αποκριες – ρετρο – γριππη

Την Χρυσουλα Στεφανακη την ανακαλυπτω στο μπλογκ του Γαβριηλ τις μερες του Βαλεντινου. Με εντυπωσιαζει η φωνη της και ακουω οσα τραγουδια ειναι διαθεσιμα στο γιουτιουμπ. Σημειωνω τη δουλεια της και κανω παραγγελια στον ταξιδιωτη μου να μου φερει τα CD. Τα τραγουδια παλια αλλα με μια απιστευτη φρεσκαδα. Διαλεγω δυο για τις αποκριες: Το πρωτο σε στιχους Αλεκου Σακελλαριου και Χρηστου Γιαννακοπουλου και μουσικη Μιχαλη Σουγιουλ Και Κωστα Γιαννιδη.  Το δευτερο σε μουσικη  Κωστα Γιαννιδη και στιχους Βασιλη Σπυροπουλου και Πανου Παπαδουκα.

Οι αποκριες παντα παραπεμπουν σε τραγουδια παλια, στην εποχη της ανθησης των επιθεωρησεων με τους Απαχηδες των Αθηνων και τις μουσικες του Νικου Χατζηαποστολου και του Θεοφραστου Σακκελαριδη.  Παραπεμπουν  σε ρομαντισμο και παιχνιδιαρικη διαθεση.

Το θυμαστε το παλιο τραγουδακι με τον Ζαχαρια και την Αντζουλινα;  Οι φωνες ανηκουν στους Ζοζεφίνα Γενοβέζου, Γιώργο Καρανικόλα και Νάσο Φακίδη. Η Αντζουλινα εκανε κουμαντο στην κουζινα.  Ολη τη βδομαδα κανονιζω να κανω κουμαντο στην κουζινα μου.  Αλλα αλλες οι βουλες του αλλαχ.  Παθαινει μια ιωση ο Ερρικος και του κοβεται η λαλια. Πλακωνει τα τσαγια και τις σουπες κι εγω ακυρωνω τη μαζωξη της Κυριακης.   Την μεταφερω για το επομενο Σαββατο που εχουμε και γιορτη στο σπιτι.

Ενα κομματι απο τον Βαφτιστικο σε μουσικη Θεοφραστου Σακελλαριδη.   Γελαω οταν θυμαμαι εκεινη την ιστορια με τον παπου.  Μου φερνει μια μερα ενα πικ απ για δωρο. Απο εκεινα τα φορητα.  Του λεω “ευχαριστω παπου αλλα τι θα βαλουμε να ακουσουμε;”  Την επομενη λοιπον,  ερχεται φορτωμενος δισκους.   “Επιλογη απο ελληνικες οπερεττες”,  “Τσιγγανα μαυροματα” και επιτυχιες της Ντορις Ντεη και της Παττι Πεητζ.   Κλασσικα βινυλια. Ετσι ζυμωνομαι με τα παλια ακουσματα της εποχης τους και συγχρονως προσπαθω να του κανω σεμιναρια για τους Μπητλς και τους Ρολινγκ Στοουνς.

Αλλο ενα παλιο τρελλο με τη Μαγια Μελαγια ( μα τ ι ονομα κι αυτο, αλλα σκεφτομαι τοτε τα ονοματα των ντιζεζ ηταν σκετο φιν φον.. Σουλη Σαμπαχ, Μπεμπα Μπλανς κλπ)  και μουσικη Γιωργου Μουζακη.

Σας φιλω γλυκα.

Πη Ες μπαινετε αφοβα, εγω δεν εχω κολλησει.. ακομα!

galaktoboureko.. μαϊ ετερναλ λαβ

Το γαλακτομπουρεκο ειναι το κλασσικο αποκριατικο γλυκο.  Μη κοιτατε που τωρα τα ζαχαροπλαστεια εχουν ολα τα ειδη γλυκων ολο το χρονο. Παλιοτερα ακομα και τα γλυκα ηταν εποχιακα.  Τα μελομακαρονα και οι κουραμπιεδες κυκλοφορουσαν μονο  τα Χριστουγεννα, οι σοκολατενιες ελιτσες μονο το Πασχα και τα γαλακτομπουρεκα απο Γεναρη μεχρι και Μαρτη.  Στα γεννεθλια του μπαμπα στις 13 Γεναρη δεν υπηρχε περιπτωση να μην εχουμε γαλακτομπουρεκο.

Ολοι εχουμε συνταγες για γαλακτομπουρεκο, η ενα καλο ζαχαροπλαστη να μας το προμηθευει.  Σκοπος αυτης της αναρτησης ειναι να σας φερω τη συνταγη οπως γραφτηκε πριν το 1925 απο τον ιδιο το Νικο Τσελεμεντε.

