η χρυση κυρα

Στο αιθριο της αρχιτεκτονικης σχολης του Πολυτεχνειου εχουμε στρωθει με την Ντανυ και τον Τασουλη και ψαχνουμε ενα τεταρτο για να παιξουμε πρεφα.  Περνα μια κοπελα  ντυμενη λετσαρια με σκισμενο τζην κι ενα ξεθωρο μπλουζακι. Κρατα ενα μεγαλο χαρτοφυλακα απο αυτους που πουλα το “Πλαισιο” .  Βλεποντας την απο μακρυα, η Ντανυ μας ρωτα: ” Να την φωναξω για τεταρτη; “.  Σκασε της απαντα ο Τασουλης που ειναι σινιε παιδι και παθαινει τραμπακουλο με το λετσαριο.  Η κοπελα πλησιαζει και η Ντανυ (κοντρα στον Τασουλη) τη ρωτα. Ερχεσαι για μια πρεφα.  Σε μερικα λεπτα κοβουμε την τραπουλα.

Τη λενε Γιαννα.  Ειναι της Καλων Τεχνων.  Τελειωνει η πρεφα και η Γιαννα μας λεει, ερχοσαστε σπιτι μου για καφε;  Ο Τασουλης βρισκει μια δικαιολογια και φευγει.  Η Ντανυ με κοιτα.  Εγω εχω ενα ενδοιασμο. Παμε μου λεει.  Παμε. Περπαταμε με τη Γιαννα μεχρι το σπιτι της.  Η Γιαννα μενει σε ενα διαμερισμα δυο δωματιων στου Μακρυγιαννη. Περπαταμε μεχρι εκει.  Ξερω ειναι αποσταση, αλλα τοτε περπατουσαμε πολυ.

Το σπιτι ειναι παραξενο.  Γεματο ζωγραφικες της Γιαννας, παλεττες με χρωματα, πηλος ακατεργαστος, μια ασυγυρισια,  κατι αδεια κουτια απο πιτσα.  Παραξενο για μας που εχουμε τις μαμαδες μας να κρατανε ενα σπιτι ολο παρκε και βελουδα.  Κι ομως νοιωσαμε καλα με τη Γιαννα που μας ειπε να καθησουμε στις μαξιλαρες κατω στο πατωμα.  Μιλησαμε πολυ.  Η  Γιαννα εφυγε απο το σπιτι της γιατι ηθελε να σπουδασει  χαρακτρια και οι δικοι της δεν ηθελαν.  Περασε στην Καλων τεχνων και τα καταφερνε. Δουλευε σε μπαρ.  Ειχε στα ματια μια μελαγχολια που ακομα και σημερα οταν τη θυμαμαι δεν μπορω να την προσδιορισω.

Καπνιζαμε σαν τα φουγαρα τοτε. Το ενα σβηναμε το αλλο αναβαμε.  Φευγοντας μας ξανακαλεσε για καφε. Σιγουρα θα τη βλεπαμε παλι στο αιθριο.  Στην επιστροφη συμφωνουμε οτι ηταν συμπαθεστατη.  Ξαναπαιξαμε πρεφα με τη Γιαννα.  Ο Τασουλης ο μονιμος της τετραδας αλλα απουσια της μας ελεγε.  Ειστε βλαμμενα.

Ξαναπηγαμε στης Γιαννας και την καλεσαμε κι εμεις να φαει μαζι μας. Δε δεχτηκε. Θα τρομαξουν οι μαναδες σας μας ειπε.  Και ειχε δικιο.  Η Γιαννα ειχε το στυλ της ξεβγαλμενης, της επαναστατριας που δεκαρα δεν δινει τι λεει ο κοσμος.  Παιρναμε καμια φορα πιτσες και πηγαιναμε να τις μοιραστουμε. Α! και αν θελετε το σπιτι.. ξερετε εσεις.. πητε μου να του δινω.

Στα γεννεθλια μου εκεινη τη χρονια η Γιαννα πηρε ενα φυλλο χρυσου και χαραξε απανω τη μορφη μιας γυναικας.  Το εφιαξε μενταγιον και μου το χαρισε.  Το μενταγιον ειναι μικροτερο απο οτι φαινεται στη φωτογραφια, δυομισυ  επι πεντε ποντους.  Τελειωσαμε τις σχολες μας χωρισαμε.  Την Γιαννα δεν την ξαναειδα.  Το επωνυμο της ισως να αναφερθηκε αλλα δεν το θυμαμαι.  Ευχομαι να εχει γινει σπουδαια.  Γιατι ειχε ταλεντο.  Αλλα ειχε και κοτσια.  Αλλα περισσοτερο απο ολα  ειχε ευγενεια ψυχης.

Χρυση κυρα το ονομασα το εργο της Γιαννας και εχει μια ξεχωριστη θεση στην μπιζουτιερα μου.

Σας φιλω γλυκα!

βαλε το κοκκινο φουστανι

Sandra Bullock (Vera Wang )

Οριστε παλι μια αφορμη για το  μπλογκ  (και την κυρια του) να ασχολθουν με κατι φιν φον.  Η αληθεια ειναι οτι χτες οταν αρχισα να βλεπω την προσελευση των σταρς στο κοκκινο χαλί,  δεν ειχα κατα νου να κανω μπλογκορεπορταζ. Μετα ομως ηρθε και με ξεσηκωσε η εν μπλογκ καρδουλα μου η Πηνελοπη (Κρουζ ητ γιορ χαρτ αουτ).  Μου αφησε μηνυματακια σε διαφορα καιρια σημεια οτι περιμενει αναλυση των φορεματων που “σκουπισαν” χτες το βραδυ, κοκκινα χαλια και  αργοτερα πιστες χορου.  Ε τι να κανω κι εγω,  ειμαι καλοκαρδη μπλογκερ και δε χαλαω χατηρια.

Η πρωτη παρουσια που με εκανε να κρεμασω το σαγονι κατω ηταν εκεινη της Sandra Bullock.  Ουσιαστικα δεν ειναι τα φορεματα τοσο που τραβανε την προσοχη μας, οσο το συνολο. Ποσο ταιριαζει το χρωμα με το δερμα, το μαλλι, την εκφραση του προσωπου, το κουνημα.. ολα μα ολα αυτα συνθετουν την εικονα της πρωτης εντυπωσης.  Η Sandra Bullock λοιπον κατα τη γνωμη μου -που για οσους δεν γνωριζετε  γεννηθηκε και μεγαλωσε στο Ντη Ση- ,ηταν συνδιασμος αξεπεραστος.  Καταλευκο δερμα με ενα κοκκινο φλογερο φορεμα, υπεροχα μαυρα μαλλια και ενα χαμογελο ευτυχιας.  Το φιν φον μπλογκ ψηφιζει την Σαντρα ως την νουμερο 1 παρουσια στην χτεσινη τελετη απονομης των Οσκαρς

Halle Bery (Marchesa)

Δευτερη στην προτιμηση του μπλογκ,  ερχεται η Χαλυ Μπερυ.  Πανεμορφη γυναικα με ενα φορεμα σαν συννεφο.  Η φοδρα, σχεδον ιδιο χρωμα με το μελαμψο της δερμα εδινα πραγματικα την αισθηση οτι το ανοιχτοτερο τουλι την τυλιγε σαν συννεφακι.

Παρατηρηστε τωρα ολες τις κυριες στις φωτογραφιες και ξεσηκωστε τρεντς.  Καμια σχεδον δε φοραγε κολλιέ.  Ολες σχεδον σκουλαρικια κι αυτα διακριτικα.  Βραχιολια και δαχτυλιδια συμπληρωνουν το τριο των κοσμηματων.  Φανταζομαι οτι θα εχετε υπ’οψη σας τον χρυσο κανονα οτι δεν φοραμε ποτε πανω απο τρια κοσμηματα.  Εδω το κολλιε παραχωρει την θεση του στα αλλα τρια.  Επομενως μη σας δω να μου κοτσαρετε την Αρτα και τα Γιαννενα σε χρυσο η ασημι οταν βγαινετε γιατι θα σας βαλω Χι.  Επισης μη σας δω με τεραστια σκουλαρικια οπου μπορει ο αλλος να πιαστει και να κανει μονοζυγο.  Συγκρατηθειτε παρακαλω!

