the day after

Έχω ετοιμάσει ένα πόστ με λουλούδια του καλοκαιριού. Το βάζω στην άκρη για αύριο. Δεν έχω διάθεση ούτε για λουλούδια, ούτε για φιν φον.

Παρ´ όλο που ήμουν υπέρ του μεσοπροθεσμου για λόγους που δε θα ανάπτυξω εδω, το γεγονός ότι πέρασε δεν μου προκαλεί αυτο που λέμε ικανοποίηση εγωισμού.

Ακόμα και να είχε περάσει χωρίς επεισοδεια, πάλι δε θα έβγαινα να χλευασω την αντίθετη άποψη. Μου πήρε μια ζωή αλλα έμαθα να κινουμαι ανάμεσα στο ¨ασπρο¨ και το μαύρο, και ότι η παροιμία με τις δυο όψεις του νομίσματος είναι σοφη.

Στην πραγματικότητα, μια μέρα μετα και αφου έχω διαβάσει σχεδόν ότι έχει κυκλοφορήσει στο ιντερνετικο μου οπτικό πεδίο, έχω δει βίντεο, φωτογραφίες, αναλύσεις, κραυγές, απειλές, σοφιες αλλα και ανοησίες, η γεύση είναι πικρή.

Τα έκτροπα τα περιμέναμε. Δεν είχα καμία ψευδαίσθηση ότι οι συγκρούσεις θα ήταν περισσότερες απο κάθε άλλη φορά. Και τους κουκουλοφόρους τους περιμέναμε. Και κεφαλιά να ανοίξουν περιμέναμε. Όταν τελικά γίνεται ο απολογισμός, όλοι οργιζομαστε και στεναχωριομαστε γιατί άλλο είναι να τα περιμένεις, κι άλλο να τα βλέπεις σε βίντεο η σε φωτογραφίες. Ακόμα χειρότερα φαντάζομαι αν είσαι εκεί και βιωνεις το μενος.

Οι κουκουλοφόροι είναι ίσως απο τις πιο μεγάλες πληγές της κοινωνικοπολιτικης μας πραγματικότητας. Αν ήμουν ψυχολόγος, θα σου ανελυα τις αιτίες που δημιούργησαν το παρακράτος. Όμως είμαι πολίτης, και σαν πολίτης το βλέπω σαν τεράστιο πρόβλημα. Και ψυχολόγος να στο παίξω, όταν διεκδικεις με το πρόσωπο καλυμενο, είσαι εγκληματίας. Και κατηγορώ όλους τους μέχρι τώρα κρατούντες που το ανέχονται, το προκαλουν η το υποστηριζουν.

Η αστυνομία σε πολλές συγκρούσεις έδρασε απαράδεκτα και με εντελώς παρακρατικο τροπο. Δεν αρνούμαι ότι έπρεπε να προστατεύσει μια διαδικασία που είτε σου αρέσει είτε όχι ήταν κοινοβουλευτική και δημοκρατική. Και δεν φανταζεσαι τι θα είχε γίνει αν δεν υπήρχε αυτός ο κλοιός. Θα σου πω μετα. Στεη χηαρ.

Τα χημικά τα βρίσκω εγκληματικά. Την αντίσταση όχι. Μια εικόνα λέμε, χίλιες λέξεις.  Κάθε διαδηλωτής και κάμερα κάθε αγανακτισμένος και βίντεο. Δε το λέω σαρκαστικα. Κι εγω το ίδιο θα έκανα. Έχει δημιουργήσει ένα δημοσιογραφισκο μέσα μας το Ίντερνετ.  Ενα αναλυτη, ενα σχολιαστη. Η ερμηνεία κάθε εικόνας μπορεί να κινηθεί στα πλαίσια απόδοσης ευθυνών, οικτου, η και απογοήτευσης. Και ο καθένας βάζει την δικη του εκδοχή σαν λεζάντα.

Η αστυνομία έδρασε με εντελώς παρακρατικο τροπο. Συνήθως εδω είναι που επεμβαίνει η μαμά μου με το γνωστό ρητό: ¨ είσαι πολυ μακρυά για να ξερεις¨. Σωστά δεν ήμουν εκεί.  Τα βιντεο ειδα. Δεν έχω καμία αμφιβολία όμως ότι έγιναν έκτροπα. Οτι τραυματιστηκε και αρρωστησε κοσμος με τα χημικα. Πολυ φοβάμαι ότι απο παλιά, έχουν μείνει στην ελληνική αστυνομία κατάλοιπα υπεροχής λόγω εξοπλισμού. Αν η αστυνομία δεν καταλάβει οτι είναι εκεί για να προστατεύει τους πολίτες και τις δημοκρατικες διαδικασιες, και όχι για να κανει επιδιξη δύναμης, τότε μια ζωή θα σκοτωνομαστε. Η αλλαγη δεν γίνεται αποτομα με τις αλλαγές των κυβερνήσεων, αλλα με αλλαγή νοοτροπίας στην εκπαίδευση της αστυνομίας.

Δεν σε άφησε να περάσεις προς τη Βουλή; Καλα σου έκανε. Δεν εχεις καμια δουλεια στη Βουλη μεσα στην οργη σου να διακοψεις μια δημοκρατικη διαδικασια της οποιας εισαι κομματι. Εξ αλλου πολυ περισσοτεροι απο σενα δεν ηταν στην πλατεια, κι αυτο κατι μπορει να σημαινει. Σε χτύπησε με το γκλομπ χωρίς αιτία; Είναι κτηνος. αυτός, όχι όλοι.