Τον πρωτο οδηγο μαγειρικης του Νικου Τσελεμεντε,  τον βρηκα στη βιβλιοθηκη του παπου.  Οταν ο παπους εφυγε τα βιβλια εμειναν εκει, μονα τους, και κανεις δεν τους εδινε σημασια.  Πηγαινα και τα σκαλιζα και διαβαζα ιστοριες στα Μικρασιατικα Χρονικα και στα τευχη του Μπουτζα.

Αναμεσα τους ηταν κι αυτο το κημειλιο, εκδοσης 1925, γραμμενο στην καθαρευουσα και με μοναδες μετρησης υλικων που σημερα πια δεν χρησιμοποιουνται. Οκαδες και δραμια.  Για να καταλαβουμε τις αντιστοιχιες,  μια οκα ειναι 1,2829 κιλα και υποδιαιρειται σε 400 δραμια.   Προσεξτε επισης την μοναδα ογκου “χουφτα”. Φωτογραφιζω την συνταγη απο το βιβλιο για να μη χασει την αυθεντικοτητα του.  Στο τελος της αναρτησης διαβαστε τις οδηγιες για να φιαξετε ενα πινελο απο φτερα για να αλειφετε τα φυλλα του γαλακτομπουρεκου με βουτυρο.

Σας φιλω γλυκα.

η μικρη ολλανδεζα

Η μικρη ολλανδεζα με τα λουλουδακια στο χερι, ξεφυγε απο την υπολοιπη παρεα και πηγε να ποζαρει μονη της στη γωνια.

Τις αποκριες παντα ντυνομασταν μασκαραδες.  Η μαμα επαιρνε τις στολες απο τον οικο Τσαγανεα στη διασταυρωση Πατησιων και  Αγιου Μελετιου, ακριβως πανω απο τo παλιο καταστημα της Καλογηρου.  Πολλες φορες τις ερραβε μονη της γιατι ηταν και μερακλου, και μετα πηγαινε στην Ερμου, και εβρισκε το καταλληλο καπελλο η περρουκα.

Ετσι, ενω η μικρη ολλανδεζα, ηταν ισως η πρωτη μου αποκριατικη στολη, επακολουθησαν πολλες ακομα ολες φιαγμενες με μερακι και αγαπημενες. Η μικρη ολλανδεζα φορεθηκε αργοτερα απο την Τινα, με περισσοτερη επιτυχια, αφου εκεινη ειχε μακρυα μαλλακια και πλεχτηκαν σε δυο κοτσιδακια, που με τη βοηθεια ενος συρματος μεσα στην πλεξη στεκοντουσαν ..ορθια!

Μια απο τις αγαπημενες μου, ηταν η γνωστη απο την comedia dell’ arte .. colombina.  Μακρυ φουσκωτο ροζ τουλινο φορεμα  με πουλιες και παγιεττες, με σατεν μπουστακι, και τουλινα στολιδια στο κεφαλι.   Η στολη της μαρκησσιας ηταν επισης μια απο τις πιο επιτυχημενες, με μια ωραιοτατη λευκη περρουκα.  Η αποθεωση της μασκαραδιστικης στολης στο αθωο μυαλουδακι του δεσποιναριου, ηταν το κραγιον στα χειλη.  Ηταν η μονη φορα που μας επιτρεποταν να βαλουμε κραγιον, και αυτο μας εβαζε αυτοματα στον κοσμο των μεγαλων.  Θυμαμαι αμυδρα να προσπαθω να το κρατησω και να μη το γλυψω και φυγει. Και ολο ρωταγα, ειναι ακομα κοκκινα;

Μετα τα κοκκινα χειλακια ηταν η μαυρη ελια στο μαγουλο. Αυτη δεν μπορω να πω οτι με ξετρελλαινε, και ποτε δα καταλαβα τι παριστανε.  Ισως γιατι συμφωνα με τα δημωδη ασματα, η λυγερη ηταν σμιχτοφρυδα και με ελια, και εθεωρειτο η καλλονη του  βουνου, του καμπου αλλα και  της πολης.  Αργοτερα στο καλλιτεχνικο στερεωμα εμφανιστηκαν διασημες καλλονες με ελια, οπως η Μαρινελλα, η Αννα Βισση και η Μαντονα.  Τελικα μπορει ο ποιητης κατι να ηξερε ανεκαθεν. Σβινννν με ενα μολυβι  πανω απο το χειλακι η στη μεση στο μαγουλο.