Natalie Portman (Rodarte)

Τριτο σε προτιμηση φιν φον, φορεμα των Οσκαρς 2011  ειναι η μωβ τουαλετα της μεγαλης νικητριας Ναταλι Πορτμαν.   Το φορεμα αυτο ειναι πιο ωραιο αν το δειτε απο πισω παρα απο μπροστα.  Η ουρα του ειναι εκπληκτικη.  Τωρα  κατι μας χαλαει με το μπουστο της τουαλεττας. Θα προτιμουσα στραπλες τελειωμα η λεπτοτερες τιραντες, αν και το Χ που κανει ειναι κολακευτικο  για  εγκυους.    Και παρ’ολο που γενικα ασορτι φορεμα και παπουτσια δεν ειναι το καλυτερο μου, εδω βρισκω μια αρμονια στο συνδιασμο.

Gwyneth Paltrow (Calvin Klein)

Ισως η πιο μοντερνα εμφανιση.  Απλο νεανικο χτενισμα, λιτη γραμμη και ολη η πολυτελεια βρισκεται στην λευκοχρυση λαμψη του υφασματος.  Υπεροχη λεπτομερεια η ζωνιτσα που κοβει την λεπτη σιλουεττα στα δυο.  Ωραιο το σχισιμο στο ντεκολτε, αλλα ακομα κι αν δεν υπηρχε παλι το φορεμα θα ηταν ομορφο.  Θυμιζει λιγο αρχαιο κιονα και αυτη την αισθηση την δινει η φασα στη βαση του φορεματος.

Τα Οσκαρς εχουν παντα μια δοση παλιου Χολυγουντ.  Τα φορεματα ακολουθουν τα τρεντς σε υφασματα και χρωματα, ομως οι σχεδιαστες φροντιζουν να δωσουν μια κινηση στις πιετες και ενα στησιμο στον ταφτα που παραπεμπει σε ρομαντισμο.   Εξαιρεση φετος το φορεμα της Gwyneth που ηταν λιτα μοντερνο.

Προσεξτε ( ω αναγνωστριες ) επισης αλλη μια λεπτομερεια.  Τα νυχακια των ωραιων ειναι κοντα και κατα πλειοψηφια σε φυσικο χρωμα η απαλο μπεζ-λευκο.   Οσα ειναι χρωματιστα ειναι κατακκοκινα και κυριως στα πιο νεανικα χερακια.  Λοιπον μη σας δω με νεηλ αρτ, σας παρακαλω!

Τα λαμπερα! 1. Hilary Swank (Gucci Premiere), 2. Gwyneth Paltrow, 3.  Erin Andrews

Cate Blanchett (Givanchy)

Φορεμα με προσωπικοτητα, αλλα εκκεντρικη θα ελεγα.   Τα μανικια δεν μου ταιριαζουν  αισθητικα με το ολο φορεμα, το κιτρινο στο παλ μωβ δεν μου κολλανε πολυ, και γενικα το σχημα του κεντηματος μου θυμιζει ταπετσαρια. Θαμπς νταουν.

Τα κοκκινα: Sandra Bullock and   Jennifer Lawrence (CK) Anne Hathaway (Valentino Archive), Penelope Cruz (L’Wren Scott )

Η Πηνελοπη εχει εκδηλες καμπυλες της προσφατης εγκυμοσυνης της.  Πρεπει να προσεξει να χασει κιλα γιατι πιστευω οτι δεν της πανε. Η Πηνελοπη μας εχει συνιθισει να την βλεπουμε μινιον. Το εμπριμε στο φορεμα δεν μου αρεσε ιδιεταιρα.

Mila Kunis (Elie Saab)

Ιδιαιτερα κομψο φορεμα με αποκαλυπτικο ντεκολτε,  απο τα πιο ομορφα της χτεσινης βραδυας.

Τα κλασσικα:1.Amy Adams (L’Wren Scott) 2. Scarlett Johansson ( Dolce&Gabbana) 3. Michelle

Williams (Chanel)

Τα φορεματα των κλασσικων σχεδιαστων γενικα ηταν πιο συντηρητικα σε “ανοιγματα”, πιο πλουσια σε χρωματα και texture,  και πιο λιτα σε γραμμη.  Σεξυ δε θα τα λεγαμε, κομψα ομως ειναι.  Αυτο το μεσσαιο μου θυμισε οτι οταν παντρευτηκα η θεια μου η Ελενη (θεος σχωρεστηνα, με φιγουρινια ξημεροβραδιαζοταν) μου εκανε δωρο καμποσα μετρα δαντελλα σε λιγο πιο ανοιχτο χρωμα.  Απο τοτε ολο λεω να φιαξω κατι και ολο η δαντελα καθεται διπλωμενη στο συρταρι.   Ενα “γοργονιζον” φορεματακι δεν ειναι ασχημη ιδεα!

The bad choices:  Anette Benning. Μια γυναικα που θαυμαζω με ενα φορεμα καθολου κολακευτικο.

Επισης η Νικολ Κιντμαν με τουαλετα Ντιορ Κουτυρ,  ηταν λιγο ταπετσαρια, και η  Jennifer Hudson δεν υποστηριξε ιδιαιτερα το κατα τα αλλα υπεροχο μοντελακι του Βερσατσε. Η χρωματικη αντιθεση δερματος και φορεματος εντελως ατυχης.  Ουτε η Εημυ  Ανταμς μου αρεσε ιδιαιτερα.  Η Μαντονα και η Melissa Leo σε μαυρο και ασπρο ηταν παντα συμφωνα με το φιν φον,  οι μεγαλυτερες ατυχιες της βραδυας.

Οι συχνες μεταμορφωσεις της νεαρης παρουσιαστριας Anne Hathaway,  ηταν περιττες.  Το κοκκινο φορεμα της και ισως ενα ακομα θα αρκουσε.  Γλυκεια η Ανν, ομως δεν εχει τον αερα  και την ανεση της παρουσιαστριας μιας τετοιας εκδηλωσης.  Αυτα απο Χολυγουντ,  και του χρονου με πιο ωραια φορεματα αλλα και με υπεροχες ταινιες για να μη ξεχνιομαστε.

Σας φιλω γλυκα!

Πη. Ες. Οι φωτογραφιες εννοειται οτι ειναι δανεισμενες απο το ιντερνετ γιατι η τουαλετα μου χθες το βραδυ δεν ειχε τσεπη να βολεψω την Λουμιξ μου.

Πη. Ες. 2.  Εσεις ποιο φορεμα θα διαλεγατε;

 

 

 

a trendy blog!

Τι εννοειτε ποιο; Μα το παρον φυσικα. Μας απονεμηθηκε βραβειο απο την αγαπημενη φιλη και συμπλογκερ Γιαννα του μπλογκ “AN MAΣ ΑΝΤΕΞΕΙ Η ΣΚΗΝΗ ΘΑ ΦΑΝΕΙ ΣΤΟ ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΗΜΑ” . Αφου λοιπον εκεινη χειροκροτηθηκε στη σκηνη ακομα για μια φορα, και δικαιως, μοιρασε βραβεια με αγαπη σε αλλους μπλογκερς και μου εκανε την τιμη να ειμαι μια απο αυτους. Ευχαριστω λοιπον την Γιαννα που θεωρει το δεσποιναριον τρεντυ,  ευχαριστω τους επισκεπτες και τις επισκεπτριες που περνουν απο εδω ειτε αφηνουν σχολια ειτε οχι.