Δε φαντάζομαι πάντως να νομίζεις ότι αν σε άφηναν να περάσεις τον κλοιό θα είχαμε τώρα Δημοκρατία άμεσα ¨;

Όταν άρχισα να γράφω αυτο το κειμενο, αλλού ήθελα να καταλήξω! Μέσα σε όλα αυτά που διαβάζω λοιπόν περιλαμβάνεται η λέξη ¨ Χούντα ¨ και μάλιστα με κεφάλαια για έμφαση. Λοιπόν κοιτα να σου πω. Αν δεν την έζησες την Χούντα, καλο θα είναι να μην την ξεστομιζεις έτσι αβίαστα.

Άντε μωρε, σιγά που θα τους φοβηθώ, μου είπε η Ντανυ, αλατοσφαιρες έχουν. Όταν μάζεψα τον καλυκα απο το κρασπεδο της Στουρναρα, τρεξαμε να κρυφτουμε. Ο Αλέξανδρος  Σπαρτιδης (παιδικος φιλος) δεν πρόλαβε. Ο χουντικος καθηγητής μου έδωσε ανάποδα τυπωμενα εγχειρίδια και μου είπε να ξεκουμπιστω γιατί πήρα τη θέση κάποιου αρσενικού. Και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Δέκα στρατιωτικούς σε κάθε σχολή είχαμε, μα τα ματιά τους καρφωμενα πάνω μας. Ο Νικος ο κρητικος ελεύθερο πνεύμα αλλα ακακο, χάθηκε μια μέρα. Όταν γύρισε ήταν σακατεμενο το μυαλό του απο το ξυλο που εφαγε. Δεν συνήλθε ποτε. Δεν τα λέω αυτά για εντυπωσιασμό. Δεν ξέρεις τι σημαίνει φιμωτρο, και να μη το μάθεις ποτε. Είσαι ελεύθερος να μιλήσεις, να διαδηλώσεις, να φωναζεις, να ψηφίζεις.

Γενικά δε μου αρέσει να κάνω συγκρίσεις διαφόρων εποχών στο χρόνο. Η ιστορία είναι οδηγός, αλλα τα κοινωνικοπολιτικα μοντέλα αλλάζουν. Οι παραλληλισμοι έχουν όρια που δεν μπορούμε να υπερβούμε. Όμως ο παραλληλισμος των πρόσφατων γεγονότων με Χούντα είναι εντελώς ¨εκτος¨.

Σας φιλω γλυκα.

κρασι απο τον τοπο σου

Χαλεποι και δυσκολοι καιροι.  Ζορι,  περικοπες, αβεβαιοτητες.  Επειδη εδω το μπλογκ δεν ασχολειται διεξοδικα με την οικονομικη περιπετεια της Ελλαδας, δε σημαινει οτι η κυρια του δεν στεναχωριεται, δεν ενημερωνεται, δεν συζητα η δεν εχει γνωμη.  Υπαρχει ομως τοση χυμα τοποθετηση πανω σε αυτο το καυτο θεμα στο διαδυκτιο, ωστε το πραγμα καταντα πιο κουραστικο απο την ιδια την αβεβαιοτητα.  Πιστευω οτι η δικη μου γνωμη στα σοσιαλ μηντια πανω σε αυτα, ειτε χανεται στα βαθεια νερα, ειτε προκαλει ασχετες αντιδρασεις, η παρεξηγειται, η στο κατω κατω δεν ενδιαφερει βρε αδερφε,  οποτε την περιοριζω σε κατ’ ιδιαν συζητησεις με  δικους μου ανθρωπους.

Γεγονος παντως ειναι ενα: Τα πραγματα βαινουν προς το χειροτερο,  και μονο οι ανθρωποι που εχουν καποια ενδιαφεροντα περαν της γρινιας και της αρνητικοτητας, θα περασουν την κριση πιο ανωδυνα.   Ραπισμα στη μιζερια το θεματακι σημερα με την προβολη Ελληνικων προϊωντων απο μεγαλο αμερικανικο περιοδικο.

To   Wine Spactator     ειναι ενα απο τα μεγαλυτερα οινολογικα περιοδικα στον κοσμο.  Στο τευχος του Ιουλιου με μεγαλη χαρα διαπιστωσα οτι εννεα Ελληνικα κρασια δοκιμαστηκαν και βαθμολογηθηκαν απο τους εκδοτες του περιοδικου και προτεινονται στη στηλη ” The buying guide”.   Η βαθμολογια που βλεπετε στην αρχη πριν το ονομα του κρασιου εχει ως εξης:

95-100 Classic, a great wine

90-94 Outstanding, a wine of superior Character and style.

85-89 Very Good, a wine with special qualities.

80-84 Good, a solid well-made wine

75-79 Mediocre

50-74 Not recommended

Με χαρα (και μια αισθηση αισιοδοξιας) παραθετω τη λιστα του περιοδικου.

Σας φιλω γλυκα.

P.S (Πη Ες)  Thank you Kim Marcus, for tasting and grading the Greek Wines.

καλοκαιρινες νοστιμιες – summer delicacies

H μεγαλες μου αγαπες του καλοκαιριου ειναι οι ντοματες, οι μελιτζανες  και τα κολοκυθακια.  Ο φαρμερ Τζο φροντιζει να εχει παντα τα καλυτερα,  τα πιο φρεσκα και τα πιο οικολογικα.  Πολλα απο αυτα απλα κανουν τη διαδρομη μερικων μετρων, χωραφι-παγκος.   Στα καρβουνα τα λαχανικα  ειναι εξαιρετικα.  Τα μαριναρω για μερικες ωρες σε αγνο ελαιολαδο και αλατι.   Τα ψηνω στα καρβουνα για εικοσι περιπου λεπτα και οταν τα αποσυρω απο τη φωτια προσθετω λιγι κοκκινο ξυδι και ριγανη.   Φετος τα περασα σε σουβλακια.  Μικρα καροτα, ντoματακια, μανιταρια, μελιτζανες, κολκυθακια, πιπεριες και σπαραγγια.  Ετσι τα γυριζω τουμπα ευκολα στη φωτια και σερβιρονται πιο ευκολα σε μεριδες.

