a city that was

Πριν δυο χρόνια όταν επέστρεψα απο το ταξίδι μου στην Αργεντινή, είχα γράψει ένα αρκετά στεναχωρο κείμενο,  επηρρεασμενη απο την εικόνα του Buenos Aires που έφερε έντονα τα σημάδια της παρακμής και της εγκατάλειψης. Η στεναχώρη γεύση του κειμένου, ήταν αποτέλεσμα μιας σειράς συνειρμων που έβλεπαν την Αθήνα (την ιδιαίτερη και μοναδική πατρίδα μου) να πιάνει πάτο, και να μη βρίσκει τη δύναμη να αναγεννηθεί απο τις στάχτες της. Έβλεπα μια πόλη που προφανως ηκμασε πολιτιστικά και οικονομικά, εντελώς εγκαταλελειμενη. Κτίρια πανέμορφα , καταμαυρισμενα απο το καυσαεριο και μάρμαρα σπασμένα. Έβλεπα οικογένειες στα χαρτοκουτα να έχουν στήσει γειτονιές στις στοές. Και ο κόσμος ξεπουλαγε το βιος του στον τουρίστα, και τα βραδιά μαζευοταν γυρω απο τους κάδους απορριμμάτων, η εστηνε καρτερι στα σκοτεινά στον ανυποψιαστο τουριστα.
Τότε, δε θα το ξεχάσω ποτε, είχε γραφτεί ένα σχόλιο που απέδιδε την απογοήτευση μου στο γεγονός οτι δε βρήκα φιν φον γειτονιές και αγορές στην πόλη. Δεν απάντησα κατάλληλα τότε, απλά άφησα την ανοησία να εξατμιστει στο διαδυκτιο. Τις βρήκα και τις φιν φον γειτονιές και ήταν όμορφες αλλα κι αυτές ήταν μουδιασμενες. Για μένα το Buenos Aires ειχε πιασει πάτο, και έψαχνε απεγνωσμένα για δεκανικια.