Ευχαριστω το ιντερνετ, την πρες, την εητς τη εμ ελ, την αγαπημενη μου καμερα Λουμιξ την τρομερη, γιατι χωρις αυτη δεν θα ειχαμε  τρεντυ εικονογραφηση,  το αει φοουν μου που εκτελει χρεη συμπληρωματικων ληψεων,  το πι σι μου,  και το αει παντ μου.

Φιλους, μπλογκοσυντροφους, διορθωτες, εντιτορς και καλλιτεχνικους συνεργατες.   Τι φανταστηκατε, οτι δεν εχω επιτελειο; Τους διαφημιστες μου φεηςμπουκ και τουϊτερ, και το πορταλ Insider.gr που με φιλοξενει.

Την μαμα μου που την ξεζουμιζω καθε Σαββατο να θυμαται παλιες ιστοριες ναχω να σας γραφω.  Την καθηγητρια μου στα νεα Ελληνικα κυρια Εμιλια Κονιδαρη που με εμαθε να σεβομαι και να εκτιμω την Ελληνικη γλωσσα.  Και τα  μπλογκς  τα δικα σας που ειναι πηγες γνωσης,  αναζητησης, προβληματισμων και εμπνευσης.  Γιατι ..κακα τα ψεμματα,  οι ιδεες ειναι ανακυκλωσιμες.

Εχει και υπεροχα παστελ ανοιξιατικα τρεντυ χρωματακια το βραβειο.

Τωρα λοιπον με τη σειρα μου πρεπει να βρω τρεντυ μπλογκς για να παραδωσω   τη σκυταλη.  Τρεντυ λοιπον βρισκω:

το μοδομπλογκακι της Γλαυκης

την βεραντα της τζιτζης

και την αντιπροσωπο μας στα εμιρατα, Πηνελοπη γνωστη και ως καρδουλα.

Η σημερινη σεμνη τελετη θα κλεισει με ενα τραγουδακι που αφιερωνω στους αγνωστους επισκεπτες.  Οταν  η  ωρα  ειναι προχωρημενη εδω στην αλλη μερια του Ωκεανου, και βλεπω τον μπλογκομετρητη να μου λεει οτι  εχω παρεα,  χαμογελω και αρχιζω να γραφω κατι καινουργιο.

Σαε φιλω γλυκα.

 

pre-blogging (Ε)

Πολλες φορες περιδιαβαινοντας στην μπλογκοσφαιρα, και στην προσπαθεια μου να κατανοησω την σημασια του blogging και να πειραματιστω σε καποιο τροπο εκφρασης στο διαδυκτιο, εκανα ενα παραλληλισμο που ισως θεωρηθει τολμηρος. Σκεφτηκα οτι εαν υπηρχε blogging στο τελος του δεκατου εννατου αιωνα η στις αρχες του εικοστου, ο πρωτος blogger θα ηταν αναμφησβητητα ο Γρηγοριος Ξενοπουλος.
Για περισσοτερο απο μισο αιωνα ο Γρηγοριος Ξενοπουλος αρθρογραφουσε στο εβδομαδιαιο περιοδικο “Η Διαπλασις των παιδων” παντα διαλεγοντας θεματα επικαιρα. Η απαντησεις (σχολια) των παιδιων που τις διαβαζαν – γιατι σε παιδια απευθυνοταν – γινοτανε μεσω αλληλογραφιας και αν υπηρχε λογος, καινουργιο θεμα αναπτυσσοταν συντομα σε καποια επομενη εκδοση.
Δε ξερω ποτε σταματησε να εκδιδεται η Διαπλαση των παιδων. Ισως καπου στα μεσα της δεκαετιας του 60.
Η επιστολη που παραθετω στο τελος του ποστ ειναι απο ενα παλιο βιβλιο. “Αθηναικες Επιστολες” του Ξενοπουλου των εκδοσεων Μπιρη που χρησιμοποιουσαμε σα λογοτεχνικο βοηθημα παραλληλα με το αναγνωστικο μας στο δημοτικο. Περιεχει επιλεκτικα επιστολες απο το 1896 εως το 1929. Το κειμενο το αντεγραψα προσπαθωντας να τηρησω την ορθογραφια. Δυστυχως δεν μπορεσα να τηρησω το πολυτονικο και τα λοιπα σημεια στιξεως. Διαλεξα μια επιστολη που αν την εγραφε σημερα ενας blogger, θα ηταν μεσα στην επικαιροτητα. Τελικα στις αναζητησεις, στις αξιες τιποτα δεν αλλαζει. Ο Γρηγορης Ξενοπουλος οπως με αγγιζε τοτε ετσι με αγγιζει και τωρα. Μακαρι ομως να ειχε μεινει ως τα σημερα η ευγενεια της δικης του εποχης.
Πριν παραθεσω λοιπον την επιστολη που γραφτηκε το 1925 θελω να βαλω εδω και ενα μικρο αποσπασμα απο μια αλλη που βρηκα στο διαδικτυο και που δειχνει ποσο μα ποσο η ματαιοτητα και ο καταναλωτισμος ειναι επικαιρα και ακρως ανθρωπινα.
“Νομίζω οτι και τα περιττά πράγματα έχουν την χρησιμότητά των. Προξενούν μεγαλυτέραν χαράν και η χαρά, πιστεύσατέ με, δεν είναι περιττό πράγμα!!! Ε’ιναι ωραία τα περιττά πράγματα. Η ωραιότης δικαιολογεί την ύπαρξή των και η ωράιότης κάθε άλλο παρά περιττή είναι εις την ζωήν μας.”

Σας φιλω γλυκα.