Προσφατα τα σουβλακια με τα λαχανικα τα σερβιρισα πανω σε ενα νοστιμωτατο πιλαφι.  Το ρυζι βραζει σε ζωμο κοτας περιπου για 15 λεπτα.   Κλεινω τη φωτια και το αφηνω σκεπασμενο αλλα δεκα λεπτα για να γινει στον ατμο του.  Τριβω τζιντζερ στο πιλαφι μου και προσθετω ψιλοκομενο cilantro.  Ετσι εχω ενα αρωματικο πιλαφι που ταιριαζει και με κρεας και με ψαρικο.

Μ’ αρεσει να φωτογραφιζω φαγητα.  Παλιοτερα δεν αφηνα τιποτα να μου ξεφυγει.  Καπου ας πουμε “ηρεμησα” , αλλα το μερακι και η λοξα ειναι ακομα εκει.  Ειναι ομορφα αυτα που τρωμε.  Τα χρωματα, οι μυρωδιες, οι γευσεις, οι εικονες.

Ποικιλια τυριων μετα το γευμα.

Μισο αβοκαντο, ψηνεται μερικα λεπτα απο καθε μερια στα καρβουνα. Γεμιζω τη βαρκουλα με ψαχνο απο καβουρι.  Εχω ετοιμασει απο χθες μια σαλτσα απο ψιλοκομμενη ντοματα και κρεμμυδακι, λαδι και λιγο κοκινο ξυδι.

Λαχταριστα καβουρια με το απαραιτητο Bay Seasoning  στου Mike’s (Annapolis, South River)

και στο τελος τα κερασακια, τραγανα τραγανα!

Σας φιλω γλυκα

μπαμπακο!

Αυτη τη λεξη “μπαμπακο”  την ξεσηκωσαμε απο το Κολλητηρι.  Ενα πλασμα που χοροπηδαγε  πισω απο τον Καραγκιοζη τον εφερνε τουμπα και εκανε ολες τις σοβαρες δηλωσεις.

– Γεια σου μπαμπακο!

– Γεια σου οικογενεια!!

– Μπαμπακο, χτυπανε την προτα!

Πολλες φορες σε ελεγα μπαμπακο γιατι ησουν κι εσυ παιχνιδιαρης και σου αρεσαν τα γουτσου γουτσου.  Ειχαμε δικο μας κωδικα συννενοησης, θυμασαι;   Το  ” μπουρδου μπουρδου μπο ”  δε σημαινε τιποτα για κανενα αλλα για μας σημαινε ” τι σαχλαμαρες λεει παλι αυτος..”.  Και εκεινο το Α.Κ  .. καλα δε θα πω εδω τι σημαιναν τα αρχικα Αλφα Καππα γιατι το μπλογκ ειναι σοβαρο μπαμπακο.

Δεσποιναριον και πατερουλης, Πατησιων 318, στο σπιτι που γεννηθηκα. Απεναντι βλεπετε το παλιο εργοστασιο  ζυθοποιιας ΦιΞ.

Ειναι μερικες στιγμες που μου εχουν μεινει εντονα στη μνημη  απο τις κουβεντες μας.   Σε μια εποχη που οι πατεραδες δεν μιλουσαν πολυ με τα παιδια τους, εσυ οχι απλα μιλουσες αλλα θεωρουσες τα κοριτσια δωρο θεου.  Μας προετρεπες παντα να μαθουμε οσο περισσοτερα μπορουσαμε και να ειμαστε δικαιες και να μην υποτιμουμε κανενα.  Μου το περασες στο DNA,  τωρα ειμαι σιγουρη, αλλα και το λεγε λεγε, δε μου εκανε καθολου κακο.   Καλα δε θα ξεχασω μια κουβεντα που ειπες στον Κυριο Κωστα και στον κυριο Αλκιβιαδη ενα βραδυ που τρωγαμε πιτσες στο Πορτοφινο. Ηταν μια απο τις Πεμπτες που η μαμα επαιζε κουμ καν με τις ” καρακαξες” .   ” Ο Δημητρακης μου θα δωσει Νομικη”  ,  ” ο Γιαννακης μου θα γινει οικονομολογος”.  Πετιεσαι κι εσυ και λες σαν παγωνι ” Το Δεσποινακι μου θα γινει μηχανικος του Πολυτεχνειου”.  Κι εκει ο κυριος Αλκιβιαδης που  με ειχε μονο για να τραγουδαω τη “Μαρια με τα κιτρινα”, εμειδιασε..  Αργοτερα οταν το Δεσποινακι σου περασε στο ΕΜΠ,  εσυ ελαμπες αλλα δεν ειπες τιποτα για τους αλλους που εφυγαν στο Λονδινο.   Σε θυμαμαι εκεινο το πρωϊ που ηρθα με την εφημεριδα και το ονομα μου,  που λαχταρησες, και στο λεω φοβηθηκα.

Οταν ελειπες δεν παρελειπες να γραφεις και σε μας τα παιδακια σου. Ομορφα γραμματακια με την εικονα σου παντα διπλα για να ξερουμε απο ποιον ηρθε το γραμμα.   Κι οταν ερχοσουν παντα ειχες κατι για μας που υποτιθεται οτι φροντιζαμε τη μαμα.