Στη συνεχεια ντυθηκα, Αμαλια,  χωρικη του Σαλτζμπουργκ, ανθοπωλις,  τσιγγανα (εκει η ελια ηταν απαραιτητη, αλλα και το τσιγαρο),  αμαζονα, σαρακατσανα (με τοσο βαρια περιδεραια απο φλουρια που γρινιαζα). Οι σερπαντινες και το κονφετι εδιναν και επαιρναν,  η μαμα παραπονιοταν για μηνες  μετα τα παρτυ οτι μαζευε κονφετι απο παντου.   Πλανοδιοι πουλουσαν καπελλακια πιερροτου και μασκες με λαστιχακι συνηθως μαυρες.  Παρτυ καναμε και στα σχολεια και σε φιλικα σπιτια.  Δε θα ξεχασω μια φορα που ετυχε να βρεθω σε μασκε παρτυ  χωρις να ειμαι ντυμενη. Ειλικρινα δε θυμαμαι πως εγινε αυτο. Μαλλον ηταν γεννεθλια κοντα στις αποκριες και η μαμα δε το καταλαβε. Αλλα θυμαμαι χαρακτηριστικα, να βγαζω το φουστανακι μου και να μενω με το..φουρω, και να εξηγω στα παιδακια οτι αυτο.. ειναι το.. μπαλλαρινικο μου!  Μεχρι που με πηρε χαμπαρι η  μαμα με το στριπ τηζ και τις εφαγα!

Οι συνηθισμενες στολες την εποχη εκεινη ηταν η μπαλλαρινα, η μαρκησια, η νεραϊδα της νυχτας για τα κοριτσακια ενω για τα αγορια, ο καουμποϋ, ο πιεροττος και ο απαχης. Βεβαια παντα επαιζαν και τα μικρα ζωακια που βλεπετε στη φωτογραφια.

Την τελευταια φορα που ντυθηκα μασκαρας ημουν φοιτητρια.  Μου ειχε φερει ο μπαμπας απο το Τεξας ενα δερματινο γιλεκο με κροσσια βρηκα κι ενα   καπελλο καουμποϊκο και ντυθηκα .. καουμποϊσσα.

Σας παρουσιαζω τα παιδακια του παρτυ:

Απο  αριστερα απανω η Τζελλη (δευτερη εξαδελφη), ο Μιμης (δευτερος εξαδελφος) και η Λιζεττα, κορη φιλης της μαμας.

ακριβως απο κατω, ο Νεστορας που εφυγε απο κοντα μας πολυ νεος, αδελφος της Τζελλης, και η Λουϊζα κορη φιλης της μαμας.

στην πρωτη σειρα. Ο Ροδολφος (πρωτος εξαδελφος), το δεσποιναριον, η Βικυ (κι αυτη ξαδελφουλα) , η Εφη (αδελφη του Μιμη)  και ο Βαγγελακης (γιος της κυριας Ποπης, φιλης της μαμας της Βικυς)

Μονη της κατω..  ουτε ξερω! ουτε η μαμα θυμαται ποιανου ειναι το ζουμπουρλουδικο μασκαραδακι.  Ισως καποιο γειτονακι. (Χμ μπορει και να ειναι η Κατερινα η επονομαζομενη “καρακακή ” στα παιδικα μας χρονια)

Σας φιλω γλυκα και ευχομαι καλες αποκριες.

where in the picture is despinarion?

Μερικες μερες μας μενουν ακομα για να τελειωσουν οι αποκριες.  Ξεφυλλιζοντας ενα παλιο αλμπουμ βρηκα αυτη την αποκριατικη φωτογραφια.   Στα μαρμαρινα σκαλια ενος σπιτιου που δεν υπαρχει πια.   Ειχα γραψει την ιστορια του σπιτιου παλια.

Το δεσποιναριον κανει μπαλ μασκε και καλει ξαδερφακια και φιλους!  Ποιο ειναι το οικοδεσποινακι;

Η απαντηση ντομανι!

Jack and Whitmore

Ο Τζακ ειναι χαρουμενος αλλα και λιγο μπερδεμενος. Του προεκυψε πριν λιγες μερες ενα μικρο χαριτωμενο αδερφακι.  Ενα κουταβι διασταυρωση Poodle/Schnauzer που ακουει στο ονομα Whitmore (Whitty).  Και τα δυο απολαμβανουν αγκαλιτσες.