ΤΟ ΚΟΥΡΕΛΟΧΑΡΤΟ
Αθηναι, 5 Σεπτεμβριου 1925

Αγαπητοι μου,
Στεκομουν μπροστα στο παραθυρο, κοιταζοντας μιαν απ’ τις παραξενες δυσεις αυτων των ημερων, που δεν ηταν ουτε θερμες πια ουτε φθινοπωρινες ακομα. Ειχαν μαζι και την χαρουμενη γλυκα των πρωτων. και τα ζωηρα μα μελαγχολικα χρωματα των δευτερων. Ο ουρανος ηταν πολυ καθαρος, πολυ γαλανος, και μολονοτι εκανε αρκετη ζεστη, η ατμοσφαιρα ειχε καποια κινηση στα ψηλα, κι εν’ αερακι, σχεδον δροσερο, εξακολουθητικο, με μικρα μονο διαλειμματα, που μου χαιδευε το μετωπο.
Το θεαμα ηταν βεβαια εξοχο, οπως ειναι παντα, την ωρα του δειλινου, απ’ το παραθυρο μου, -η Αθηναικη αυτη ζωγραφια, με την Ακροπολη στο βαθος, φαντασμαγορικα φωτιζομενη απ’ το καμινι της δυσης-. Μα τοχω συνηθισμενο, και μπορω να πω πως μονο το αερακι εκεινο με κρατουσε ακομα μπροστα στο παραθυρο. Γι’ αυτο κι οταν η δροσια που πηρα μου φανηκε αρκετη, ετοιμαστηκα να μπω για να εξακολουθησω την εργασια μου. Αλλα ισα ισα κεινη τη στιγμη, ενα πραγμα, ενα ασπρο πραγμα που πετουσε στο γαλαζιο αερα, κινησε την προσοχη μου.
Μου φανηκε σαν πουλι, σαν περιστερι. Μα επειδη το πεταγμα του ηταν αλλοιωτικο, παραξενο, προσπαθησα να το ιδω καλυτερα, και να καταλαβω τι πουλι ηταν. Αδυνατο! Τετοιο πουλι με τετοιες φτερουγες – μακρυες και στενες πολυ μου φαινονταν, – με τετοια κινηση αρρυθμη, τρελλη μπορω να πω, δεν ειχα ιδει ποτε μου.. Και ολο ανεβαινε ψηλα, και ολο απομακρυνοταν. Πολυ περιεργο!… Πηρα τοτε ενα ζευγαρι κιαλια, που ταχω παντα προχειρα, απανω σ’ ενα αρμαρακι διπλα στο παραθυρο, και κοιταξα το αγνωριστο ασπρο πουλι που πετουσε στο γαλαζιο αερα. Τοτε το γνωρισα, α , το γνωρισα πολυ καλα. Ποσες φορες δεν ειχα ξαναιδη, – μ’ απο πιο κοντα,- τετοιου ειδους πουλια!… Ηταν ενα κουρελοχαρτο!…
Ποιος ξερει απο που τοχε σηκωσει το δυνατο αερακι εκεινης της ωρας. Ισως απο κεραμιδια, απο ταρατσα, η απο κανενα τζιγκο. Γι αυτο εφτασε στα μεσουρανα. Κι εκει πανω πια μπορουσε να κανει ελευθερα τις βολτες του, ν’ ανεβοκατεβαινει, ν’ απομακρυνεται, να πλησιαζη χωρις ν’ απαντα προσκομμα κανενα. Πρεπει ναταν ομως και χαρτι ψιλο, ελαφρο -κομματι απο τσιγαροχαρτο περιτυλιγματος ισως, -γιατι αλλοιωτικα δε θα μπορουσε να μενει μετεωρο κι οταν αδυνατιζε το αερακι, για να ξαναρχιζει με το δυναμωμα, υστερα τα παιχνιδια του.
Μα τι τρελοπαιχνιδα το αφιλοτιμο! Σας βεβαιω πως ποτε δε μου ελαχε κουρελοχαρτο με τοση… ζωη! Φαινοταν αληθινα ζωντανο πραγμα και σα μεθυσμενο απο μια μεγαλη χαρα. Για εναν καλο χορευτη, οταν τον μεθα ο χορος, συνηθως λεμε: “Δεν χορευει, πετα!” Ε λοιπον γι αυτο το χαρτινο πουλι, θα μπορουσα να πω¨Δεν πετουσε, εχορευε. Και καθως το χτυπουσε κει ψηλα στο γαλαζιο ο ηλιος της δυσης, ποτε χρυσιζε, ποτε κοκκινιζε, κι εμοιαζε ετσι σα μικρη υπερφυσικη, εναερια μπαλλαρινα, ντυμενη στα κατασπρα και φωτιζομενη απο εναν πολυχρωμο προβολεα. Μα ηταν μια δοξα, ενας θριαμβος, μια αποθεωση.
Αφου το γνωρισα μια φορα, αφησα τα κιαλια, για να το βλεπω καλυτερα μες’ στον ωραιο περιγυρο. Και ηρθε στιγμη που ξεχασα κι εγω τι ηταν και γοητευθηκα σα ναβλεπα πραγματικως εν’ αγνωστο ασπρο πουλι, παραδομενο σε μια μεθη χαρας, ευτυχιας, που λες κι ηθελε να τη μεταδωση με τα κινηματα του και σε μενα και σε ολο τον κοσμο. Να το, υψωνεται ακομα κι ερχεται προς το παραυθρο μου- Ελα, ελα καλως το!… Ω μα φευγεις παλι; γιατι; .. Γυρισε. γυρισε!.. Ετσι μπραβο! Και χαμηλωσε λιγακι να φωτιζεσαι και να λαμπεις καλυτερα!… Α ετσι μπραβο!.. Τωρα εισαι θαυμασιο!.. Τι γρηγορα που κουνας τις φτερουγες σου και πως φανταζουν χρυσοκοκκινες οι μακρυες αυτες φτερουγες! Τωρα για μενα εισαι σ’ ολη σου τη δοξα!
Και αξαφνα.. στοπ και μπουμ!
Το αερακι σταματησε αποτομα. Την ιδια στιγμη απομεινε ακινητο εκει ψηλα και το κουρελοχαρτο. Στοπ. Και την ιδια στιγμη, παρασυρομενο μονο απο το βαρος του, επεσε ισια, εσκασε αδοξα πανω σ’ ενα τζιγκο. Μπουμ! – Μα τι αλλο μπορουσε να καμη ενα κουρελοχαρτο, οταν επαψε πια να φυσα το αερακι που το ζωντανευε; Να σκασει κατω σαν ψοφιο. Το κακομοιρο ειχε πεσει και σε μια γωνια του τζιγκου τοσο προφυλαγμενη, τοσο απαγκιο, που κι οταν σε λιγο ξαναφυσηξε, το αερακι δεν το βρηκε για να το ξανασηκωσει. Κι εμεινε κει ωσπου βαρεθηκα εγω και μπηκα. Η ιστορια λοιπον του κουρελοχαρτου τελειωνει εδω. Μονον που εχει κι επιμυθιο.
Θα το μαντευετε βεβαια. Ποσες φορες θα ακουσατε να παρομοιαζουν το σηκωμα μερικων ανθρωπων χωρις αξια, -χωρις αληθινα φτερα, χωρις εσωτερικη δυναμη, – με το πεταγμα ενος κουρελοχαρτου, που ενα ευνοικο αερακι μπορεσε να το ανεβαση για λιγες στιγμες μεσουρανα, μες’ το φως και τη δοξα ενος ηλιοβασιλεματος. Αλλα οπως μολις παψη να φυσα το αερακι, πεφτει το κουρελοχαρτο στον τζιγκο, στο δρομο, στη σκονη, στη λασπη, ετσι πεφτει και ο ψεφτοανεβασμενος ανθρωπος, μολις του λειψη η εξωτερικη δυναμη, η προστασια που τον σηκωσε απ’ τα χαμηλα. Κι οπως μας γελα το κουρελοχαρτο πως ειναι ενα ζωντανο κι ασπρο πουλι, με μερικες δυνατες φτερουγες, ετσι μας γελα οταν βρισκεται στο υψος του κι ο αναξιος ανθρωπος, πως κατι ειναι. Υστερα με το αδοξο πεσιμο του βλεπουμε πως δεν ηταν τιποτα και πως τοσον καιρο μας γελουσε…
Ναι η παρομοιωση αυτη ειναι κοινη και συνηθισμενη. Αλλα οι γαλλοι εχουν μια παροιμια που λεει: ” comparaison n’est pas raison” Η παρομοιωση δηλαδη δεν ειναι πραγματικος λογος και δεν μπορουμε να την παιρνουμε παντα τοις μετρητοις, κατα γραμμα, η να την πιστευουμε σ’ ολη της την εκταση, μ’ ολες της τις συνεπειες και εφαρμογες. Γιατι ετσι κινδυνευουμε να φτασουμε σε υπερβολη και παραλογισμο. Στην περισταση αυτη παραδειγματος χαρη: μπορει να ιδουμε εναν ανθρωπο ν’ανεβαινει απο μια καλοτυχια, απο μια ευνοια, απο μια δυνατη προστασια. Και να συμπεραινουμε : “Να κι αυτος σαν το κουρελοχαρτο. Πετα οσο φυσουν, αμα παψουν θα πεση” Κι ομως ο ανθρωπος μπορει εξαιρετα ναχει την αξια και δικαια να προστατευτηκε και βοηθηθηκε, για ν’ ανεβει.
Ολοι σχεδον στα πρωτα βηματα τους, βοηθουνται, προστατευονται απο καποιον. Δε θα πει ομως και πως ολοι δεν εχουν αξια. Πολλοι εχουν. Αλλα και οταν πεφτουν, επειδη τους ελειψε η αναγκαια ακομη εξωτερικη βοηθεια, παλι δεν μπορουμε να πουμε με βεβαιοτητα πως δεν ειχαν κι εσωτερικη δυναμη. Γιατι πρεπει πρωτα να ιδουμε αν το πεσιμο ηταν τυχαιο, αδικο η προσωρινο. Οπως το ανεβασμα, ετσι μπορει να μας γελασει και το πεσιμο. Χρειαζεται μεγαλη προσοχη και επιφυλαξη σε τετοιες κρισεις. Επειτα μια αλλη παροιμια λεει: Καθε κανονας εχει τις εξαιρεσεις του.