Μεταφερομαι στο πάλαι ποτε καμάρι του κόσμου, την Αθήνα (την  Ιδιαίτερη και μοναδική μου πατρίδα)
Πανε αρκετά χρόνια που καποιο καλοκαίρι, σε κάποιες διακοπές μου, πήρα το τρολλευ απο τη γειτονιά μου να κατέβω Σύνταγμα. Ήταν μια μέρα που το νέφος έπνιγε τα πάντα. Στη θέα του καμμενου Πρυτανειου στο Πολυτεχνείο, με τις λαμαρίνες στην οροφή άρχισαν να τρέχουν τα ματια μου δακρυα θυμου. Πω πω μας έπνιξε το νέφος σήμερα μουρμουρισα. Αυτές οι αίθουσες ήταν παλια ο χώρος που κυκλοφορούσα. Έβλεπα το σπίτι μου γκρεμισμενο. Και απο μέσα μου είπα, σιωπηλα και μουδιασμενα, πιάσαμε πάτο.
Όταν το Δεκέμβρη του 2008 κάηκε το κέντρο της Αθήνας, κοντεύουν να περάσουν τρία ολόκληρα χρόνια, θυμάμαι την μαυρίλα και την απογοήτευση όλων. Και τότε λέγαμε ολοι: Πιάσαμε πάτο. Που όμως ήταν πιο χαμηλά απο τον πρώτο πάτο. Κι όταν κάηκε η τράπεζα στη Σταδίου, και όταν σκοτώθηκε ένας ανυποψίαστος άνθρωπος στην 3η Σεπτεμβριου, κι όταν το μενος του ενός έλληνα ενάντια στον άλλο ρημαζαν δρόμους, πεζοδρόμια και κτίρια, η Αθήνα ( η ιδιαίτερη και μοναδική μου πατρίδα) ρήμαζε και το ανθρώπινο δυναμικό της έπιανε πάτο.
Φερνω στο νου μια βόλτα τα Χριστουγενα με το αγαπημένο Γαβριλακι στην οδό Ερμού σουρουπο. Ήταν σα να πηγαίναμε σε μνημόσυνο. Ένα ρημαδιο κι απέναντι η κατακαημενη Βουλή των Ελλήνων.  Να αναρωτιεσαι, τι δουλεια εχουν αυτα τα κτιρια μεσα στην κακομοιρια.
Τώρα εύλογα θα μου πεις, εδω ο κόσμος καίγεται, το αύριο ειναι αβέβαιο, κι εσυ έχεις κολλήσει στην Αθήνα ( την ιδιαίτερη και μοναδική σου πατρίδα; )
Ακριβώς! Ο χώρος που μας περιβάλλει, ο τόπος που ζούμε ειναι τόσο σημαντικός, όσο ο αέρας που αναπνέουμε. Η πόλη με τους κατοικους της λειτουργεί δυναμικά. Η πόλη καταστρέφεται, οι άνθρωποι μαραζωνουν, καίγονται τα μνημεία της, οι άνθρωποι φτωχαινουν. Η πόλη γιορτάζει, οι άνθρωποι χαίρονται. Ο Λυσσανδρος Καυτατζογλου, στολίσε την πόλη με ένα μνημείο, σχολειο, κόσμημα. Εσυ που πετάς βόμβες, υπό την προστασία των αρχοντοχωριατων κρατουντων, έμαθες ποτε σου τιποτα; Ξέρεις τι κανείς; Υπηρξες ποτε σου ελεύθερο πνεύμα, η σε καπελλωσαν στα γενοφασκια σου οι σωτήρες του Έθνους και οι αγωνιστές του λαού;
Ειναι γεγονός οτι η δημογραφια της πόλης έχει αλλάξει. Προχθές μιλούσα στο τηλέφωνο με μια αγαπημένη φιλη δημοσιογράφο. Στο κέντρο που μένω μου λέει, ειναι σαν να είσαι σε ξένη χώρα. Πιστεύω όμως οτι το πρόβλημα της Αθήνας άρχισε την εποχη της αστυφιλιας. Ξένος σε ξένη πόλη, πως το λέει το τραγούδι, επαρχιωτης στην Ομόνοια. Εδω παρακαλώ, μη μου την πεσετε οι αξιολατρευτοι κάτοικοι της επαρχίας. Η εσωτερική μετανάστευση του 60 αλλαξε το πρόσωπο της Αθήνας και μαραζωσε το αποκεντρο. Τα διακωμωδησαν άλλοι πριν απο μένα. Εγω απλά έβλεπα την πόλη μου απο κούκλα να γινεται τέρας. Ήρθε και η Χούντα και απαγόρευσε την ελεύθερη δημιουργία, την ελεύθερη διαδραση πόλης και αστου, και εγινε η Αθήνα ( η ιδιαίτερη και μοναδική μου πατριδα) θέατρο σκιών.
Στα χρόνια που ακολούθησαν η εικονα της πόλης δεν έπαιρνε πια λίφτινγκ. Και ούτε κανείς ασχολήθηκε σοβαρα μαζι της. Σοβαρα, όχι σα δήμαρχος μάνατζερ, αλλα σαν γνωστής αστικών μοντέλων και μεθόδων ανάπτυξης. Ας μην είμαι πολυ αυστηρή. Άνθρωποι τέτοιοι υπήρχαν. Τους έφαγε η μαρμανγκα.
Την ίδια εποχη, έφυγαν οι κάτοικοι απο το κέντρο και σκορπιστηκαν στα προαστεια προς όλες τις κατευθύνσεις. Οι περισσότεροι συγγενείς μου έτσι έκαναν. Κι έμεινε το κέντρο αλάνα με τον Παρθενώνα να τα βλεπει αυτα και να κλαίει.

Όμως δυστυχώς σήμερα η Αθήνα ειναι αυτη που ειναι.  Σαν πολη ολο και πιανει καινουργιο πατο.  Γιατι η σχεση της με τους κατοικους της ειναι προβληματικη.  Γιατι οι ανθρωποι που θα επρεπε να ασχοληθουν μαζι της χεστηκαν (παρντον μαϊ Φρεντς που λενε εδω στο Αμερικα).  Φτανω σε σημειο να πιστευω οτι η μονη σωτηρια της ειναι η ιδιωτικη πρωτοβουλια.

Στη διαρκεια των πεντε χρονων που γραφω εδω,  πολλες ηταν οι αναρτησεις οι αφιερωμενες στην Αθηνα. Την ιδιαιτερη και μοναδικη μου πατριδα. Η σημερινη ηταν η πιο δυσκολη.  Γιατι οσο περνα ο καιρος το ιδιο σφιξιμο στην καρδια, τι Μπουενος Αϊρες, τι Αθηνα.  Η μηπως ειμαστε πιο κατω;

Σας φιλω γλυκα.