εξω απο τον Αη Δημητρη το Λουμπαρδιαρη

Καμια δεκαρια χρονια ζησαμε καθημερινα κοντα κοντα.  Κι αυτα τα χρονια εμεθα τοσα οσα χρειαζεται ο ανθρωπος για να λεγεται ανθρωπος.  Οχι γιατι μου πιπιλαγες το μυαλο, αλλα γιατι τα εκανες πραξη.   Χαιροσουν τη ζωη καθε στιγμη. Φυτεψες δεκαδες τριανταφυλλιες στο κτημα και εβαλες και κοτες γιατι θα ερχοταν η μικρη Δαφνη το καλοκαιρι.  Μοιραζοσουν το κρασι που εφιαχνες (τη σαμπανια σου) με τον κοσμο.  Μιλουσες στον πληθυντικο στους εργατες.  Εδινες μια κλωτσια στην μπαλα και την χαναμε.  Αγαπουσες τη μαμα κι ολες τις ωραιες γυναικες.   Το γαλακτομπουρεκο, τον Παναθηναϊκο,  το σουπωτο πιλαφακι με φρεσκια ντοματα.  Κι εμενα!

Εφυγες αποτομα και πολυ νωρις. Χαζομαρες τωρα μπαμπακο.. βιαστηκες.  Γιατι ειχα να σου πω τοσα πολλα και για τα αλλα που εμαθα.   Και εσυ θα καμαρωνες, ειμαι σιγουρη.  Εφιαχνα λαζανια την ωρα που χτυπησε το τηλεφωνο.  Τα πεταξα. Δεν ξαναφιαξα λαζανια ποτε πια.

Πη Ες.  Χαρουμενη να ειναι η ημερα για τους μπαμπαδες ολου του κοσμου και να τους χαιρονται τα παιδια τους.

Σας φιλω γλυκα.

ο μορφονιος

Ο μορφονιος προφιλ

Οι γλαροι στις αποβαθρες του Σαν Φρανσισκο δεν ειναι καθολου φοβιτσιαρηδες. Ουτε ντροπαλοι ειναι, ουτε κολλανε οταν δουν ανθρωπους.  Αντιθετα ειναι κοινωνικωτατοι,  κουλ, και καμια φορα (οταν κρατας κουλουρι)  γινονται ακομα και επιθετικοι.  Το ιδιο ισχυει και για τα περιστερια που οι επιθεσεις τους σε τραπεζια εξω ειναι κατι σαν ομαδικο σπορ.  Οι γλαροι παλι ειναι ο καθενας για τον εαυτο του.  Οπως εδω ο μορφονιος της φωτογραφιας.  Ηρθε και εκανε βολτες στο παγκακι που εκαθισα ξαποστασω.  Γυρω γυρω και μετα οσο πηγαινε πλησιαζε.  Αυτο το  φλερτ μου αρεσε και προσεκτικα εβγαλα την Λουμιξ για να μη τρομαξω τον μορφονιο.  Αλλα εκεινος δεν ενοχληθηκε καθολου.  Συνεχισε να περνα μπρος πισω αμεριμνα μροστα μου.

Ο μορφονιος αν φας.

Χαζευοντας τον μορφονιο μου να σουλατσαρει,  μου ηρθε στο νου το γνωστο παραμυθι του επαναστατη Ιωναθαν.

” The wind was a monster roar at his head. Seventy miles per hour,
ninety, a hundred and twenty and faster still. The wing-strain now at a
hundred and forty miles per hour wasn’t nearly as hard as it had been
before at seventy, and with the faintest twist of his wingtips he eased
out of the dive and shot above the waves, a gray cannonball under the
moon.
He closed his eyes to slits against the wind and rejoiced. A hundred
forty miles per hour! And under control! If I dive from five thousand feet
instead of two thousand, I wonder how fast.. “

” Jonathan Seagull spent the rest of his days alone, but he flew way
out beyond the Far Cliffs. His one sorrow was not solituile, it was that
other gulls refused to believe the glory of flight that awaited them; they
refused to open their eyes and see. He learned more each day. He learned
that a streamlined high-speed dive could bring him to find the rare and
tasty fish that schooled ten feet below the surface of the ocean: he no
longer needed fishing boats and stale bread for survival. He learned to
sleep in the air, setting a course at night across the offshore wind,
covering a hundred miles from sunset to sunrise. With the same inner
control, he flew through heavy sea-fogs and climbed above them into
dazzling clear skies… in the very times when every other gull stood on
the ground, knowing nothing but mist and rain. He learned to ride the high
winds far inland, to dine there on delicate insects. “

ο μορφονιος καμαρωτος.

“Each of us is in truth an idea of the Great Gull, an unlimited idea
of freedom,” Jonathan would say in the evenings on the beach, “and
precision flying is a step toward expressing our real nature.Everything
that limits us we have to put aside. That’s why all this high-speed
practice, and low speed, and aerobatics….”

Αν σηκωνα τα ματια λιγο αντικρυζα στο βαθος το Αλκατραζ.  Τι ειρωνια.   Μια φυλακη.  Κι ο μορφονιος ελευθερος.  Δεν υπαρχουν ορια.   Ειμαστε ελευθεροι  Να παλεψουμε, να ξαναφιαξουμε, να νικησουμε τη βαρυτητα.   Μου το ειπε ο μορφονιος ο αλητης την ωρα που με κοιτουσε ασκαρδαμυκτι.

Σας φιλω γλυκα.

Coppola Wineries – Sonoma Valley

Ειχα υποσχεθει την περασμενη εβδομαδα να σας φερω περισσοτερες εντυπωσεις απο τον αμπελωνα του μεγαλου σκηνοθετη Φρανσις Φορντ Κοππολα. Ηθελα ομως να δημοσιευτει πρωτα το κειμενο μου στην εβδομαδιαια ιστοσελιδα Food&Leisure GUIDE . Μπορειτε να το διαβασετε κι εκει λοιπον.  Εδω εχω την ευκαιρια να σας δειξω μερικες φωτογραφιες που τραβηξα (με την Λουμιξ μου βεβαιως) κατα τη διαρκεια αυτης της επισκεψης.