Σας ασπαζομαι
Φαιδων.

Πη Ες. Η αναρτηση ειναι επαναληψη (31/01/08)

Curriculum vitae

Χτες το βραδυ, η μαλλον τα ξημερωματα ειδα ενα συντομο ονειρο.   Ημουν λεει σε ενα καραβι  στο σαλονι. Για μια στιγμη κανω ετσι την κουρτινα στο φινιστρινι, κι αυτο ειχε (λεει) ανοιχτο το τζαμι.  Ενοιωσα την θαλασσινη αυρα στο προσωπο! Ηταν μισοσκοτεινα,,, κοντα στην ωρα της δυσης (λεει).  Σε μερικα λεπτα το καραβι μπηκε σε ενα λιμανι. Ηταν (λεει) η Υδρα η οι Σπετσες.  Ετσι το ενοιωσα.  Μας ειπανε οτι μπορουμε να κατεβουμε λιγο, αλλα οτι εχουμε μονο εικοσι λεπτα. Εγω (λεει) ειχα και την Λουμιξ μαζι μου και προχωρησα σε ενα ξεφωτο απο το οποιο φαινοταν μια πλαζ. Βγαζω το κινητο και προσπαθω να αποθανατισω τους λιγους λουομενους που ειχαν απομεινει εκει το σουρουπο. Θελω να βγαλω φωτογραφια και δεν μπορω (λεει). Ολο κατι συμβαινει,  καποιος περαστικος με σκουνταει, με φωναζουν απο το καραβι, κι εγω σκεφτομαι οτι δε βαριεσαι, ας το χασω το καραβι προκειμενου να δειξω στους φιλους μου αυτη την ωραια θαλασσα με τις μωβ ανταυγειες.  Δε ξαναμπηκα στο καραβι, με ξυπνησε το ξυπνητηρι νωρις και αγαρμπα γιατι επρεπε να φυγω απο το σπιτι εφτα παρα τεταρτο.

Διαβαζω αποψε μια φανταστικη αναρτηση στην  φιλη Γλαυκη (δεξια το λινκ) με τιτλο ” επαγγελμα μπλογκερ ”  και με ενθουσιαζει. Η Γλαυκη παιζει ενα καινουργιο μπλογκοπαιχνιδο.   Μου ερχεται στο νου το πρωϊνο ονειρο.  Υποσυνειδητα, αλλα  με επαγγελματικη συνειδηση θυσιαζω την κρουαζιερα (ας πουμε) στον βωμο της μπλογκοπληροφορησης.  Μ’ αρεσει η τοποθετηση της  Γλαυκης, και θελω να το παω ενα βημα παραπερα.  Της το ειπα, θα το βαλω στην καρτ βιζιτ μου!  Blogger!  Και θα τολμησω να δωσω τιτλους και σε σας!  Και περιληπτικα βιογραφικα. Οχι σε ολους φυσικα,  σε αυτους που εχω λιγο θαρρος, που ξερω οτι οποια σαχλαμαρα και να πω δεν θα με παρεξηγησουν.

 

 

fevis (κατα κοσμον Ευη Φετση)

Senior  Lifestyle  Blogger (ανηκει στο πινκ τημ της εταιρειας):  Στα τρια χρονια που την ξερω, εχει φυγει κι εχει ξαναγυρισει 329754207 φορες.  Μαγειρευει, γραφει, θυμωνει, ερωτευεται, στεναχωριεται,  χαιρεται,  εχει γραψει μερικα κομματια εκπληκτικα.  Στο μπλογκ της οι γυναικες βρισκουν μια γωνια για τον πρωϊνο καφε τους.  Εχει ειδικοτητα στο να ανεβαζει το ηθικο σε δυσθεωρητα υψη. Κατα κοσμον το πιο γλυκο χαμογελο, το πιο γενναιοδωρο πλασμα,  δεν υπαρχει περιπτωση να την γνωρισεις και να μην την λατρεψεις.

Penelope  (κατα κοσμον Ντια Μεξη Τζοουνς)

Senior foreign correspondent and free lance blogger:   Εχει παρει τοσες μεταθεσεις οσες καμια αλλη μπλογκερινα.  Εκλεισε το παλιο της μπλογκ στον Blogger  και ανοιξε καινουργια ιστοσελιδα στην WordPress, αλλα απο τοτε δεν επαψε να γρινιαζει, 😛 .  Σημερα καλυπτει  την επικαιροτητα στα Ηνωμενα Αραβικα Εμιρατα και ενιοτε στην Αλβιονα που θεωρει δευτερη πατριδα της.  Κατα κοσμον συγγραφευς του ξεκαρδιστικου βιβλιου ” ο Τζωνυ κι εγω ” , κομψη και απλη, παντα την αγαπουσα ιντερνετικα, αλλα απο το καλοκαιρι και μετα που κατορθωσαμε να τα πουμε απο κοντα,  της δινω και συστατικη επιστολη!!

Katrin (ακα Ντολιτσα) κατα κοσμον Κατερινα Κανελλοπουλου.

Junior tall  and beautiful blogger.  (Καλα σημερα δημιουργω λεημπορ κατεγκοριζ). Αυτοδημιουργητη μπλογκερ, ισως η πιο ευγενικη και υπομονετικη μπλογκερ.  Οταν ηταν εκκολαπτομενη μπλογκερ μου εχε στειλει βιογραφικο (δε κανω πλακα, ηταν ενα ευγενεστατο μεηλ που μου εγραφε για κεινη).  Τωρα πια τζουνιορ ξετζουνιορ βαζει κολπα στο μπλογκ της που εγω δε τα ξερω. Κατα κοσμον με την medical Κατερινα μας συνδεει η αγαπη μας για βελγικες μπυρες που τις τσακιζουμε οταν βρισκομαστε στην Αθηνα.  Η Κατριν εχει ακουμπησει το αγερωχο κεφαλακι της στον ωμο μου πολλες φορες, κι αυτο ειναι συνγκλονιστικο οταν δημιουργειται απο μια ιντερνετικη φιλια.

Justinaki (ακα Καναδεζα) κατα κοσμον Ιουστινη Φραγκουλη Αργυρη.

Senior Promo Blogger:  Γραφει, μπλογκαρει και δημοσιογραφει  στην μαγικη Μοντρεαλη.  Το μπλογκακι της προβαλλει την δουλεια της, την δουλεια πολλων συναδελφων της και ποτε ποτε περιγραφει τοπους που επισκεπτεται.  Η συνεργασια με το δεσποιναριον ξεκινησε απο το περιοδικο Βογκ που ανεφερα το παλαι ποτε, και το ειδε η πονηρα φασιονιστα Καναδεζα και τσιμπησε.  Κατα κοσμον επιτυχημενη συγγραφευς πολλων βιβλιων, δημοσιογραφος, και ανθρωπος που οταν δενεται μαζι σου, τιμα την φιλια οσο λιγοι ανθρωποι.   Το τζουστινακι φιλοξενησε το δεσποιναριον σε ραδιοφωνικη εκπομπη του Καναδα και το  δεσποιναριον φιλοξενησε το Τζουστινακι σε φιν φον γευμα στο Μερυλαντ.

gg (πρωην μελισσουλα) κατα κοσμον Γ. Γ.