Τζακ

Γουϊττυ

Σημερα (Δευτερα)  δεν ηταν η καλη μου μερα.  Δεν γινεται ολες μας οι μερες να ειναι καλες. Κουραστηκα, πιεστηκα, στεναχωρεθηκα, απογοητευτηκα, και αλλα πολλα.   Σαραντα φορες προσπαθησα να γραψω με λιγα λογια τι μου φταιει αλλα τελικα  δε μου βγαινει.  Θελοντας να ελπιζω οτι αυριο θα ειναι ολα πιο  τυχερα, πιο ηρεμα, πιο ομορφα,  αφηνω τα γλυκα κουταβακια να κλεψουν τη σημερινη αναρτηση.  Σας φιλω γλυκα.  Καληνυχτα.

foodie but slender

Διαβαζω τον ορισμο του ορου ” Foodie ” .  Ειναι ο ανθρωπος που αγαπα ιδιεταιρα θεματα που εχουν σχεση με το φαγητο και το ποτο. Οχι μονο τα αγαπα και τα ψαχνει ,αλλα τα δοκιμαζει κιολας.  Διαβαζω επισης οτι η διαφορα του ” Foodie ”  απο τον “gourmet” ειναι ο εξης:

Ο “gourmet” μπορει να ειναι επαγγελματιας της μαγειρικης η της ζαχαροπλαστικης τεχνης, η ακομα και επαγγελματιας οινογνωστης.  Ο “foodie”   ειναι ερασιτεχνης λατρης ολων αυτων και ακομα αρεσκεται να ψαχνει και να βρισκει αναγνωστικο υλικο που να εχει σχεση με το φαγητο, η και καινουργιες γευσεις δοκιμαζοντας διαφορα εστιατορια. Φυσικα, δεν αποκλειεται να υπαρχει συνδιασμος και των δυο σε ενα ατομο.

Τη διαφορα των δυο ορων δεν την ειχα σκεφτει συνειδητα πριν απο εναμισυ χρονο περιπου, που σε ενα ταξιδι επιασα κουβεντα με τη γυναικα ενος συναδελφου την Σιντνεϋ και μου συστηθηκε σαν foodie.

Μου μιλησε για ωρισμενα σαϊτς που επισκεπτοταν και μου εξηγουσε πως υπαρχουν φόρα και συζητησεις γυρω απο το αγαπημενο της θεμα. Οι foodies λοιπον ειναι και ανθρωποι που δοκιμαζουν διαφορα φαγητα με περισσοτερη διαθεση απο τους κοινους .. ανθρωπους που τρωνε για να επιβιωσουν.  Εδω λοιπον θα εστιασω σημερα.  Πως να εισαι καλοφαγας και να απολαμβανεις αυτη την αδυναμια σου και συγχρονως να μην αποκτας περιττο βαρος.

Εδω θελω να αναφερω οτι οι στρουμπουλοι ανθρωποι ειναι οι πιο καλοι και ανοιχτοκαρδοι ανθρωποι που υπαρχουν, και μεταξυ αυτων ο παπους μου που τον λατρευα,  αλλα κι εκεινοι πολλες φορες θελουν να ισορροπουν το φαγητο με την υγεια τους.

Πρωτα πρωτα χρειαζεται ενας καλος μεταβολισμος.  Οταν ο μεταβολισμος δεν ειναι καλος, μπορει να σημαινει οτι μπορει να υπαρχει και καποιο προβλημα ορμονικων ισορροπιων.  Μια εξεταση για υποθυρεοειδη δεν βλαφτει, ειδικα αν υπαρχει ιστορικο στην οικογενεια.   Αυτο το αναφερω γιατι στην ευτυτερη οικογενεια μου υπαρχει αυτο το προβλημα, και παντα στις γενικες μας εξετασεις κανουμε τεστ για να προλαβουμε τυχον εκπληξεις.

Δευτερον, πρεπει να καταπολεμαμε τη λαιμαργια. Αυτο δεν ειναι ευκολο.  Μα καθολου ευκολο.   Η λαχταρα για την απολαυση μιας γευσης πολλες φορες νικα καθε λογικη μας αντιρρηση που παλευει να υπερισχισει.  Υπαρχουν ομως τροποι.

Το αν θα παρουμε επι πλεον βαρος, εξαρταται απο το αν θα φαμε περισσοτερο απο οσο χρειαζεται για να χορτασουμε. Υπαρχουν τροποι να γινει αυτο,  και πιστεψτε με, με θετικα αποτελεσματα που δεν θα μας εμποδισουν να απολαυσουμε διαφορες νοστιμιες.

1. Ας υποθεσουμε οτι ανακαλυψαμε ενα υπεροχο εστιατοριο η ταβερνα,  και θελουμε να γευτουμε οτι εχει να μας προσφερει.  Δεν υπαρχει λογος να τα παραγγειλουμε ολα σε μια επισκεψη.

2.  Ας παραγγειλουμε μονο δυο ορεκτικα, χωρις να επακολουθησει και  κυριως πιατο. Πιστεψτε με οτι με δυο ορεκτικα και ενα ποτηρι κρασι, σιγουρα μας εχει κοπει η πεινα.  Αντιστοιχα μπορουμε να παραγγειλουμε ενα κυριως πιατο χωρις ορεκτικα.