Όταν πλησιάζοντας στην είσοδο του αμπελώνα του Francis Ford Coppola, σε μια ηλιόλουστη πλαγιά μεταξύ Sonoma και Alexander Valleys διαβάζεις «Καλοσωρίσατε, στον αμπελώνα, ένα μέρος για φαγητό, κρασί και διασκέδαση», αρχίζεις να αμφιβάλλεις για τις σωστές προδιαγραφές ενός σοβαρού αμπελώνα /οινοποιείου. Παρ’ όλα αυτά έχεις κάνει ολόκληρο ταξίδι από την ανατολική στη δυτική ακτή της Αμερικής και βάλε, και 2 ώρες San Francisco – Sonoma Valley, και δεν κάνεις πίσω.

«Φιλετάκι» αμπελώνα πέτυχε ο Francis στην περιοχή, και τον φαντάζομαι να σκέφτεται: «μιας και τα χώματα είναι καλά, μιας και ο ήλιος λάμπει, μιας και έχουμε να επενδύσουμε, ας φτιάξουμε αυτόν τον αμπελώνα και μερικά κρασιά». Η απογοήτευση ήρθε από την πρώτη στιγμή με αυτό που αντικρίζω μόλις φτάνω στην κορυφή της μαρμάρινης σκάλας, στην είσοδο του κτιρίου. Μια ουρά σε ένα γκισέ γεμάτη παιδάκια να αγοράζουν εισιτήρια. Προς στιγμήν αισθάνομαι ότι βρίσκομαι σε amusement park. Μια εικόνα εντελώς αντι-οινολογική. Ρωτώ και μαθαίνω ότι αγοράζουν εισιτήρια για τη χρήση της πισίνας. Μιας τεράστιας πισίνας στην ταράτσα με πίστα και μουσική.

Η δεύτερη ερώτηση μου είναι : «Το οινοποιείο και οι αίθουσες tasting πού βρίσκονται;». Με οδηγούν αριστερά περνώ στο εσωτερικό. Έχοντας πριν μερικά χρόνια κάνει ένα οινολογικό οδοιπορικό στη Napa Valley και έχοντας επισκεφτεί γνωστά οινοποιεία όπως τα Mondavi, Beaulieu και Beringer, αλλιώς τα περιμένω και αλλιώς τα βρίσκω. Το εσωτερικό του χώρου είναι κατάμεστο από κόσμο. Παρέες που φωνάζουν, καρότσια με μωρά, λετσαρία Californian style και πάει λέγοντας.
Στον χώρο υπάρχει μια έκθεση με αντικείμενα από ταινίες του Coppola. Στο κέντρο του χώρου μια παράσταση κλέβει το κατακόκκινο Tucker car από το έργο The Man and His Dream. Μπροστά σε μια μπαλκονόπορτα το γραφείο από το έργο Godfather ΙΙ συγκεντρώνει τα βλέμματα και τον θαυμασμό του κόσμου. Κάμερες, ενδύματα, καπέλα και μπότες που έχουν χρησιμοποιηθεί σε διάφορες ταινίες και φυσικά αντίγραφα τους μπορείτε και εσείς να αποκτήσετε. Η θέα από τις μπαλκονόπορτες είναι μαγική και δεν είναι υπερβολή αν πω ότι εκεί στάθηκα πιο πολύ.

Στον πρώτο όροφο υπάρχει το «μπαρ» όπου μπορείς να δοκιμάσεις διάφορα κρασιά και εστιατόριο Rustic με τον υπότιτλο : Francis’ Favorites. Είναι ήδη δύο η ώρα και αποφασίζουμε να κάνουμε μια κράτηση για μεσημεριανό φαγητό. Στο ενδιάμεσο καθόμαστε στο μπαρ για να δοκιμάσουμε μερικά κρασιά. Χαμός στο ίσωμα. Φασαρία, τα καρότσια με τα μωρά παρκαρισμένα παράμερα. Η μαμά θέλει αν δοκιμάσει ΟΛΑ τα κρασιά και ο μπέμπης σκούζει. Ο μπαμπάς με τα καρό σορτς βουτά το μωρό και αρχίζει να το ταχταρίζει ι ενώ με το αριστερό χέρι δοκιμάζει κρασί και το φτύνει στη σπιτούνα. Μια παρέα Ασιάτες έχουν γίνει φέσι και αλαλάζουν σε γλώσσες ακατανόητες. Παραφυλάω να φύγει κάποιος για να πλησιάσω. Οι υπάλληλοι (barwomen ως επί το πλείστον) ευγενικές και χαμογελαστές, παίζει το μάτι τους στο σέρβις αλλά δεν σου εξηγούν και πολλά.

Για να μην είμαι και εντελώς αρνητική, δυο κρασιά από τα έξι που δοκίμασα ήταν καλά. 2009 Director’s Cut Alexander Valley Cabernet Sauvignon. Κρασί μεστό με έντονες γεύσεις από κεράσι, μούρα, γαρύφαλλο και κέδρο. Και ένα μπράβο για το καλύτερο κρασί από τον αμπελώνα Coppola, το “2006 Αρχιμήδης”. 76% Cabernet Sauvignon, 24% Cabernet Franc η χρονιά του 2006 ήταν μια εξαιρετική χρονιά γι’ αυτές τις ποικιλίες και το κρασί σάρωσε πολλά βραβεία στο Σαν Φρανσίσκο. Δύο από αυτά ταξίδεψαν μαζί μου πίσω στην ανατολική ακτή, αφού η αποστολή κρασιού στην πολιτεία του Μέριλαντ απαγορεύεται ακόμα δια νόμου. Τα καλά νέα είναι ότι τον Οκτώβρη θα περάσει ψήφισμα που επιτέλους θα άρει αυτή την απαγόρευση.