Junior Lifestyle Blogger Correspondent in central Europe:  Νεαρα μπλογκερ με προοπτικες να εξελιχθει σε Τσιφ Μπλογκερ συντομα.  Καλυπτει θεματα φιν φον στην Ελβετικη Ριβιερα και ενιοτε στο Λονδινο το οποιο τελευταια το εχει κανει Ομονοια- Πατησια.  Εχει ειδικοτητα στους καφεδες τους οποιους πινει  παντου και αβερτα κι απορω πως δεν της εχουν πεταχτει ακομα εξω τα ομορφα πρασινα ματια.  Κατα κοσμον ησυχο πλασμα που μας το εκλεψε πολυεθνικη εταιτρεια, που δε λεει πολλα αλλα οταν πει κατι εχει καποιο βαρος. Και ειναι τελεσιδικο!  Ανερχομενη μπλογκερ και καλο παιδι!  Συναντηθηκαμε σε πολλα μερη, συμφαγαμε, ηπιαμε καφε και ανταλλαξαμε Χριστουγεννιατικα δωρα περσυ στην οικια δεσποιναριου στο Μερυλαντ.

 

So Far

Chief  correspondent blogger στις στεππες και στην ανατολικη Ασια.  Με διατριβη στο Καμα Σουτρα την οποια εχω μελετησει επισταμενως και αποτελει για μενα βιβλο.  Εχει εμβαθυνει σε θεματα της συγχρονης Ελληνικης πολιτικης και τους τα ψελνει με μοναδικο τροπο.  Κατα κοσμον Σο Φαρακι ελεκτρικαλ εντζινηαρ που συχναζει σε  βαθεια κι επικινδυνα λαγουμια, και μεχρι να ξαναβγει στην επιφανεια, μας παει η καρδια στην κουλουρη!

Gebriel Haritos: SME (Subject Matter Expert) blogger reporting from the beautiful island of Rhodes and sometimes from the middle East or Tyrnavos 😛 .  Κατα κοσμον Γκαμπυ το αγαπημενο μου μπολογκοφιλαρακι δικηγορος (αμα λαχει) και ανησυχο πνευμα.  Ασχολειται με τα παντα.  Γραφει και στο ινσαϊντερ.τζηαρ, και ομολογω οτι συχνα διαφωνουμε, αλλα παντα μετα απο ωρες τα βρισκουμε.  Εχει θεαθει να κανει παρεα με σαλιγκαρια.

Panathineos SME arts, opera,  gastronomy,  philosophy and lately heavy and un-lifted songs blogger often reporting from the Balkan countries.   Κατα κοσμον αγαπητωτατος η αλλως δασκαλος,  ιδρυτης ατελιε του οποιου το δεσποιναριον αποτελει  μελος.  Μυστηριος  τυπας, που λεει μετα εμενα Ουφο! Μ’ αρεσει να τον πειραζω αλλα κατα βαθος τον αγαπω και τον θαυμαζω.

Radio Marconi: Principal Attica Photographer and kouklos.  Δηλαδη να ανοιξει η γη να με καταπιει που ξεχασα τον Μαρκονη μου!  Κατα κοσμον Θυμιος κυκλοφορει με γραβατα, ΠΑΝΤΟΥ!  Κια παντα χρησιμοποιει την δικαιολογια.. μα πηγα μετα το γραφειο. Και δεν μπορουσε να κανει ετσι να τη βγαλει. Τες πα, διατηρει σκοτεινο δωματιο στο οποιο αποφευγω να μπω γιατι σκιαζομαι.

 

Marizz: Junior  fin fon blogger επισης της ροζ σχολης.

Valisia: Retired blogger αλλα κακως γιατι αφησε συντριμια πισω της.  Αυτο τον καιρο ασχολειται με φεησμπουκ στατουσες.  Επισης προσωπικη Σανελ αντβαϊζορ  και αρωματιστρια, του Δεσποιναριου, οταν περνα απο το Ελ Βελ.

Και μερικοι που γνωριζω λιγωτερο αλλα δε θελω να παραλειψω!

Donnabella: Free Lance London Medical Correspondent blogger in love.

Dora Tsirka:  Senior literary  blogger κατα κοσμον Δωρα Κασκαλη και αξιολογη συγγραφευς.

Food Advisor (ακα Ποπακι) : Senior Food blogger.  Με ευρηματικοτητα και μερακι στις συνταγες της και βαθεια γνωση σε θεματα γαστρονομιας.

Lily: ( ακα Λιλακο) Senior sweetheart and computer issues expert blogger.

Lonely (ακα Λονλινακι) : Junior  εξω απο τα δοντια blogger and jewel craftswoman.

Natalia: Chief literary blogger

e-diva SME in all internet subjects  blogger.  Καλυπτει απειρα θεματα με συνεπεια και λεπτομερεια,  κανει βιδεα, εχει γατα, και εχει ιδρυσει τον ομιλο ” αι διβαι του ουεμπ ”  στον οποιο γραφτηκα (ως διβα κι εγω) πριν μερικα φεγγαρια.  Κατα κοσμον Ειρηνη Βουτσκογλου  και ακουραστη.

Penny:  Newcomer extra junior blogger. Κατα κοσμον Πεννυ  συναδελφος και γλυκητατη.  Μας συνδεει μια μικρη ακομα αλλα σημαντικη σχεση φιλιας.

ΓΙΑΝΝΑ: Senior lifestyle blogger. Κατα κοσμον ΓΙΑΝΝΑ εαρρ τραφικ κοντρολλερ και δημοτικη συμβουλος.  Δεν την γνωριζω καλα, αλλα θα ηθελα.

Γιωργος Βαρβακης:  Chief cook blogger

glayki:  top model blogger

Αντι σχολιου, αν επιθυμειτε αφηνετε προτασεις για τι αλλο μπορω να στριμωξω στην καρτ βιζιτ!

Σας φιλω γλυκα!

 

 

fall flowers and friends (updated)

Στον κοσμο που φτανει στα ματια μου μεσα απο την οθονη του λαπτοπ,  εχω δει κι εχω μαθει τοσα πραγματα τα τελευταια τεσσερα χρονια.  Για εναν ανθρωπο σαν κι εμενα που βρισκομαι τοσο μακρυα, η οθονη αυτη ειναι το παραθυρο μου στην Ελλαδα.  Εγινε ομως το μπλογκινγκ αφορμη να γνωρισω και να ερθω κοντα με κοσμο που καποτε θαυμαζα και που ποτε δεν φανταζομουν οτι θα ειχαμε κατι κοινο να πουμε.  Και οχι μονο αυτο!  Με εφερε πιο κοντα σε ανθρωπους που ηδη γνωριζα,  με εμαθε να βλεπω πιο περα απο την οθονη και να ψυχολογω.  Να ακουω, να ανταποκρινομαι, να αφουγγραζομαι, να χρησιμοποιω την φαντασια μαζι με την κριση, ακομα και να ανεχομαι.

Φανταζομαι οτι το μπλογκ ειναι ο κηπος μου, ανοιχτος για ολους. Καποιοι ερχονται, φερνουν λουλουδια, ενα χαμογελο. Καποιοι κοιτουν εξω απο τα καγκελλα.  Καποτε η φαντασια γινεται πραγματικοτητα και μερικοι φιλοι παιρνουν μορφη, σαρκα και οστα.  Η πραγματικοτητα δεν διαφερει πολυ απο την φαντασια.   Μονο μια φορα απογοητευτηκα και για να πω την αληθεια μου, ημουν και προϊδεασμενη.  Μετα απο τεσσερα χρονια ακομα δεν εχω απαντησει με βεβαιοτητα αν το μπλογκινγκ με πηγε η το πηγα.  Αν ξαναρχιζα απο την αρχη, θα εκανα κατι διαφορετικο; Ναι σιγουρα αν γνωριζα οσα γνωριζω τωρα.   Και παρ’ολο που υπηρξαν πραγματα που με ενοχλησαν η με πικραναν,  το μπλογκινγκ συνδιαζει πια για μενα τη χαρα της δημιουργιας αλλα και της προσμονης,  να ερθει ο φιλος και η φιλη και να πει κατι.