2. Ας πουμε  “οχι ευχαριστω ” στα ψωμια που ερχονται στην αρχη, και τα οποια, επειδη παμε πεινασμενοι, αποτελουν την αιτια να ψιλοχορτασουμε πριν ακομα καλα καλα καθησουμε, με τη δικαιολογια οτι.. στρωνει το στομαχι. Μιση φετουλα ψωμι με λιγο λαδι αντι για βουτυρο ειναι αρκετο για να δεχτει τις πρωτες γουλιες κρασακι για κεινους που εχουν ευαισθητο στομαχι.

2.  Ας παραγγελνουμε με δοσεις.  Λιγο στην αρχη. Οταν δουμε οτι αρχιζουμε να χορταινουμε δεν θα μπουμε στον πειρασμο να παραγειλλουμε κι αλλα.  Σε αντιθετη περιπτωση ορμαμε σε δεκα πιατα και τα εξαφανιζουμε.. αφου .. τα παραγειλλαμε.

3.   Ας σημειωσω οτι οταν εχουμε να κανουμε με λιγωτερες γευσεις, τοσο περισσοτερο εστιαζουμε σ’ αυτες και τις απολαμβανουμε.  Η ικανοποιηση στην  αξιολογηση του αντικειμενου μας θα ειναι μεγαλυτερη.

4.  Βεβαια ολα αυτα πρεπει να τα μοιραζονται σαν αποψη ολοι οι συναιτημονες σε μια παρεα που παει εξω να “μπουζουριασει” .  Αυτο ειναι δυσκολο.  Οποτε διαχωριζουμε τη θεση μας, μυστικα ομως.  Σερβιρουμε στο πιατο μας δυο μπουκιτσες απο καθε μεζε και απολαμβανουμε καθε μια αργα και απολαυστικα σαν να προκειται να γραψουμε διατριβη πανω στο θεμα “κεφτες” .  Ετσι συμμετεχουμε στην ομαδα, αλλα ικανοποιουμε και την .. τρελλα μας.

5. Στο σπιτι ας μαθουμε οταν χορτασουμε, να βαζουμε το πηρουνι κατω και να σκεπαζουμε το πιατακι .. στο ψυγειο και για αυριο.  Κι αυτο ειναι δυσκολο,  σε μερικους απο μας, μας λεγανε οταν ειμασταν μικροι,  φαε την μπουκια σου, τη δυναμη σου.  Αυτο ποσες φορες δε το εχει ακουσει το δεσποιναριον που ελεγε δε θελω αλλο, η αποθηκευε τον κεφτε στο μαγουλο με τις ωρες.   Εκεινο το .. “μασα ..καταπινε”  ειναι πια σημαδι ανεξητηλο της παιδικης μου ηλικιας.

6. Ας μη πηγαινουμε ποτε πεινασμενοι στο μπακαλη!! Θα αγορασουμε περισσοτερα απο οτι πρεπει, και οταν τα εχουμε στο σπιτι θα τα καταναλωσουμε.

7. Ενα καλο πρωϊνο μας βοηθα να ισορροπησουμε τα υπολοιπα γευματα και τις ορεξεις που ξυπνανε σε ασχετες ωρες κατα τη διαρκεια της ημερας.   Να εχει πρωτεϊνες (αυγα, ζαμπον, τυρι),  βιταμινες (φρουταικα, μανιταρια στην ομελετα ) αλλα  οχι πολλους υδατανθρακες.  Μια φρυγανια ειναι το ιδιο με μια φετα ψωμι. Δεν κανουμε περικοπες οταν ταραζουμε τις φρυγανιες.

8.  Οι ενδιαμεσες ορεξεις μας μπορουν να καταλαγιασουν με ενα χυμο τοματας, η με 15 αμυγδαλα. Αυτα σας τα λεω γιατι τα εχω δοκιμασει.

9. Τα  σημεια 7. και 8.  βοηθανε αποτελεσματικα την ισορροπια που περιγραφω παραπανω.  Παντα εχω χυμο τοματας στο ψυγειο του γραφειου και ενα σακκουλακι αμυγδαλα.

10.  Η απολαυση στο φαγητο ειναι μεγαλυτερη, οταν το τρωμε αργα και συνειδητα. (Κατι ηξερα εγω με τον κεφτε στο μαγουλο)  Εκτος του οτι μας βοηθα να χωνεψουμε πιο ευκολα χωρις να καταπονουμε τον οργανισμο,  παρατεινει και την απολαυση μιας μικρης μεριδας.