Περνά η ώρα και αδειάζει τραπέζι στο Rustic. Σκέφτομαι επιτέλους θα δοκιμάζω κάτι προσεγμένο. Το Rustic (δια)φημίζεται για τα ψητά κρέατα σε Αργεντίνικο στιλ (parilla). Παρακολουθώ διακριτικά τα διπλανά τραπέζια. Επιστρέφουν τα ψητά που δεν είναι της αρεσκείας τους. Καμένα έξω, ωμά μέσα. Ο άνθρωπος το ήθελε ψημένο. Αρχίζω να ιδρώνω. Τα τηγανιτά κολοκυθάκια (signature appetizer) εντελώς λαδερά. Σκέπτομαι να δοκιμάσω μία από τις σπεσιαλιτέ της μαμάς του Francis, ένα ριγκατόνι με κεφτέδες, ενώ ο συνοδός μου παραγγέλνει χοιρινά παΐδια στα κάρβουνα. Απαράδεκτα όλα. Οι κεφτέδες (στούκας και μάλλον είχαν πιο πολύ σκόρδο παρά κιμά) ήταν μαζί μου… ως την άλλη μέρα του πρωί (καταλαβαίνετε). Δεν είμαι σίγουρη αν όσες μέρες έμεινα στο Σαν Φρανσίσκο, τους χώνεψα. Η σάλτσα εκατό τοις εκατό ετοιματζίδικη. Υπάρχει εδώ στις ΗΠΑ η απόλυτη τεμπελοκονσέρβα με μακαρόνια που λέγεται “chef Boyardee” . Αυτή μου θύμισε το ριγκατόνι μου. Και σκέφτομαι. Τόσα λεφτά ρίξανε εκεί μέσα, η τοποθεσία είναι μαγική, οι βεράντες βλέπουν σε ηλιόλουστους αμπελώνες. Ξυλόφουρνους έχουν, κήπο με φρέσκα βότανα και λαχανικά έχουν. Δεν μπορούσαν να προσέξουν λίγο την ιστορία με το φαγητό; Πώς θα αναδείξουν τα κρασιά τους; Λένε ότι η πελατεία σου σε καθοδηγεί στην εξέλιξη της επιχείρησης. Εγώ λέω ότι άνοιξε μια επιχείρηση που ενώ έχει τις καλύτερες προδιαγραφές (χρήματα) για να γίνει η καλύτερη και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το κέρδος.

Συνεχίζοντας τη βόλτα στη Sonoma Valley εκείνο το απόγευμα στάθηκα λίγο στο ομώνυμο χωριό, Sonoma. Έδυε ο ήλιος και περπατώντας ανάμεσα στα σοκάκια ανακάλυψα μικρά εστιατόρια που είχαν αναρτήσει εκπληκτικά υποσχόμενα μενού. Ήταν όμως ήδη αργά. Οι τελευταίοι θαμώνες έδειχναν να απολαμβάνουν το φαγητό αλ φρέσκο. Τα κεφτεδάκια μου και εγώ… απομακρυνθήκαμε επαναλαμβάνοντας για μια ακόμα φορά: «Όπου ακούς πολλά κεράσια, κράτα και μικρό καλάθι».

Σας φιλω γλυκα!

Francis Ford Coppola Reserve wine labels – Dean Tavoularis

Στην προσφατη επισκεψη μου στην δυτικη ακτη της Αμερικης, ειχα την ευκαιρια να επισκεφθω τον αμπελωνα και το οινοποιειο του πολυ Francis Ford Coppola.  Ομολογω οτι πριμ μερικα χρονια μου ειχε κανει εντυπωση το γεγονος οτι κυκλοφορησε στην αγορα ενα ροζε sparkling wine cooler σε ρο ζ κουτακια με το ονομα της κορης του Sophia.  Το βρηκα πολυ χαριτωμενο να σου κανει ενα τετοιο δωρο ο μπαμπας σου.  Ο Φρανσις που μας χαρισε μεγαλειωδη εργα με αποκορυφωμα τον “Νονο”  πετυχε ενα φιλετακι αμπελωνα στην ακρη της Sonoma Valley, εκει που αρχιζει η Alexander Valley στην κεντρικη Καλιφορνια.  Τον αμπελωνα και την επιχειρηση θα ηθελα να τα παρουσιασω ξεχωριστα σαν τουριστικο φαινομενο, γιατι αυτο ακριβως ειναι.   Σημερα θα επικεντρωθω στις υπεροχες εττικετες των κρασιων Coppola,  που φιλοτεχνησε ο Dean Tavoularis.

Francis Coppola Reserve Pinot Noir label

O Dean Tavoularis γνωριστηκε με τον Francis στα γυρισματα του Νονου.  Καλλιτεχνικος διευθυντης σε πολλες ταινιες μεχρι τοτε ο ελληνοαμερικανος Dean  καταξιωθηκε με αυτη την ταινια.  Ο Francis Ford Coppola του ανεθεσε να φιλοτεχνησει τις εττικετες για την σειρα Francis Coppola Reserve.  Ποσες φορες εχετε πιασει τον εαυτο σας να απλωνει το χερι σε ενα μπουκαλι κρασι μονο και μονο γιατι εχει ωραια ετικκετα, η ωραιο σχημα, η ωραιο χρωμα, παραβλεποντας την ποιοτητα του κρασιου. Εγω ομολογω οτι το εχω κανει.  Πριν χρονια που κυκλοφορησαν τα κρασια τραπεζιου συνδιασμων σταφυλιων “Luna di Luna”  , τα πηρα και τα δοκιμασα ολα.  Και δεν ηταν ασχημα σαν συνοδευτικα απλων καλοκαιρινων γευματων.  Τα δε χρωματιστα μπουκαλια εδιναν στο καλοκαιρινο τραπεζι μια νοτα χαρας.