Θα πω κατι που ισως ακουστει υπερφιαλο, αλλα πιστευω οτι εχω μαθει να ψυχολογω συμπεριφορες.   Τις αναλυω, τις ερμηνευω και ετσι τουλαχιστο δινω μια απαντηση που να με ικανοποιει.  Κι ετσι προκαταβαλλομαι.  Ειναι υποκρισια μου ειπε ο φιλος μου ο Ζερβουλακος, το να μην εισαι προκατειλημμενος.  Κι απο τοτε δεν αισθανομαι τυψεις.  Στα τεσσερα χρονια χανω σιγα σιγα την υπερβολικη μου ευαισθησια.

Εκεινο που δε χανω, ειναι πεντε δεκα καλους και αγαπημενους φιλους,  και την ελπιδα οτι παντα υπαρχει κατι καινουργιο και ομορφο που περιμενει απο βερτσουαλ να γινει ρηαλ! Την αγαπη μου στους φιλους που μου κρατησαν παρεα εστω και για λιγο το Σαββατοκυριακο.

Στη συνεχεια φερνω μερικες φωτογραφιες που εβγαλα το Σαββατο σε ενα φιν φον φυτωριο που επισκεπτομαι δυο φορες το χρονο.  Η επομενη θα ειναι τελος Απριλη.

Τα φυτωρια Bahnke’s ειναι ισως η μεγαλυτερη επιχειρηση στο ειδος της, και περιλαμβανει εκτος απο παντος ειδους φυτα σε διαφορα μεγεθη, εσωτερικου και εξωτερικου χωρου, δενδρα, βολβους, οτι μπορει να βαλει το μυαλο του ανθρωπου σε σχεση με την κηπουρικη. Εργαλεια, γλαστρες, φυτοφαρμακα, γαλοτσες και ειδη διακοσμησης κηπων. Τα φυτωρια Bahnke’s βρισκονται στην περιοχη Beltsville στο Maryland και το δεσποιναριον τα επισκεφτηκε το Σαββατο για να προμηθευτει μερικα γλαστρακια και να στολισει το σπιτι φθινοπωρινα. Οι εγκαταστασεις που περιλαμβανουν πολλες σερρες, εσωτερικους και εξωτερικους χωρους ειναι τεραστιες και μπορεις ανετα να τριγυρνας δυο ωρες για να τα δεις ολα. Ειναι υπεροχο να τριγυρνας αναμεσα στα λουλουδια και στους φθινοπωρινους στολισμους. Καθε εποχη τα φυτωρια αλλαζουν μορφη και χρωματα, και μπορει η ανοιξη να υπερτερει των αλλων εποχων, αλλα και ο Οκτωβρης με τα ζεστα του χρωματα και τα χιλιαδες χρυσανθεμα ειναι αναμφισβητητα

ο πιο αγαπημενος μου συνδιασμος χρωματων

Το καροτσι του δεσποιναριου αρχιζει να γεμιζει.  Μια κοκκινη πιπεριτσα και μια αρμπαρορριζα για το αρωμα. Τα υπολοιπα θα τα δειτε στην αυριανη αναρτηση που θα εχει τιτλο:  Στολιζουμε το σπιτι με λουλουδια εποχης και παμε και μεχρι το Σακς αμα λαχει. Αυτα για σασπενς! Σας φιλω γλυκα!

 

Update:  Θα ηθελα να πω οτι το πρωτο μερος της αναρτησης δεν περιεχει καθολου μα καθολου θλιψη, απογοητευση, αντιθετα μια χαρα και ικανοποιηση για αυτα που εχω κρατησει και μαλιστα τεραστια.  Πολλες φορες για να φτασεις στα καλα αναφερεις και τα στραβα, ετσι για να αναδειχθουν καλυτερα.  Ομως ειναι μια εκρηξη χαρας για οτι αγαπησιαρικο μου εφερε η ιστορια blog.  Το τυχαρπαστο αναλωνεται γενικα στην μπλογκοσφαιρα, η  αγαπη  και η συμπαθεια επικεντρωνεται, φαινεται, καιεκφραζεται με μια λεξη σε σχολιο, ειτε με αλλους τροπους.  Την απολαμβανω σε ολες τις τις μορφες πιστεψτε με. 😀  😀

the blogΟscars

Ε! ενταξει βρε μπλογκερ μου, δεν ειναι ακριβως ΤΑ Oscars, αλλα αν το σκεφτεις αναλογικα, για μας εχουν μεγαλη αξια.  Γιατι εστω κι αν ενας αναγνωστης η αναγνωστρια   βρηκε κατι ωραιο στο δικο σου μπλογκ, και σου χαρισε ενα βραβειο, ειναι σημαντικο.  Αυτο λοιπον  που βλεπετε, μου το χαρισε πριν λιγες μερες η blogger  Taste Advisor η αγαπημενη Ποπη.  Ειναι ενα εντελως “πορτουγκεζικο” βραβειο που λεει οτι αυτο το μπλογκ εχει φαντασια!  (Γιες και γιουπι).  Οταν αυτος ο χαρακτηρισμος ερχεται απο την Ποπη που εχει η ιδια φαντασια, και πολλες γνωσεις στο αντικειμενο με το οποιο ασχολειται στο μπλογκ της, για μενα εχει ιδιεταιρη αξια.

Στο δεσποιναρεϊκο η γευση του πρωϊνου εδω και μερικες εβδομαδες ειναι αυτη των εξαιρετικων μηλομαφινακίων μια συνταγη που δημιουργησε η Ποπη. Και οπως ολοι ξερουμε για να δημιουργησεις χρειαζεται φαντασια. Για του λογου το αληθες παραθετω αδειασειστα “δοκουμεντα”.

Αν μπορουσα θα της εδινα το βραβειο για την δημιουργηκοτητα της, αλλα το βραβειο δεν ειναι μπαλλακι του πινγκ πονγκ.  Ειναι σκυταλη, και πρεπει να την παραδωσω σε μερικα μπλογκς που θεωρω οτι εχουν φαντασια. Τωρα, τελευταια δεν επισκεπτομαι πολλα μπλογκς παρ’ ολο που υπαρχουν παρα πολλα εκει στην ατελειωτη μπλογκοσφαιρα, και δε θελω να δωσω βραβεια σε ανθρωπους που δε γνωριζω.  Θα τα δωσω σε δικους μου ανθρωπους!

Διαλεγω την Marizz γιατι καθε θεμα που θα παρουσιασει ειναι αισθητικα ομορφο και με συνοχη.

Διαλεγω και την So Far γιατι το γραψιμο της,ξεπερνα σε υφος πολλους συγγραφεις.

Αυτα με τα κοριτσια!

Να τιμησω και τα παλληκαρια!

Διαλεγω τον Παναθηναιο γιατι καθε του αναρτηση σταθερα εδω και χρονια ειναι ενα κομματι πολιτισμου.

Και λαστ μπατ νοτ ληστ διαλεγω τον Γαβριηλ γιατι η φαντασια του καλπαζει, γιατι φιαχνει ωραια βιντεακια, γιατι γραφει και σε γνωστο πορταλ και δεν εχουν παρει τα μυαλα του αερα, γιατι αγαπα τον τοπο του και τον προβαλλει και γιατι θελω να παρει βραβειο και να χαρει!

Μου αρεσουν πολλα μπλογκς, ενημερωτικα, ημερολογιακα, μαγειρικα, ταξιδιωτικα, ομως εδω τιμουμε την φαντασια.

Μετα την σεμνη τελετη της απονομης βραβειων, θα ακολουθησει δεξιωση προς τιμην των βραυευμενων μπλογκερς.  Περιπεραστε να παρετε κατιτις!

Σας φιλω γλυκα.

σε ειδα στη Νεα Υορκη..

Πειραγμενη φωτωγραφια παρεας στην Times Square

Λιγο μπουρου μπουρου….