11. Ας μη ξεχναμε οτι καθε ανθρωπος εχει το “ειδικο του βαρος”  (λογπαιγνιο ειναι μη μου την πεσετε οτι δεν προσεχα στη χημεια) για να λειτουργει ιδεατα.  Αλλοι περισσοτερο και αλλοι λιγωτερο.  Αυτο φαινεται, οταν παρουμε λιγο παραπανω απο αυτο αισθανομαστε δυσαρεστα, αν πεσουμε κατω παλι τα ιδια.  Το δεσποιναριον εχει οριο τα 58 κιλα.  Πανω απο αυτα αρχιζει και αισθανεται ασχημα και αν πεσει κατω απο αυτα αδυναμια. Μη το παλευετε. Κρατηστε το ιδεατο σας βαρος αυτο που σας κανει να .. πετατε χωρις να πεφτετε.

12. Τελος δεν ειναι πλεον ντροπη να αφηνουμε τη μιση μεριδα μας στο εστιατοριο  οταν χορτασουμε.  Δεν ειναι πια αυτο που θεωρουσαμε καποτε “γυφια”.   Ειδικα στις μερες που ζουμε και ολα ειναι πιο ακριβα, και υπαρχουν ανθρωποι που δεν εχουν να φανε, το να πεταμε τη μιση μας μεριδα ειναι προκληση.  Την επομενη, μπορει να αποτελεσει ενα εξ ισου ελαφρυ δειπνο.  Με λιγα λογια, ας μαθουμε να απολαμβανουμε αυτα που μπορουμε χωρις σπαταλες.

Εαν εχετε αριστο μεταβολισμο και μεγαλη ορεξη προχωρηστε στο παρασυνθημα που ειναι:

μοσχαρακι γαλακτος με σως μαρσαλα

Το δεσποιναριον χτες μαζι με την χορτοπιττα εφιαξε και μοσχαρισια μπριζολακια με σως μαρσαλα και μανιταρια.  Να λοιπον πως τα φιαχνω:

Σε ενα βαθυ αντικολλητικο τηγανι, με δυο σταλιες ελαιολαδο τσιγαριζω τα μπριζολακια (αφου τα εχω αλατοπιπερωσει) , μεχρι να ροδοκοκκινησουν και να φυλακισουν μεσα ολο τους το ζουμακι.

Τα βγαζω σε ενα πιατο, και τα αφηνω να παρακολουθησουν το επομενο σταδιο μεχρι να ξαναερθει η σειρα τους.

Στο ιδιο σκευος, λιωνω δυο κουταλιες της σουπας βουτυρο και δυο κουτλιες ελαιολαδο.  Ριχνω μεσα περιπου ενα τεταρτο του κιλου μανιταρια αναμικτα και μια σκελιδα σκορδο λυωμενη.  Μολις μαραθουν λιγο  ριχνω μισο ποτηρι κρασι μαρσαλα γλυκο.

Συνεχιζω το ανακατεμα μεχρι να εξατμιστει λιγο το αλκοολ και προσθετω δυο κουταλιες της σουπας αλευρι για να χυλωσει η σαλτσα μου.  Τελος προσθετω και ενα φλυτζανι ζωμο κρεατος.  Η σαλτσα σιγα σιγα δενει, και σε πεντε λεπτα ειναι ετοιμη για το επομενο βημα.

Τα μπριζολακια μου ξαναγυριζουν στο σκευος και περιλουζονται με τη μυρωδατη σαλτσα.  Βαζω το σκευος εικοσι λεπτα σε μετριο φουρνο και αφηνω να ψηθει και να δεσει ακομα περισσοτερο η σαλτσα.

Το αποτελεσμα ειναι θεσπεσιο.  Α! η τοματα με την μοτσαρελλα μπαφαλο ηταν κι αυτη μερος του γευματος.

Σας φιλω γλυκα και ευχομαι καλη εβδομαδα

η χορτοπιττα της foodjunkie

Σημερα εφιαξα την χορτοπιττα της Ιωαννας . Ειναι νοστιμωτατη και σας συνιστω να επισκεφθητε την ιστοσελιδα της, οπου η Ιωαννα περιγραφει με λεπτομερεια τα υλικα και τον τροπο παρασκευης. Εγω εδω εχω να παρατηρησω απλα, οτι το ζυμωτο φυλλο ειναι εξαιρετικο και ευκολο. Το μαυρο σουσαμι δινει ιδιεταιρη γευση σε καθε μπουκια. Ειχα γραψει σε σχολιο στην αναρτηση της οτι θα ειχα προβλημα με τις καυκαληθρες. Πραγματικα, ολα τα βρηκα εκτος απο αυτο το χορταρακι. Βρηκα ομως φρεσκα τρυφερα πρασσα και τα ανακατεψα με τα υπολοιπα χορτα. Οι δυο μου καλεσμενοι ενθουσιαστηκαν. Ευχαριστω Ιωαννα για μια εξαιρετικη προταση.

