγάπη αφήγηση για την κυρία Τασία έγινε αφορμή να επικοινωνήσω με την δική μου κυρία Α….. στη Θεσσαλονίκη 87 χρονών και την οποία εδώ και καιρό ψήνω να ηχογραφεί τις αφηγήσεις της,μου το υποσχέθηκε,για να δούμε.Καταγόταν από αστική οικογένεια της Πόλης με εξαιρετική μόρφωση,παιδεία και ήρθε τη δεκαετία του ’50.όταν μιλάω μαζί της την τσγκλάω να λέει φράσεις που να περιέχουν τις λέξεις ασανσέρ και μπλε γιατί τα λέει με το κλειστό ε των γαλλικών.
φιλάκια για μια από τις καλύτερες και πιο τρυφερές στιγμές του μπλογκ!
Αυτο που θελεις να κανεις, καντο τωρα Ρουλα. Φευγουν οι τελευταιοι προσφυγες εκεινης της εποχης, ασε που οι περισσοτεροι τωρα ειναι τα παιδακια εκεινης της εποχης. Μη το αναβαλλεις. Πραγματικα ηταν αξιοπρεπεις εκεινοι οι ανθρωποι. Και η πορτα τους ανοιχτη. Και η κουλτουρα τους τεραστια. Ευχαριστω Ρουλακι.
Το γυαλί με βάθος θάλασσα πολύ μου αρέσει. Σου πάει ρε παιδί μου, σε ανεβάζει την ανεβασμένη.
Γουστάρω παραλίες, θάλασσες , σανδάλια και γενικά καλοκαιριάτικο μπριιιιιιιιιζ!
Φιλί
Καναδεζα χαρα μου, αυριο ερχεται Η χιονοθυελλα του χειμωνα, λενε για δυο ποδια χιονι, Θα βαλω τις δυο μποτες μου και θα παω να φιαξω χιονανθρωπο! Με το καταλληλο γυαλι να μη με στραβωσει η ασπριλα!
Τι μου θύμισε η όμορφη ιστορία σου!Είχα κι εγώ μια δανεική γιαγιά που τη χάσαμε νωρίς από καρκίνο. Γι’ αυτό είμαι χαρούμενη που η κόρη μου έχει δυο γερούς και υπέροχους παππούδες
Δωρα μου, τι πιο ομορφο να εχουν τα μωρα καλους παπουδες και γιαγιαδες. Εγω ενα παπου γνωρισα μονο αλλα ηταν καταλυτικη η περουσια του σταπαιδικα μου χρονια.
Δεσποιναριο, ωραιες οι αναμνυσεις σου και τοσος υπεροχος ο τροπος που μας τις παρουσιαζεις.
Πολλες θλυβερες ιστοριες εχουν οι Ελληνες προσφοιγες απο την Τουρκια.
Αντε, ετοιμασε τα χιονιο-φτιαργια για τα δυο ποδια χιονι που ερχεται στο Ντι-Σι.
Φιλια
Πριν μερικες ωρες Μαρθακι αρχισε εντονη χιονοπτωση. Ηδη μοιαζει με παραμυθενιο το τοπιο. Θα πεφτει ολο το βραδυ και ολη μερα αυριο. Το ψητο ειναι στο φουρνο κι εγω παω να φιαξω ενα ποτακι να χαλαρωσω!
Δέσποινα καλησπέρα.
Παρ’όλο που έχω διαβάσει τις αναρτήσεις σου μέχρι την αρχή του blog, πάντα με εκπλήσσεις με τον τρόπο που αισθάνεσαι και ξέρεις να διηγείσαι. Απλά, ζωντανά,κατευθείαν στην καρδιά του αναγνώστη. Υπέροχη ιστορία, υπέροχα αφηγημένη, η Κυπριάδου είναι όμορφη ακόμη, φαντάζομαι τότε, έτσι?
Το πλήθος των σχολίων αποδεικνύει πόσο άγγιξε το κοινό σου. Γιατί το δεσποινάριον έχει κοινό.
Και είναι ωραία να διαβάζω ιστορίες με ηλικιωμένες κυρίες, με τραβούσαν πάντα.
Καληνύχτα.
Στην αρχη του μπλογκινγκ πριν δυομισυ χρονια ειχα γραψει αρκετα για τη γειτονια μου εκεινα τα χρονια. Ηταν πραγματικα ομορφα. Πλεον..δε νομιζω, ομως εγω την βλεπω ομορφη γιατι ειναι οι ριζες βρε παιδι μου. Σε ευχαριστω για τα καλα σου λογια. Δε θελω να σας βλεπω σαν κοινο Μαιρουλα. Ειστε η επαφη μου με την Ελλαδα, κι αυτο ειναι πολυ σημαντικο για μενα. Καλο ξημερωμα!
Δέσποινα μου συγνώμη και πάλι για το μπέρδεμα που έγινε, εγώ σε μπέρδεψα με τη διπλή ανάρτηση, στη πρώτη είμαι ως «ανώνυμος» και στη δεύτερη ως «Δέσποινα Κ» Στην ανάρτηση που έκανες τη πρώτη Φεβρουαρίου ήταν η πρώτη φορά που έκανα κάποιο σχόλιο, ως «ανώνυμος» Στο τέλος του σχολίου μου αναφέρω το όνομα μου, Δέσποινα Κ από Αθήνα. Να είσαι καλά.
Είμαστε πολλές Δέσποινες βλέπω!!
Βρε Δεσποινακι, σταματα να ζητας συγνωμη. Θα τα ξεμπερδεψω, που θα μου παει! Εχουμε
1. εσενα Δεσποινα Κ
2. την Δεσποινα Κ με τις μολυβιες, πινελιες .. εικονες.
3. Την Δεσποινα Κ (dekal)
4. Μια αλλη Δεσποινα που εχει ενα ψευδωνυμο απο τελος παντων και νομιζει οτι δε ξερω πως την λενε.
5. Μουα!
6. Αλλες Δεσποινες ελπιζω οχι Κ κι αυτες. Θα την βρουμε την ακρη! Δεσποζουμε στην μπλογκογειτονια.
Πολύ τρυφερή ιστορία…
εσύ τουλάχιστον δεν την ξέχασες και τη μνημονεύεις…