Francis Ford Coppola Reserve Syrah

Ετσι λοιπον οταν ειδα τις εττικετες του Dean Tavoularis  τις λατρεψα.  Για τα κρασια αυτα καθεαυτα θα μιλησω σε επομενη αναρτηση.  Ομολογω οτι αν μπορουσα να ταχυδρομησω μια κασα με ολα αυτα στο Maryland θα το εκανα. Δυστυχως ομως η νομοθεσια της πολιτειας μας δεν επιτρεπει να γινει κατι  τετοιο.   Τον Οκτωβρη περιμενουν να ψηφιστει η προταση επι τελους.  Παλια καταλοιπα της ποτοαπαγορευσης, η μαλλον για να ειμαι πιο αντικειμενικη,  φορολογικες διαφωνιες.

Francis Ford Coppola Reserve Cabernet Sauvignon

Ετσι κατεληξα να διαλεξω δυο μονο μπουκαλια (που ταξιδεψαν στην βαλιτσα) απο οτι καλυτερο γευστικα ειχε να μου παρουσιασει ο Francis Ford Coppola σε αυτη τη μικρη μαγευτικη γωνια της Sonoma Valley.  Αρχιμηδης λεγεται προς τιμην του θειου του Francis Ford Coppola και ειναι μεστο Cabernet με εντονες γευσεις κερασιων και δαμασκηνων.   Η εττικετα εδω δεν ειναι του Dean Tavoularis,  ομως δεν υστερει φαντασιας, και κυριως κανει εμενα μια Ελληνιδα να χαμογελω με την ελληνικοτητα της.

Στην δεξια ακρη βλεπουμε ενα κομματι απο την εττικετα του Francis Ford Coppola Reserve Chardonnay  που δεν καταφερα να φωτογραφισω ολοκληρο.   Η σειρα ” αμπελωνας και κρασια Coppola”  θα συνεχιστει σε επομενες αναρτησεις. Ως τοτε..

Σας φιλω γλυκα!

η χρυση κυρα

Στο αιθριο της αρχιτεκτονικης σχολης του Πολυτεχνειου εχουμε στρωθει με την Ντανυ και τον Τασουλη και ψαχνουμε ενα τεταρτο για να παιξουμε πρεφα.  Περνα μια κοπελα  ντυμενη λετσαρια με σκισμενο τζην κι ενα ξεθωρο μπλουζακι. Κρατα ενα μεγαλο χαρτοφυλακα απο αυτους που πουλα το “Πλαισιο” .  Βλεποντας την απο μακρυα, η Ντανυ μας ρωτα: ” Να την φωναξω για τεταρτη; “.  Σκασε της απαντα ο Τασουλης που ειναι σινιε παιδι και παθαινει τραμπακουλο με το λετσαριο.  Η κοπελα πλησιαζει και η Ντανυ (κοντρα στον Τασουλη) τη ρωτα. Ερχεσαι για μια πρεφα.  Σε μερικα λεπτα κοβουμε την τραπουλα.

Τη λενε Γιαννα.  Ειναι της Καλων Τεχνων.  Τελειωνει η πρεφα και η Γιαννα μας λεει, ερχοσαστε σπιτι μου για καφε;  Ο Τασουλης βρισκει μια δικαιολογια και φευγει.  Η Ντανυ με κοιτα.  Εγω εχω ενα ενδοιασμο. Παμε μου λεει.  Παμε. Περπαταμε με τη Γιαννα μεχρι το σπιτι της.  Η Γιαννα μενει σε ενα διαμερισμα δυο δωματιων στου Μακρυγιαννη. Περπαταμε μεχρι εκει.  Ξερω ειναι αποσταση, αλλα τοτε περπατουσαμε πολυ.

Το σπιτι ειναι παραξενο.  Γεματο ζωγραφικες της Γιαννας, παλεττες με χρωματα, πηλος ακατεργαστος, μια ασυγυρισια,  κατι αδεια κουτια απο πιτσα.  Παραξενο για μας που εχουμε τις μαμαδες μας να κρατανε ενα σπιτι ολο παρκε και βελουδα.  Κι ομως νοιωσαμε καλα με τη Γιαννα που μας ειπε να καθησουμε στις μαξιλαρες κατω στο πατωμα.  Μιλησαμε πολυ.  Η  Γιαννα εφυγε απο το σπιτι της γιατι ηθελε να σπουδασει  χαρακτρια και οι δικοι της δεν ηθελαν.  Περασε στην Καλων τεχνων και τα καταφερνε. Δουλευε σε μπαρ.  Ειχε στα ματια μια μελαγχολια που ακομα και σημερα οταν τη θυμαμαι δεν μπορω να την προσδιορισω.

Καπνιζαμε σαν τα φουγαρα τοτε. Το ενα σβηναμε το αλλο αναβαμε.  Φευγοντας μας ξανακαλεσε για καφε. Σιγουρα θα τη βλεπαμε παλι στο αιθριο.  Στην επιστροφη συμφωνουμε οτι ηταν συμπαθεστατη.  Ξαναπαιξαμε πρεφα με τη Γιαννα.  Ο Τασουλης ο μονιμος της τετραδας αλλα απουσια της μας ελεγε.  Ειστε βλαμμενα.