κολαση

Το παρακατω κειμενο κυκλοφορει σε e-mail και μου το εστειλε η φιλη FLO που ερχεται συχνα στο μπλογκ. Αποτελεί μια απάντηση που δόθηκε σε ενδιάμεσες εξετάσεις/ προόδους στη χημεία στο Πανεπιστήμιο Κρήτης. Η ερώτηση είχε ως εξής και βαθμολογούταν με έξτρα βαθμούς:

Η Κόλαση είναι εξώθερμη ή εσώθερμη;
(στη χημεία ή εξώθερμη δίνει θερμότητα ενώ η άλλη απορροφά).
Οι περισσότεροι φοιτητές έδωσαν απαντήσεις παρέχοντας αποδείξεις βασισμένες στο Νόμο του Boyle (ένα αέριο ψύχεται όταν μεγαλώνει ο όγκος και θερμαίνεται όταν συμπιέζεται) ή κάτι παρόμοιο.Ωστόσο, ένας έγραψε τα εξής:

Πρώτον πρέπει να γνωρίζουμε αν ο όγκος της κόλασης αυξάνεται προς το χρόνο. Επομένως χρειάζεται να ξέρουμε το ρυθμό με τον οποίο οι ψυχές εισρέουν στην κόλαση και το ρυθμό με τον οποίο διαφεύγουν.
Νομίζω ότι μπορούμε ασφαλώς να υποθέσουμε ότι όταν μια ψυχή πάει στην κόλαση, δεν πρόκειται να φύγει. Επομένως, δεν διαφεύγουν ψυχές. Τώρα για το πόσες ψυχές μπαίνουν, ας δούμε πόσες διαφορετικές θρησκείες υπάρχουν σήμερα στον κόσμο. Οι περισσότερες από αυτές δηλώνουν ότι αν δεν είσαι οπαδός τους, τότε θα πας στη κόλαση. Εφόσον υπάρχουν περισσότερες από μία τέτοια θρησκεία και εφόσον οι άνθρωποι ανήκουν σε περισσότερη από μία θρησκεία, τότε μπορούμε να εξαγάγουμε το συμπέρασμα ότι όλες οι ψυχές πάνε στην κόλαση. Και όπως έχουν οι ρυθμοί γεννήσεων και θανάτων, θα πρέπει να αναμένουμε ότι ο αριθμός των ψυχών στην κόλαση θα αυξηθεί εκθετικά.Τώρα, ο λόγος για τον οποίο εξετάζουμε το ρυθμό αλλαγής του όγκου της κολάσεως, είναι γιατί ο Νόμος του Μπόυλ δηλώνει ότι για να παραμείνει σταθερή η θερμοκρασία και η πίεση στην κόλαση, ο όγκος της πρέπει να αυξάνεται αναλόγως με τις ψυχές που προστίθενται. Αυτό μας δίνει 2 περιπτώσεις:

1.Εάν η Κόλαση διαστέλλεται με πιο αργό ρυθμό από αυτόν με τον οποίο εισέρχονται ψυχές, τότε η θερμοκρασία και η πίεση θα αυξάνονται μέχρι να σκάσει η Κόλαση και να ξεχυθούν οι ψυχές.

2.Εάν η Κόλαση διαστέλλεται με ρυθμό πιο γρήγορο από τη αύξηση των ψυχών, τότε η θερμοκρασία και ή πίεση θα πέφτουν μέχρι να παγώσουν τα καζάνια της.Ποιά από τις 2 περιπτώσεις ισχύει??

Αν αποδεχθούμε το αξίωμα το οποίο μου είπε η Τερέζα όταν ήμουν πρωτοετής, ότι .”Θα πρέπει να παγώσει η Κόλαση πριν κοιμηθούμε μαζί”. και αν συνθεωρήσουμε και το γεγονός ότι χθες το βράδυ όντως κοιμήθηκα μαζί της, τότε . ισχύει η δεύτερη υπόθεση και επομένως είμαι σίγουρος ότι η Κόλαση είναι εξώθερμη και ότι ήδη έχει παγώσει.

Απόρροια αυτής της θεωρίας είναι ότι η κόλαση, αφού έχει παγώσει, άρα δεν δέχεται άλλες ψυχές και επομένως έχει εκλείψει….   αφήνοντας μόνο τον Παράδεισο. Αυτό με τη σειρά του αποδεικνύει την ύπαρξη ενός Θεϊκού Όντος, το οποίο εξηγεί γιατί χθες το βράδυ η Τερέζα φώναζε συνεχώς: “Θεέ μου, Θεέ μου”.