Γραφω την ωρα  που μια απολυτα  καλοκαιρινη  Κυριακη πλησιαζει στο τελος της.  Εδω και μερικες μερες εχουμε μεση θερμοκρασια τριαντα βαθμους στην “πρωτευουσα”,  και γαλανους ουρανους με ομορφες λιακαδες.  Μερες που δεν μπορεις να μαζευτεις μεσα. Και δε μαζευτηκα.

Μας υποσχονται τελειες μερες και αυριο και για ολη την εβδομαδα.  Τι να τις κανω ομως που αυριο παλι εφτα η ωρα πρεπει να ειμαι στο γραφειο σε στατους “τα κεφαλια μεσα” .    Παρ’ ολο που βαζω δεκαωρα καθε μερα τον τελευταιο καιρο στο γραφειο, δε με πειραζει.  Το γκρουπ μου μεγαλωνει και αυριο περιμενω μια καινουργια συνεργατιδα που προσελαβα.  Σας ειχα πει παλιοτερα για την Σαρα. Αυριο ερχεται η Μέλανι.  Στο ιντερβιου μου φανηκε συμπαθεστατη (εκτος της καταρτισης και της πειρας της).   Περιμενοντας την Μελανι λοιπον!

Σε ειδα στο Σοχο να κυκλοφορεις με μαγιω!

σε ειδα να κρυβεσαι πισω απο μια γουστοζικη ομπρελλα…

σε ειδα σε μια βιτρινα να στολιζεις καπκεϊκς…

σε ειδα στο καροτσακι σου με το μωρο σου, κι εκανες και πιπιλα!

σε ειδα στην πρωινη εκπομπη της FOX TV (τρομαρα σου)

σε ειδα στο Central Park Αλικη, να φορας το λευκο σου γαντι..

σε ειδα στην Μαντισον να κουβαλας ολη σου την ιστορια..

σε ειδα να ξαποσταινεις κι εσυ και το ποδηλατο σου…

σε ειδα να φωτογραφιζεις σαν τουριστας.  ΑΠΟ ΔΩ ΛΕΜΕΕΕΕ!!!!

το Ψωνιο

Η Κατερινα Καραγιαννη-Ιατροπουλου ειναι ενα γλυκητατο πλασμα. Δεν την γνωριζα πριν μερικους μηνες. Καποτε η αγαπημενη Καναδεζα Ιουστινη Φραγκουλη εκανε μια αναρτηση με θεμα “η νεραϊδενια ζωγραφος” αναφερομενη στην Κατερινα.  Θυμαμαι οτι ειχα διαβασει την αναρτηση και ειχα σχολιασει. Πριν μερικους μηνες παιρνω ενα μυνημα στο φεησμπουκ με μια αιτηση φιλιας απο την Κατερινα Ιατροπουλου. Η Κατερινα μου γραφει οτι ειναι φιλη με την Ιουστινη και οτι με “ανακαλυψε” μεσα απο το μπλογκ της.  Αυτο μου φανηκε απιστευτα  κολακευτικο ομολογω.

Κατα τη διαρκεια της τελευταιας μου επισκεψης στην Αθηνα, η Κατερινα ζητα να βρεθουμε και να τα πουμε απο κοντα. Τα καταφερνουμε.  Σε ενα ωραιο ραντεβου για καφε που κανονιστηκε μια μερα πριν την αναχωρηση μου,  με μερικες φιλες,   φτανει και η Κατερινα.   Περνωντας τα παραλειπομενα αυτης της συναντησης σαν προσωπικα, μενω στην γνωριμια με την Κατερινα.  Μου χαριζει ενα βιβλιο που εγραψε αρκετα χρονια πριν.

Η αναρτηση αυτη δεν αποτελει κριτικη. Πρωτον γιατι οι κριτικες των βιβλιων γινονται απο λογοτεχνες και δευτερον γιατι ειθισται να γινονται κοντα στο χρονο της εκδοσης.  Το βιβλιο της Κατερινας εκδοθηκε το 1994.  Επομενως εδω κανω μια απλη αναφορα, για να τιμησω οχι μονο την καλη της διαθεση να γνωριστουμε αλλα και την ευγενεια της να μου χαρισει το δημιουργημα της κανοντας μου μαλιστα μια πολυ συγκινητικη αφιερωση.

“Το Ψωνιο”  ειναι ο τιτλος του,  και περιγραφει την εμμονη ενος νεαρου δημοσιογραφου  να εισχωρησει και να κατοχυρωθει στον κοσμο των συγγραφεων.   Μεσα  απο την αφηγηση διαγραφονται χαρακτηρες και συμπεριφορες ανθρωπων και κοινωνιων.  Εντυπωσιαζομαι με τον τροπο που προσεγγιζει την ιστορια.  Η εμπνευση του ηρωα ξεκινα απο μια συγχρονη του ποιητρια που δεν γνωρισε ποτε.  Στην εξιστοριση των γεγονοτων λοιπον η πενα λειτουργει σαν σκυταλη.  Περνα διαδοχικα απο την περιγραφικη αφηγηση,  στην ποιηση που ξεπηδα μεσα απο επιστολες της δημιουργου της σε προσφιλες της προσωπο,  σε ανατροπες και παρεμβασεις της ιδιας της συγγραφεως που απευθυνεται αμεσα στον αναγνωστη.   Μαζι της παρακολουθουμε  τα γεγονοτα απο τρεις διαφορετικες  οπτικες γωνιες.

Ρωτω την Κατερινα αν εχει γραψει αλλο βιβλιο και μου λεει με την απαραμιλλη γλυκα της:  “Με τα χρόνια, τα μάτια μου γίνονται όλο και πιο απαιτητικά όχι μόνο απο τη θέση της ανάγνωσης αλλά και απο τη θέση της γραφής.  Επειτα η ζωγραφική είναι για μένα αμεσότερος τρόπος έκφρασης”

Αλλη μια φορα χαμογελω στην οθονη του ροζ μου λαπτοπ και σκεφτομαι ποσες χαρες μου εχει χαρισει!

Σας φιλω γλυκα.

Tilghman Island – Jeff’s creations (part III)

Yesterday I presented pictures from the Chesapeake Wood Duck Inn. Today I will talk to you about a delightful dinning experience.

Jeff cooks every morning a delicious breakfast, and every Saturday night a special dinner.  He advertises the menu on his blog which I added to my “culinary corner” links.

House Baked Baguette with Honey and Thyme

Jeff cooks, Kim helps and serves, paying attention to every detail. It is a pleasure talking to Jeff about food not only because he knows so much, but also because he loves what he does, and to love what you do is the first ingredient for success.

His effort was recognized by the Washington Post food critic Elissa Leibowitz Poma, who devoted the following article in the Style Section of the paper a few years ago.

Today I will present to you my pictures from Jeff’s breakfasts and Saturday Night dinner. You may also see them on their web page and maybe they look better there, but I was definitely too excited to experience and photograph those culinary delights.

Chesapeake Bay Rockfish

Furthermore, I met interesting people, and guess what Jeff suggested to me! To plan a Greek dinner in his Inn sometime in the future! Now that is an honor! I hope to do it some day. In the mean time take a look at my pictures.

1. Turkey sausage/ 2. Jeff’s fresh baked muffins/ 3. Banana bread to be used in a french toast dish

4. Fruit salad/ 5.  French toast with peaches and cream and the sausage/ 6. House Baked Baguette with Honey and Thyme

7. Chilled vietnamese spring rolls with peanut sauce. /8. Mixed green salad with herbs./9.Chesapeake Bay Rockfish.

10. Herbed tea./ 11. Lemon tart. / 12. Surprise breakfast in puff pastry, before baking./

13.  Fruit salad./14. Chocolate muffins./ 15.  The baked packet is full of tasty surprises, omelet, prosciutto, sun dried tomatoes and cilantro.

I also want to share with you a Wood duck Inn video where you can see Jeff and Kimberly in action.

Wood Duck Inn French Lemon Tart

Σας φιλω γλυκα!