Ξαναπηγαμε στης Γιαννας και την καλεσαμε κι εμεις να φαει μαζι μας. Δε δεχτηκε. Θα τρομαξουν οι μαναδες σας μας ειπε.  Και ειχε δικιο.  Η Γιαννα ειχε το στυλ της ξεβγαλμενης, της επαναστατριας που δεκαρα δεν δινει τι λεει ο κοσμος.  Παιρναμε καμια φορα πιτσες και πηγαιναμε να τις μοιραστουμε. Α! και αν θελετε το σπιτι.. ξερετε εσεις.. πητε μου να του δινω.

Στα γεννεθλια μου εκεινη τη χρονια η Γιαννα πηρε ενα φυλλο χρυσου και χαραξε απανω τη μορφη μιας γυναικας.  Το εφιαξε μενταγιον και μου το χαρισε.  Το μενταγιον ειναι μικροτερο απο οτι φαινεται στη φωτογραφια, δυομισυ  επι πεντε ποντους.  Τελειωσαμε τις σχολες μας χωρισαμε.  Την Γιαννα δεν την ξαναειδα.  Το επωνυμο της ισως να αναφερθηκε αλλα δεν το θυμαμαι.  Ευχομαι να εχει γινει σπουδαια.  Γιατι ειχε ταλεντο.  Αλλα ειχε και κοτσια.  Αλλα περισσοτερο απο ολα  ειχε ευγενεια ψυχης.

Χρυση κυρα το ονομασα το εργο της Γιαννας και εχει μια ξεχωριστη θεση στην μπιζουτιερα μου.

Σας φιλω γλυκα!

απαγορευεται αυστηρα η εισοδος σε ανηλικους κωνωπες!

Και μετα λενε οτι φταιει ο φονιας! Εγω καθομουν ωραια ωραια στην δεσποιναριο-καρεκλα μου και απολαμβανα ενα μπενιέ ( loukouma δατ ιζ) με συνοδεια αρωματικου καπουτσινου.  Και ξαφνικα σηκωνω τα ματια και τι να δω!  Σε αποσταση δυο μετρων στο τζαμι της μπαλκονοπορτας δυο τεραστια κουνουπια επεδιδοντο ασυστολως σε τρελλο σεξ.  Μιλαμε για πραγματικα τεραστια εντομα περιπου δεκα εκατοστα απο ποδι σε ποδι.  Μη εχοντας τη Λουμιξ κοντα μου, αλλα με περισση μπλογκοσυνειδηση, αρπαζω το αει παντ και προσπαθω να αποθανατισω την πραξη ετσι ωστε να ενημερωσω κι εσας.

Η αληθεια ειναι οτι το κουνουποσεξ ειναι λιγο βαρετο.  Σαν ακινητα μου φαινοντουσαν.  Εκτος αν εν εκαναν ανεπαισθητες κινησεις που δεν τις επιαναν οι δικες μου κεραιες.  Τα αφησα ησυχα να ολοκληρωσουν.  Ξαναγυρισα σε καμια ωρα και τι να δω!  Ηταν ακομα εκει κολλημενα.  Ειχαν μετακινηθει (σαν συμπλεγμα) λιγο προς τα κατω. Τωρα η βαρυτητα εφταιγε, το “μπανγκα μπανγκα”  εφταιγε, θα σας γελασω.

Δε ξερω ποιο ακομα ειδος του ζωϊκου βασιλειου η του εντομο-βασιλειου θα αποφασισει να συνουσιαστει στην βεραντα μου,  αλλα εγω θα ειμαι απικο για να σας ενημερωνω. Να προχθες πηρε το ματι μου ενα καρδιναλιο να κυνηγα μια καρδιναλιτσα με κοκκινο φορεμα.  Απομακρυνθηκαν ετσι με το κυνηγητο, αλλα που θα πανε, θα ξαναρθουν!

Σας φιλω γλυκα!

Πη Ες: Πρεπει να ριξω καμια σκουπια στο ντεκ…

Hayes Valley – μια πολυχρωμη γειτονια

Η περιοχη Hayes Valley στο San Francisco,  θεωρειται μια απο τις πιο trendy γειτονιες, οχι ομως απο αποψη πολυτελειας η κομψοτητας αλλα μαλλον αυτο που λεμε shabby shic, ψαγμενη, συγχρονη. Ψαχνοντας  να βρω ενα σωστο ορο να την χαρακτηρισω μαλλον αδυνατω, κι ετσι καταφευγω σε παραλληλισμους. Σκεφτητε ενα Σοχο της Νεας Υορκης, η ενα Marais στο Παρισι.   Σκεφτητε κοσμο που ειναι παραξενα ντυμενος, καλλιτεχνες, φοιτητες, πρεπυ ζευγαρακια, δεσποιναρια κλπ.  Στο μακρυνο παρελθον η περιοχη υπηρξε γειτονια της αμαρτιας και της παρανομιας, αλλα στο τελος του δεκατου εννατου αιωνα, η αναβαθμιση της σε εμπορικο κεντρο διατηρειται μεχρι σημερα.  Περα απο τα απιθανα μαγαζακια που πλαισιωνουν τον μεγαλο της κεντρικο δρομο, την Hayes Street, η Hayes Valley διαθετει αρκετα trendy εστιατορια οπως το Absιnth και το Zuni Cafe.  Και αναμεσα σε ολα αυτα σπιτια αστικα σε μορφη μεζονετας παιλου στυλ.  Παρκακια με παιδια που παιζουν,  ανθρωποι σε παγκακια που διαβαζουν εφημεριδα, μια γειτονια ζωντανη που χαιρεσαι να την βλεπεις. Κι αν εισαι συλλεκτης περιεργων αντικειμενων, ειναι για σενα ενας παραδεισος.  Μια μικρη γειτονια στο Σαν Φρανσισκο που την φωτογραφισα γιατι ετσι οπως την ειδα σκεφτηκα οτι ετσι πρεπει να ειναι ολες οι γειτονιες του κοσμου.

Σας φιλω γλυκα!