το gps τρελλαθηκε mon dieu!

Καλα, ειναι σοβαροι στα δελτια ειδησεων που το εκαναν θεμα, οτι τα gps (και ειδικα στην Ελλαδα) σε μπερδευουν;  Κυριως -λεει- στις αγροτικες περιοχες. Σε στελνουν να πας μεσα απο ρεμματιες, η απο εκει που δε υπαρχουν δρομοι.  Καναμε -ειπε ο μελαχροινος παρουσιαστης- ενα απλο τεστ. Πηραμε ενα gps και το προγραμματισαμε να μας παει καπου σε αγροτικη περιοχη και καπου φτασαμε σε γκρεμο.  Οπερ εδει δειξαι κι εχουμε και αποδειξεις.  Τα gps τρελλαθηκαν.

Δεν του εχει πει κανεις, η κανει οτι δε ξερει, οτι  αυτα τα προγραμματα τα φιαχνουν ανθρωποι, που βασιζουν τα δεδομενα τους σε χαρτογραφημενες περιοχες;  Οτι στοιχεια του φορτωσεις αυτα εχει. Αν δε του πεις για το ρεμμα, θα σε ριξει μεσα!  Ασε που ακομη και αυτα πρεπει να τα ανανεωνεις με τα updates που κυκλοφορουν κατα καιρους.

Παιρνει ο αλλος ενα gps,  το προγραμματιζει να παει απο ανω Κωλοπετεινιτσα στην κατω Μαγουλα, που ο στρατος τα χαρτογραφησε πριν γεννηθω, και πεφτει στο χαντακι! Και κανει καταγγελια στο καναλι.

Το τημ του καναλιου με επι κεφαλης το μελανουρι που λεγαμε,  βρισκει αμεσως θεμα για να συμπληρωσει τα κενα του.  Και μιλαει και σοβαρα,  δε μας φταναν ολα, τρελλαθηκανε και τα gps.

Τα νευρα μου , τα χαπια μου, κι ενα ταξι να φυγω!

μια σταλια ουρανος

Αυτες οι χειμωνιτικες μερες, που ερχονται μετα τις γιορτες και πριν την ανοιξη,  ειναι κουραστικες και ατελειωτες.  Περισσοτερο  εδω,  που ουτε αποκριες εχουμε, για να δουμε καποιο μασκαραδακι να χαμογελασει το χειλακι μας,  ουτε το Πασχα γιορταζεται οπως μονο εμεις ξερουμε να το γιορταζουμε.  Η μονη προσμονη ειναι αυτη της ανοιξης.

Χιονιζει παλι σημερα το πρωϊ οταν ανοιγω τα ματια μου.  Λιγο ομως, απαλα, ετσι μονο για να πασπαλιστουν παλι τα δεντρα.  Η μερα το γυριζει μετα σε βροχη.  Μερες σαν κι αυτες, ειναι αυτες που γινονται τα περισσοτερα δυστυχηματα στους δρομους στατιστικα και πρεπει να προσεχει κανεις.  Στο γραφειο βυθισμενη σε αριθμους και αλγορυθμους, ακουω ενα δυνατο θορυβο.  Κοιτω απο το παραθυρο.  Ενα βαν ξεφευγοντας απο το δρομο, χτυπα πανω σε μια κολωνα με σηματα και βρισκεται με τη μουρη αναποδα στα μισα ενος λοφου.  Ευτυχως εκει μπροστα στα ματια μου – τεσσερεις οροφους πιο κατω- ο ανθρωπος ανοιγει την πορτα και βγαινει σωος.  Πιανουν γλιτσα οι δρομοι παντα με λιγη βροχη εδω.

Η μερα ειναι πολυ γκριζα και ψαχνω για μια σταλια καθαρο ουρανο.  Οι φωτογραφιες που φερνω σημερα ειναι ολες τραβηγμενες στην Τοσκανη.  Perugia, Sienna, Spello, Gubio, Santa Lucia.  Περιδιαβαινω τα στενα σοκκακια και λαχταραω να αποτυπωσω τα παραθυρα, τα μπαλκονια ,  τους φανοστατες, τις αψιδες, τις γλαστρες, ολα σε μια εικονα. Και οπως σηκωνω το κεφαλι και την καμερα, εκει με αιφνιδιαζει και μου  χαμογελα μια σταλια ουρανος.

Μεσοβδομαδα μες τη γκριζιλα της Ουασινγκτων,  θυμαμαι και αναπολω καποια περασμενα ταξιδια.

Σας φιλω γλυκα.